New York City | C.S.

69.

De tranen liepen inmiddels over mijn wangen, vandaar dat ik weg liep. Ik wilde niet dat hij het zag. "I want you to leave Dylan. I don't trust you. You're like all of the others, trying to ruin my life." Dylan sloeg zijn arm om me heen die ik van me af sloeg. "I said leave!!!" Riep ik boos. Dylan deinsde achteruit, ik merkte dat hij schrok van mijn felle reactie. "I want you to trust me Lynn. I'm staying tonight, since Noa stays at Cole's tonight I can sleep in her bed." Ik rende weg van Dylan en sloot me op in mijn slaapkamer. Ik kroop in mijn bed en barstte in huilen uit. Ik kon dit niet. Ik wist niet wat ik met Dylan aan moest, maar al helemaal niet wat ik met mezelf aan moest. Waarom maakte ik er zo'n drama van. Ja, ik was bang dat ze mijn leven zouden ruïneren, maar ik had het allemaal zelf in de hand toch? Toch maakte Dylan zijn woorden echt iets in mij los en dat zorgde ervoor dat ik nu huilend in mijn bed lag, met aan de andere kant van de slaapkamer deur Dylan die me lieve dingen toe probeerde te spreken. "You're a sweet and pretty woman Lynn. Don't cry. Please come to me. I'll tell you everything about what's coming. You're a wonderful person and you deserve it to be happy." Zo ging hij eventjes door. Ik merkte dat ik er rustiger van werd. Even wat positiviteit. Ik was ook nieuwsgierig geworden naar wat hij te zeggen had over wat nog zou komen, wat me nog te wachten stond. Ineens schoot ik overeind. Wat zei Dylan nu? Zei hij dat serieus. Ik liep naar de deur toe en opende hem. Dylan had er een stoel voor gezet en zat tegen de deur te praten. "What did you just say?" Dylan keek me vragend aan en herhaalde zijn woorden. Even merkte ik dat ik gelukkig werd. Dit was wat ik wilde horen. De erkenning die ik nodig had. Maar het maakte me nog onzekerder over de hele situatie. Wat stond er dan te komen, waarom? Wat had iedereen om mij heen met deze situatie te maken en waarom ik? Dylan was ondertussen voor me gaan staan en haalde de tranen van mijn wangen af. "Take a shower. Fresh up a little. I will tell you everything during dinner." Stiekem voelde het wel goed dat Dylan er voor me was. Hij liet echt duidelijk merken dat hij niet zomaar op gaf en dus, nadat hij al anderhalf uur geleden hier aan de deur kwam, had hij me eindelijk overgehaald om iets te doen wat hij wilde. Ik ging douchen. Onder de douche bleef ik maar nadenken over wat hij kon gaan vertellen. Ik had echt geen idee, en die gedachten maakten me onzeker. Ik sprong daarom al snel weer onder de douche vandaan. Des te sneller ik klaar was, des te eerder hij het kon vertellen.