New York City | C.S.

107.

Ik was aan het werk. Alweer een tijdje. Het was weer super om mijn 'oude' vertrouwde New- Yorkse leven op te pakken. De zomervakantie was voorbij en dat betekende dus dat ik weer vol aan de bak moest. Ik vond het totaal niet erg. Het werk wat ik deed was erg leuk en het liet me ook inzien wat ik later wél en niet zou willen als baan. Eigenlijk was het vrij simpel. Ik zou dolgraag voor Thompson & son willen werken. Het is een top bedrijf, met duidelijke regels, een goede structuur. Maar het aller belangrijkste; de werksfeer is er top. Kelly en ik gingen nog steeds iedere lunch pauze uiteten, nu samen met andere collega's van onze leeftijd. Vooral stagiaires. Er was een Nederlandse jongen die stage liep bij het bedrijf. Hij deed iets met de post. Het was eigenlijk vrij onduidelijk, maar hij was aardig. Joran, dat was hoe hij heette. Joran de Gelder, 20 jaar oud. Ik had hem al een paar keer aan Kelly geprobeerd te koppelen, maar dat was tevergeefs.

Op dit moment zaten we met z'n allen in een leuk sushi restaurant. Althans, niet persé sushi maar wij zaten daar om sushi te eten. Ik was geen liefhebber van sushi, maar ik had wel besloten mee te gaan. Er waren immers ook dagen dat andere geen fan waren van het menu terwijl ik dat wel was. Daarnaast is er altijd wel de optie om gewoon patatjes te nemen. Kelly zat met Lisa te lachen. Ze lachten om iets op hun telefoon. Joran keek stilletjes naar buiten. Ik wist dat hij de laatste tijd last had van heimwee. En naast mij zat Aimee, die met haar vriendinnen aan het Whatsappen was. Ik zelf zat even te genieten van het moment. Het was fijn om even met deze mensen te zijn na deze hectische dag. Ik moest een aantal huizen bezoeken, waarvan de foto's niet realistisch waren, dus moest ik deze opnieuw maken. Het klinkt niet zwaar, maar het is vaak zo dat je alleen even langs moet om alles te controleren. Gewoon, een simpel lijstje afwerken, maar bij het foto's maken komen nog zoveel meer dingen kijken. Er komt dan achteraf nog veel administratie bij kijken. Ook gaan we er vanuit dat vele appartementen overeenkomen met de foto's, dus stonden er veel bezoeken in mijn agenda. Wanneer het zo is dat bijna niets overeenkomt moet ik hard doorwerken zodat ik wel alle huizen kan bezoeken.

Ik besloot even met Joran te gaan praten. Misschien vond hij het wel gezellig om bij me te komen eten komende week. Even een Hollandse maaltijd. Daar verlangde hij vast en zeker naar, zo met zijn heimwee. Hij had al vaker gezegd dat hij het super fijn vond dat ik ook bij Thompson werkte. Dan was hij niet de enige Nederlander en als hij iets niet begreep had hij tenminste iemand die het in het Nederlands aan hem uit kon leggen. Maar dat waren ook de enige momenten dat we Nederlands tegen elkaar spraken. We waren omringt door Amerikanen en dan ga je automatisch Engels praten. "Hey Jor." begon ik. Joran keek op. Ik zag Kelly ook even op kijken, maar ging al snel door met waar ze mee bezig was. "Hoe is het met je heimwee?" Ik besloot in het Nederlands tegen hem te gaan praten. Niet iedereen wist dat hij zo naar huis verlangde, en zo lang hij het zelf niet vertelde was ik ook niet de persoon die dat zou doen. "Het gaat." Hij zuchtte, waardoor ik merkte dat het helemaal niet ging. "Je hoeft je niet groot te houden hé. Ik weet uit ervaring dat het een flinke stap is om hier ineens in je eentje te zijn." Joran knikte als reactie en keek uit het raam. "Ik ben wel blij dat jullie me zo goed in de groep opgenomen hebben. Ik moet er niet aan denken in m'n eentje te zijn." "Je bent welkom Jor, je bent een goede gozer." Joran glimlachte naar me. "Daarom wilde ik je uitnodigen om deze week bij mij en mijn beste vriendin Noa te komen eten. We eten een stamppot of zo." Joran knikte en ik zag de enthousiasme in zijn ogen. "Graag. Super bedankt voor je uitnodiging." Ik knikte. Aimee vroeg ondertussen waar we we het over hadden. "Dutch things." reageerde ik raadselachtig.