New York City | C.S.

84.

Van de dokter waren we nu in het ziekenhuis beland. We zaten in de wachtkamer. Althans, Noa zat en ik lag over een rij stoelen. Ik voelde me weer slechter dan eerder deze avond in bed. Dat betekende dat ik echt moest gaan liggen. De dokter wist niet goed wat er aan de hand was. Ze had een aantal diagnoses maar geen enkele kon ze met zekerheid bevestigen. "Miss van der Leij?" Een dokter kwam de wachtruimte in lopen. Noa sprong op en hielp mij overeind. "Can you explain the problem?" Noa deed het woord terwijl ik met mijn ogen dicht in de stoel naast haar zat. Ik hoorde de dokter vertellen dat ik in een potje moest plassen. Ze hadden mijn urine nodig om te kijken of daar iets inzat. Hetzelfde met mijn bloed, ze wilden graag even bloedprikken.
Nadat dit beide gedaan was liet de dokter me op zijn behandel bed liggen. Ik was zo moe dat ik al snel in slaap viel.

Versuft werd ik wakker. Ik hoorde geroezemoes wat me nieuwsgierig maakte. Ik opende mijn ogen maar trok ze snel weer dicht. Het licht in de kamer was erg fel, dus na een aantal keer geknipperd te hebben lukte het me eindelijk normaal om me heen te kijken. Ik zag Noa en Cole naast mijn bed staan. De schatten. Ze begonnen te lachen toen ze zagen dat ik wakker was. "Lynn." Noa keek me opgelucht aan en gaf me een knuffel. "Wat doen jullie hier?" Bromde ik, mijn stem had duidelijk opstart problemen. Voordat ik antwoord kreeg vloog de deur hard open. Te hard, hij knalde tegen de muur aan. "Oops. I'm sorry." Verontschuldigde de man zich, waarna hij Cole en Noa de ruimte uit stuurde. Hij begon te vertellen wat er aan de hand was. Hij vertelde me dat het inmiddels de volgende ochtend was. Ze hadden in mijn bloed drugs aangetroffen. Drugs waarmee ik tijdens het uitgaan gedrogeerd was. Mijn reactie daarop was alles behalve goed geweest. Dat was de hoofdpijn en de extreme vermoeidheid. Door middel van een infuus hebben ze het grootste deel van het middel uit mijn lichaam gekregen. Het laatste deel zou mijn lichaam er zelf uit kunnen halen. Dat besluit was genomen om mijn lichaam wel nog zelf weerstand te laten bieden tegen onaangename bacteriën, ziekten of in dit geval drugs. Het enige wat ik nu moest doen was aansterken. Twee á drie dagen rustig aan doen zodat mijn lichaam kon herstellen. Tot mijn grote geluk mocht ik wel naar huis. Het bezorgde gezicht van Noa deed me niet veel goeds en ik zag aan haar dat ze er afgelopen nacht slecht van had geslapen.

De dokter had de kamer weer verlaten en Noa kwam bijna direct daarna naar binnen lopen. Ze gaf me een stapel schone kleding die ik aan kon doen. Thanks to her was het mijn favoriete trainingspak, die er nog redelijk representatief uit zag. Terwijl Noa in mijn bed ging liggen sprong ik onder de douche die zich in de badkamer in de hoek van de ziekenhuiskamer bevind. Toen ik de douche uitsprong trok ik snel mijn kleding aan. Op naar huis. Lekker op de bank liggen onder een kleedje. Ik verheugde me er al helemaal op om samen met Noa te netflixen. Ik liep met mijn andere kleding in mijn handen de badkamer uit. "Cole heeft een taxi. Als we opschieten wacht hij." Ik knikte was verbaasd en liep achter Noa aan het ziekenhuis uit. "No, ik moet me nog afmelden ofzoiets, denk ik?" Ik had geen idee hoe zoiets in zijn werk ging. Hoe vaak ligt een mens nou in het ziekenhuis in zijn leven? "Nee heeft Cole gefixt. Kom nou!!" Het laatste zei ze erg ongeduldig.

Thuis aangekomen kon ik echt niet meer wachten om lekker te gaan liggen. Ik merkte echt dat ik me nog niet helemaal fit voelde. Helaas, maar stiekem wel leuk, stond iedereen waarmee ik om ging in New York, in mijn appartement. Inclusief Harry en Sam. "Wat is dit?" Een beetje beduusd keek ik naar mijn vrienden die aan het juichen waren omdat ik er was. "We willen je allemaal laten zien dat we er voor je zijn, dat we je steunen. Zeker na wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd." Antwoordde Noa, aangezien ik het ik het Nederlands vroeg was zij de enige die het verstond. Ik glimlachte en bedankte iedereen. Sam en Noa waren bezig iedereen te voorzien van iets te drinken, het was immers al 11 uur. "Feeling better?"