New York City | C.S.

68.

Ik kwam bij mijn appartement aan en ik hoorde al direct dat Dylan er nog was. Hij had muziek aan gezet en zong mee. Ik zuchtte. Ik wilde echt niet met hem praten, maar het was mijn huis. Ik draaide mijn sleutel in het sleutelgat en ik merkte dat Dylan stopte met zingen. Hij had het gehoord. Hij wist dat ik hier was en dat betekende dat er geen weg terug meer was. Ik opende de deur en Dylan stond midden in mijn huis met zijn armen over elkaar op me te wachten. "Lynn. Come in." "Of course I do. It's my apartment do you remember?" Dylan reageerde er niet op. Zelfs zijn gezichtsuitdrukking veranderde niet. "I want you to talk. What's wrong?" Ik schudde mijn hoofd en liep langs hem naar de keuken. "I don't want to talk and besides that, it's not a big deal. I can fix it myself. I just need some time." Ik pakte een glas uit de kast. "Alone." Vervolgde ik mijn woorden. Dylan zuchtte en kwam naast me staan. Vragend hield ik het glas omhoog, of hij ook wat wilde drinken. Hij knikte. "Some juice please." Ik pakte een tweede glas en schonk sap voor ons beide in. "Lynn I just want to be there for you. I want to help you. I'm your friend." Ik sloeg mijn ogen neer. Ik had hem om hulp gevraagd. Ik had hem gebeld en hij zei dat hij op moest hangen. Ik kon niet op hem rekenen, althans, ik durfde het risico niet te lopen dat hij straks weer weg zou lopen zonder me te steunen. Dat hij mijn problemen aangehoord had en dat hij die kon gaan verkondigen aan anderen. "I never talk about my problems. They are mine and I have to solve it. Please I don't want to change." Dylan dronk zijn glas leeg en vertelde me dat het alleen maar erger zou worden. Vroeg of laat zou ik er helemaal doorheen zitten en zou ik alleen nog maar de kans willen grijpen kom met iemand te kunnen praten. Iemand te hebben die voor me klaar stond en ik zou mezelf altijd schuldig voelen voor het feit dat ik Dylan van me weg duwde. Ik schrok een beetje van zijn woorden. Wat bedoelde hij met 'het wordt alleen maar erger' had Cole plannen om me de grond in te trappen ofzo? Aangezien alle problemen die ik nu had met Cole te maken hadden. Behalve de inbraak. "You're scaring me Dylan. Stop." "I am warning you Lynn. You have to talk about your feelings, or it will get worser day by day." Ik merkte dat Dylan me echt bang maakte met zijn woorden en dan nog niet eens gesproken over de manier waarop hij de dingen zei. Ik vond het niet leuk meer en was er echt goed klaar mee. Tranen sprongen in mijn ogen. "I want you to leave. You scare me and I hate it." Dylan keek me bezorgd aan. "I don't want to scare you and neither I want you to be here alone and scared. Let me stay, Lynn." Ik schudde mijn hoofd en liep van hem weg.