New York City | C.S.

42.

Op de terug weg, van het restaurant naar mijn appartement besloot ik een andere route te lopen. Het was toch een heerlijke dag en ik had verder niets beters te doen. Ik liep allerlei straatjes door, waar ik nog nooit was geweest. De ene was mooier dan de ander, en ik kwam ook in een paar straten waarvan ik zeker wist dat ik daar niet dood gevonden zou willen worden; al liep je daar wel de meeste kans om vermoord te worden, voor mijn gevoel. Ik had er een lekker tempo in zitten en na ruim een uur liep ik mijn eigen straat weer in, die erg lang was dus daar moest ik ook nog wel een stukje lopen. Op het moment dat ik voor het gebouw stond kwam net een van de andere bewoners naar buiten. Ik glipte snel naar binnen, zodat ik de deur niet zelf open hoefde te doen met mijn sleutel. Ik was blij dat ik weer thuis was. Ik vond het rondlopen erg leuk, maar thuis komen is altijd een heerlijk gevoel. Voor de deur van mijn appartement besloot ik mijn sleutel te zoeken. Ik keek overal, jaszakken, broekzakken, alle zakken in mijn tas, maar niets. Ik bromde, boos op mezelf. Hoe kon ik nu nou weer naar binnen. Ik besloot de huisbaas te bellen, die tot zijn grote spijt een paar dagen de stad uit was dus dat hij me pas over vier dagen kon helpen. Ik schold hem uit en hing op. Ik kreeg direct spijt, ik was degene die fout zat. Ik was immers mijn sleutel vergeten. Ik belde hem terug op en bood mijn excuses aan. Ik had geluk dat het een hele vriendelijke man was, hij begreep het en wenste me succes met onderdak vinden voor de komende nachten. Juist ja. Ik dacht gelijk aan Sam, maar op het moment dat ik op bellen wilde drukken schoot het me te binnen dat hij altijd heel raar deed over zijn thuis. Ik besloot hem als laatste optie te houden. Sharon nam haar telefoon direct op maar zei dat ze geen ruimte had. Ik had haar al een week of twee, drie, niet gesproken dus misschien vond ze het vreemd dat ik ineens om deze reden contact zocht. Kelly woonde bij haar oom en tante, daar kon ik ook niet aankloppen. Ik zakte met mijn rug tegen mijn deur aan, terwijl ik op de grond ging zitten. Mijn vrienden kunnen me niet helpen.
Ik keek naar mijn mobiel, afvragend wie ik zou kunnen vragen. De enige persoon die op het moment nog zou kunnen was de jongen waar ik vanmorgen zo vrolijk om was, Cole. Ik zuchtte denkend aan het feit dat ik hem nu op ging bellen, wat ik dus ook deed. "Hi, Lynn?" Cole klonk verbaasd dat ik hem belde. "Hey..." ik zuchtte. "Are you okay?" De vraag van Cole raakte me meer dan ik zou denken. Ik begon te huilen. Waarom? Geen idee. Ik was moe, had hoofdpijn van vanmorgen en baalde er gewoon van dat ik mijn appartement niet binnen kon. "Lynn? Please tell me?" Net toen ik wilde reageren zuchtte hij; "I'm coming over. Stay whereever you are. I assume You're home. See you soon." Ik wilde reageren maar hij had al opgehangen. Okay Cole. Oké.