Femme Fatale

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟ ΦΥΛΛΟ

Ο ψυχρός αέρας μάστιζε ολόκληρη της πόλη , κάνοντας τους κατοίκους της να έρθουν αντιμέτωποι με έναν από τους πιο ψυχρούς χειμώνες των τελευταίων χρόνων . Οι πλατείες της ρωμης είχαν γεμίσει σόμπες και κοσμο που φορούσε σκούφια και κασκόλ . Ενώ η Φοντάνα  ντι τρεβι είχε παγώσει για τα καλά . Το Κολοσσαίο είχε καλυφθεί με ένα παχύ λευκό πέπλο , φαινόταν ακόμη πιο εκθαμβωτικό από ότι συνήθως .
Η Αριέλλα πίστευε πως δεν θα βαριόταν ποτε να περπατάει στα στενά σοκάκια που έκρυβαν λίγη από την εναπομείναντα αίγλη της αρχαίας Ρώμης . Κάθε παλαιό κτήριο , ακόμη και το πιο παρεξηγημένο άγαλμα την μετέφερε σε μια άλλη εποχή , με λεοντομαχιες , Καίσαρες και εκστρατείες , τότε που η ζωή της πιθανώς θα ητνα πιο απλή .
Το δερμάτινο μπουφάν της δεν ητνα αρκετό για να εμποδίσει το τσουχτερό κρύο να τρυπήσει το δέρμα της . Μα δεν τη ένοιαζε . Λάτρευε το κρύο , οτιδήποτε σχετίζονταν με τον χειμώνα .
Στους πεζοδρομημένος δρόμους , τα φυτεμένα δέντρα είχαν χάσει σχεδόν όλα τους τα φύλλα , ο χειμώνας ήταν πανταχού παρον.
Ζαλισμένη από μια ανεξήγητη εφορία κατηφοριζε σαν ανέμελο κορίτσι τους Α σχεδόν άδειους νυχτερινούς δρόμους , ακούγοντας την αγαπημένη της μουσική βα πλημμυρίζει τα αυτιά της . Οι απαλές νότες του πιάνου την γαληνευαν , λες και βρισκόταν πάνω σε ένα λευκό απαλό σύννεφο και στροβιλίζονταν μαγεμένη .
Το σκληρό της όμως ύφος δεν άφηνε κανέναν να την διαπεράσει και να καταλάβει πως μέσα της είδα παραμείνει ένα αθώο παιδί , που αναπολούσε τα πρώιμα παιδικά του χρόνια , εκείνα που την έμαθαν τι ητνα η ευτυχία και ποσο εύκολα θα μπορούσε να χαθεί .
Στη θύμηση της σκληρής ζωής της έσφιξε τα το της χέρια που είχαν παγώσει από το κρύο σς γροθιές , δαγκώνοντας το ούλο της για να ξεσπάσει ο θυμός της .
Σήκωσε το βλέμμα της στον ουρανό , εκεί που πυκνά σύννεφα είχαν αρχίσει να καλύπτουν απειλητικά τα μυριάδες αστέρια και το ολόγιομο φεγγάρι .
Θα χιονιζε ξανά , τα δελτία καιρού της χώρας προειδοποιούσαν για σφοδρό χιόνια τις επόμενες μέρες συμβουλεύοντας τους κατοίκους των πληγέντων περιοχών να παραμείνουν στα σπίτια τους .
Το βλέμμα της πλανηθηκε γύρω της . Κάτω από μια πολυκατοικια ένας ναρκομανής έκανε την δόση του . Μπροουσε να δει την ευχαρίστηση που η θανατηφόρα ουσία προκαλούσε στο κορμί του . Μπορούσε εν μέρη να τον καταλάβει , να δικαιολογήσει την πράξη αυτοκτονίας του καθώς και η ίδια το είχε δοκιμάσει . Για μον ο μια φορά στη ζωή της είχε δεχθεί να καταπιεί την λευκή σκόνη και για τις επξεμενς δυο μέρες έπλεε σε πελάγη ευτυχίας , στην δίκη της νιρβάνα , είχε χάσει τον εαυτό της .
Ποτε ξανά δεν επιχείρησε να δοκιμάσει . Τα ναρκωτικά ήταν ιδανικά για οποίον ήθελε να ξεχάσει , Μα κείμενη είχε ακριβώς τον αντίθετο σκοπό .
