New York City | C.S.

91.

"I really need to go to the toilet. Can you wait here?" Cole wees naar de toiletten waar we naast stonden. Ik knikte als reactie. "Sure." Ik vond het heerlijk om weer thuis te zijn. Tussen Nederlands sprekende mensen. We liepen nog richting de bagagehal. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht toen er kinderen langs kwamen rennen die tikkertje speelden. Ik was echt blij om weer even in Nederland te zijn, het was gewoon niet te omschrijven. "I'm back." Cole legde zijn hand in mijn onderrug en gaf me een zetje zodat ik zou gaan lopen. "Are you exited to meet my family and friends?" De glimlach was nog steeds op mijn gezicht en die ging er voorlopig niet meer af. "I am." Reageerde hij, hij die ik nu eindelijk mijn vriendje kon noemen.

"So this is the moment. They are standing at the other side of this door, right." Ik knikte naar Cole maar kon niets zeggen. Ik had een glimlach van oor tot oor omdat ik zo blij was om iedereen weer te kunnen zien. Cole deed een stap naar voren, waardoor de deur open ging. Er verschenen een hele hoop mensen. Al snel klonk er gegil. "Shit. I didn't knew this would happen." Fluisterde Cole tegen me. Er stonden tientallen meiden die zijn naam schreeuwden. Ik wist dat hij beroemd was, dat meiden hem geweldig vonden, maar dat ze hem op de luchthaven op zouden zoeken? En hoe wisten ze hoe laat en waar wij zouden zijn. Ik besloot stug door te lopen en ik merkte dat Cole mij volgde. Ik probeerde tussen alle fangirls mijn ouders te zien, maar tevergeefs. Ze wurmden zich tussen alle andere mensen door. Balend bleef ik stil staan. "I can't find them. Those girls need to leave." Cole knikte, maar deed niets. Ik begreep het wel, hij kon niets doen, hij kon de meiden niet dwingen om weg te gaan. Ik besloot het hef in eigen handen te nemen. "Kunnen jullie weg gaan. Ik zoek mijn ouders en jullie lopen zwaar in de weg." Bromde ik tegen wat meiden die voor mijn neus slenterde om foto's te kunnen maken van Cole. De meiden keken me arrogant aan maar deden wat ik zei. Ik snauwde nog een aantal keer tegen wat meiden, maar wel met succes. We hadden mijn ouders al snel gevonden. "Geen tijd om te knuffelen. We moeten nu naar de auto daar praten we verder." Ik trok mijn ouders aan hun polsen mee. Niet veel later arriveerden we bij de auto in de parkeergarage. Ik knuffelde mijn ouders en Fien, die mee was gekomen. "Ik wil jullie aan iemand voorstellen." Ik wees naar Cole. "Mijn vriendje." Cole leek te snappen dat hij zich nu voor moest stellen. "Cole." Met het zeggen van zijn naam schudde hij de handen van mijn ouders en hij groette Fien. Ze hadden elkaar dan wel nog nooit in real life gezien maar wel op FaceTime.

In de auto vroeg mijn moeder wat er allemaal aan de hand was met de gillende meiden. "Cole is this famous actor and somehow all those girls knew he was going to be there." Reageerde ik. "Do I know you?" Mijn moeder draaide zich om naar Cole die moest lachen. "I don't think so. It's not on Dutch television." Mijn moeder knikte en begon toen een gesprek met mij en m'n vader, in het Nederlands. Gelukkig was Fien erbij om een gesprek met Cole aan te gaan.