New York City | C.S.

93.

"I understand. I'm sorry. I shouldn't have come with you to Holland." Cole pakte zijn mobiel erbij. "No Cole. Í am sorry. I should have takjes about my feelings directly."
"I am changing my flight. I will leave as soon as possible. Don't worry." Waren de woorden van Cole, die hij tevens uit sprak zonder me aan te kijken.
"No I don't want you to do that. You can sleep over here. You can join me with everything. I want to get to know you better."
"You broke my heart Lynn. I can not be around you. Seriously not. You have no idea how much this hurts."
"I am so sorry Cole." Er rolden tranen over mijn wangen. Cole had me aangekeken tijdens zijn woorden en ik zag de pijn in zijn ogen.
"Don't. I'm naive. I thought we were okay. I thought we loved each other. I can't do this. I will sleep in a hotel tonight."
"Please...." smekend ging op mijn knieën voor hem zitten.
"Don't do this. Please bring me to a hotel." Cole stond op en gooiden al zijn spullen in een koffer waarna hij naar de deur liep. Hij meende het en zo ging het dagje Madurodam niet meer door.

De auto rit was stil geweest. En ongemakkelijk, dat vooral. Ik had Cole geprobeerd over te halen, maar hij wilde er niets van weten. Ik had hem afgezet bij een hotel dicht bij de luchthaven, dat wilde hij graag. Ik baalde er zo erg van. Dit was niet hoe het had moeten lopen. Ik wilde mijn gevoelens uiten, vertellen wat ik dacht. Ik wilde niet dat het ineens omgeslagen was en hij terug ging naar New York. Wat moesten mijn ouders nu wel niet denken! Of Dylan en Noa als ze Cole ineens tegen zouden komen. "We're here." Ik stopte de auto voor het hotel waar Cole zou verblijven. Ik had geen idee of hij zijn vlucht al omgezet had, hij had helemaal niet meer tegen me gepraat. De jongen naast me leek ineens een vreemdeling. Hij zuchtte, bedankte me voor de rit en stapte uit de auto. Terwijl hij naar achteren liep om zijn koffer te pakken barstte ik in huilen uit. Ik wilde dit niet. Ik sloeg mijn hoofd een aantal keren tegen het stuur, dom, want daar zat de toeter. Nadat ik daarvan geschrokken was zag ik Cole door het raam van de bijrijderskant naar mij kijken. Zijn blik stond koel. Hij had pijn dat zag je duidelijk, maar hij wilde het niet tonen. Hij wilde sterk overkomen, hij probeerde zichzelf te weerhouden om naar mij toe te komen en me te troosten omdat ik er ook verdrietig van werd. Hij stak zijn hand op, draaide zich om en liep van me weg. Dit was het dan. Hij wilde me waarschijnlijk nooit meer zien. Ik kon hem geen ongelijk geven, maar wilde zo graag dat het anders was. Het was allemaal zo romantisch. Cole die van het ene op het andere moment besloot mee te gaan naar Nederland, maar vervolgens ook op het een of andere moment besloot terug te gaan. Ik had hem gekwetst dat was zeker. Domme domme Lynn.