New York City | C.S.

100.

Kreunend werd ik wakker. Ik hoorde mijn mobiel af gaan, waardoor ik overeind schrok. Had ik een wekker gezet? Was er iets belangrijks? Mijn mobiel bleef maar herrie maken dus ik besloot er op te kijken. Dylan belde me. Wat moest hij? Hij wilde me toch niet meer spreken? Ik besloot toch maar op te nemen.
"I was sleeping but thanks." Opende ik het gesprek.
"You have to come over. You have to help."
"What? Why?" Zei ik geschrokken. Dylan klonk paniekerig.
"Harry is here. He's mad, angry. I can't stop him, he's fighting with Cole. Please help."
"On my way." Ik sprong m'n bed uit en pakte m'n portemonnee en huissleutels.

Niet veel later stapte ik uit de taxi voor het appartementen complex van Cole. Dylan stond buiten op me te wachten. Hij zag er slecht uit, was het eerste dat ik dacht. Ik rende naar hem toe en samen renden we de trappen op. We hadden geen tijd om te wachten op de lift. Boven aangekomen klonk er geschreeuw. De deur van het appartement stond open en zodra ik in de deur opening stond zag ik twee vechtende jongens. De tranen sprongen in mijn ogen. "Stop!!!" Gilde ik, maar ze leken me niet te horen. Ik rende er op af en sprong er tussen. Ik voelde hoe er vuisten tegen mijn hoofd aankwamen, en dan met name mijn neus. Met alle kracht die in me zat probeerde ik de jongens uit elkaar te duwen, maar het enige wat er gebeurde was dat ik telkens weggeduwd werd door ze. Nadat dat nog een keer gebeurde zakte ik door mijn benen en barstte ik in huilen uit. Ik wist niet meer wat ik moest doen om ze te laten stoppen en het liet me machteloos voelen. Ik wist heus wel dat Harry hier was omdat hij boos was dat Cole een ander had. Dat Cole me ongelukkig had gemaakt. Maar ik was degene die begonnen was. "Stop crying and help. I didn't call you for this." Dylan stond naast me en keek me boos aan. Dit maakte mij boos. "What are you thinking? I can't help this. I'm not strong enough." Dylan lachte spottend, "you're the reason why they are fighting. You're the one who solves this." Ik gaf Dylan een duw tegen zijn borst zodat hij uit mijn aura zou verdwijnen en ik me kon focussen op Harry en Cole. Daarentegen werd Dylan wild en gaf me een klap in mijn gezicht. Direct begon ik weer te huilen, het deed pijn, heel veel pijn. Fysiek,
maar ook mentaal. Hij was mijn vriend, tot twee maanden geleden, en nu slaat hij me. Dylan kwam naast me staan en bood zijn excuses aan. "Don't. I know how you think about me. You're lying if you say you're sorry." Dylan schudde zijn hoofd. Hij wilde iets zeggen, maar hij hield zijn kaken op elkaar geklemd. Nadat hij me een aantal seconden recht in mijn ogen keek sprong hij boven op Cole en Harry. Die daardoor onder hem op de grond kwamen te liggen. De jongens stopten met schreeuwen en klommen stilletjes bij elkaar vandaan. Er hing een ongemakkelijke sfeer. Met betraande wangen keek ik rond. Cole zijn oog hing half dicht en hij had een snee in zijn lip. Harry daarentegen had een bloedneus waar het bloed echt heftig uit bleef stromen. Ik besloot op te staan en ze te helpen. Ik gooide wat zakdoeken naar Harry en gaf een natte theedoek aan Cole om zijn lip mee schoon te maken en zijn oog mee te verkoelen. Ze reageerden niet op me, ze zeiden geen bedankt. Ze keken me alleen maar aan. Ineens begon Dylan te lachen, het verbrak de stilte, maar ongemakkelijk was het nog steeds. Ik keek hem vragend aan. "I didn't see it, until now, but you're still wearing your pajama and you're not even wearing shoes." Ik bekeek mezelf even kort. Dylan had gelijk. Ik had de moeite niet genomen om schoenen aan te doen toen ik hierheen kwam, ik was echt zo uit m'n bed gerold. Ik keek op de klok. Het was 2 uur. 2 uur 's nachts. Die jongens waren helemaal gestoord. "Can someone please explain why this happened?" Ik gebaarde naar Harry en Cole die zielig voor zich uit zaten te staren. "It's his fault. He came here screaming that I don't deserve you. That I never did." Zei Cole. Althans, ik moest mijn best doen hem te verstaan, want het was duidelijk dat de snee in zijn lip erg veel pijn deed. "Then he started to fight." Harry wees naar Cole. Ik wist niet zo goed wat ik moest reageren. Cole was begonnen met vechten. Vond hij dan wel dat hij goed genoeg voor me was? Raakte het hem dat iemand zoiets zei? Hield hij dan toch nog steeds van me in plaats van, van Lili? Voordat ik iets kon verzinnen om te vragen begon Dylan. "He's still in love with you. Why would you think he doesn't." Hij had het tegen mij. Hoe durfde hij. Cole had een nieuwe vriendin, hij zei dat hij van haar houdt! Daarom dacht ik dat, dat is logisch toch? In mijn hoofd in ieder geval wel. Ik vertelde Dylan dus ook wat ik dacht. Ik was alleen wat gefrustreerder onder deze situatie dan ik dacht. Cole trok me naar hem toe, in een knuffel. "Calm down baby." Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren op het feit dat hij 'baby' zei. Maar ik wist wel dat ik zijn aanrakingen heel fijn vond. Heel erg fijn.

————————————————————————
Sorry voor het 'lange' niet updaten. Volgens wattpad was mijn verhaal verwijderd. Hij was nergens meer terug te vinden! Zelfs niet tussen 'mijn werken'. Ik vond het echt heel erg jammer en vervelend. Ik ben nu op vakantie en besloot maar even op wattpad te gaan. Gelukkig zag ik dat het verhaal weer helemaal terug is! Dus bij deze een update! Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben