New York City | C.S.

67.

Nadat er nog een keer aangeklopt werd besloot ik toch maar te kijken wie er voor de deur stond. Langzaam liep ik er naar toe terwijl ik mijn tranen van mijn wangen haalde en probeerde mijn haren normaal te doen. Ik baalde er op dit moment van dat ik geen kijkgat in de deur had. Dan had ik gewoon weg kunnen lopen als het bijvoorbeeld Noa was. Toen ik dacht dat ik er wel representatief genoeg uit zag opende ik de deur. "Thank God. Lynn." Dylan stapte mijn huis binnen. Ik deed de deur achter hem dicht en bleef een tikkeltje verbaasd staan. "What are you doing here?" Dylan draaide zich naar me om en glimlachte.

"I want to have dinner with you."

"I already had dinner. I'm sorry."

"Lynn. Are you okay?" Dylan zijn glimlach werd ingeruild door een bezorgde blik en hij kwam mijn kant op gelopen.

"I'm fine, thanks."

" You cried."

"Onions." reageerde ik kort, terwijl ik langs Dylan liep en op het balkon ging staan met mijn rug naar hem toe.

"Please talk to me."

"I'm fine. I'm okay. I'm just really tired."

"Do you want me to leave?"

"hmm."  reageerde ik. Het was als 'ja' bedoeld.

"I'll leave. Can we please hang out tomorrow?"

"I got plans. I'm sorry."

"Lynn. Noa told me that you have no plans."

"Noa isn't my agenda, right?" Ik schrok van mezelf, het kwam er geirriteerder uit dan gehoopt.

"What's wrong?"

"Nothing. Can you just, go..."

"I will. After you told me what's on your mind."

"No I'm sorry. You know what. Stay. I'll leave." Ik had Dylan, sinds we op het balkon stonden, helemaal niet aangekeken. Zonder hem ook maar een blik te gunnen pakte ik al mijn spullen bij elkaar en verliet ik mijn appartement. Al snel kwam ik in Central park aan. Ik plofte neer op een bankje en vroeg me af waarom ik zo tegen Dylan had gedaan. Het enige wat ik kon bedenken was dat hij me niet wilde helpen met Noa en Cole tegen te houden. Het boeide hem niet zo veel allemaal, en dat brak me. Ik zocht steun, maar blijkbaar kon ik dat niet van hem verwachten. Daarnaast verweet ik Dylan ook wel een beetje over de actie van Cole. Ik wist ook wel dat dat niet terecht was, maar toch. Het is familie, het zijn broers, tweelingbroers. Ik wist niet zo goed waarom ik nou eigenlijk uit mijn appartement weggelopen was. Ik had ook honger. Ik had naast de bak ijs niets gegeten. Het ijs vulde wel, maar na een dag werken had ik gewoon enorme trek. Niet veel later sjokte ik dus weer richting mijn huis. Mijn gedachten waren nog steeds bij alle drama die zich in mijn leven afspeelde. Al begon ik me wel af te vragen waarom deze kleine dingen me zoveel deden. Mijn beste vriendin die met de jongen date waar ik verliefd op ben. De jongen waar ik verliefd op ben die het idee de wereld in probeert te brengen dat ik met Harry, m'n stalker, aan het daten ben. En mijn huis die leeggeroofd was. Eigenlijk waren het nog niet zulke grote problemen, maar doordat het allemaal tegelijk kwam viel het me zwaar. Ik had niemand waar ik mee kon lachen en ook niet m'n ouders die voor me konden zorgen. Ik realiseerde me wel dat dit het echte leven was. Ik moest er maar aan gaan wennen, want het leven bestaat niet alleen maar uit geluk hebben en positiviteit.