Ήθελε να θυμάται , με κάθε δυνατή λεπτό μεριά την εν ψυχρό δολοφονία των γονιών της , τα πρόσωπα των δολοφόνων τους και εκείνο το παιδικό αντρικό βλέμμα που είχε καρφωθεί πάνω στο φοβισμένο  δικό  της και την κοίταζε με απάθεια . Ήθελαν Α θυμάται ποιους θα σκότωνε όταν ερχόταν η σωστή ώρα .
Πήρε μια βαθειά ανάσα και άφησε την παχνί να χρωματίσει τον θερμό αέρα που έβγαινε από μέσα της καθώς εξέπνεε .
Έφτασε μπροστά από την συνηθισμένη παλιά αποθήκη . Ήταν από τις πιο ερημικές , κακόφημες περιοχές της Ρώμης , ίσως και ολόκληρης της Ιταλίας . Δίχως τρόμος κλωτισσε δυνατά την ατσάλινη πόρτα που βρυχήθηκε διαμαρτυρόμενη πριν ανοίξει .
Ο Αντονιό , μαζί με άντρες του πατέρα της ήταν ήδη μέσα . Σκυμμένοι όλοι πάνω από ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο χαρτιά .
Ήταν νύχτα δουλειάς . Στόχος τους ένας από του φαινομενικά ευηπολιπτους επιχειρηματίες της χώρας , με τρελές επεκτάσεις στην Ευρώπη . Ο τύπος της Ιταλίας τον χαρακτήριζε έξυπνο και καινοτόμο . Είχε κάνει εμφανίσεις στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά κανάλια του κόσμου . Έμοιαζε τέλειος . Κι όμως , όπως η αδιάλλακτος καλά είχε πλέον μάθει , τίποτα δεν είναι τέλειο . Όλα έκρυβαν μια σκοτεινή , αηδιαστική πλευρά .
Και δίκη τους δουλειά ήταν να τα φέρνουν όλα στην επιφάνεια . Την ευχαριστούσε η δουλειά της . Αν και άκρως παράνομη και επικίνδυνη την γέμιζε . Ήταν ένας τρόπος για να εκλείψει η αδικία από τον κόσμο . Χιλιάδες αθώοι είχαν πεσει θύματα αισχρων σκοπών , όπως είχαν πέσει και οι γονείς τους και στο τέλος είχαν χαθεί .
«Άρια ! Ήρθες !» Ο αδελφός της παράτησε τα χαρτιά που μελετούσε και έτρεξε  ανήσυχος στο μέρος της . Τα χέρια του χάιδεψαν τα κοκκινωπά μαλλιά της απομακρύνοντας  τα από το λευκό της πρόσωπο
«Που ήσουν ; Σε καλούσα όλη μέρα . Φοβήθηκα πως είχες πάθει κάτι .»
«fratello,μην ανησυχείς . Ξέρεις πως κανένας δεν μπορεί να με πιάσει . Ήθελα απλώς λίγη ηρεμία . Και έτρεχα και με τις διαδικασίες για την πλαστή ταυτότητα .»
«Σωστά . Είναι και αυτό .»
«Πάλι τα ίδια ;»
«Δαν θέλω να μπλέκεις μόνη σου μαζί τους . Ξέρουμε ποσό επικίνδυνοι είναι . Ποσό αδίστακτοι .»
«Μην ξεχνάς πως ο πρώην αρχηγός τους είναι νεκρός . Έχω προετοιμαστεί τόσα χρόνια . Θα είναι όλα καλά»
« ποτέ θα τον συναντήσεις ;»
«Αποψε μόλις τελειώσουμε από εδώ πέρα θα πάω στο μπαρ που συχνάζει . Ο Ιγκνάσιο μου έδωσε όλες τις πληροφορίες που χρειάζομαι για να τον αναγνωρίσω .»
«Και πως θα τον πλησιάσεις ; Αυτός σίγουρα θα έχει ένα στρατό γύρω του που δεν θα σε αφήσει να περάσεις . Και δεν θέλεις να δώσεις στόχο.»
«Φυσικά και όχι χαζούλη . Χρειάζομαι μια αφορμή ... κάτι που να τον κάνει να με προσέξει . Και να μην με ξεχάσει όσο και να θέλει . Πρέπει να μπω στη ζωή του . Θα κάνω τα πάντα για να συμβεί αυτό .»
«Αριελλα πραγματικά ανησυχώ για εσένα .»
«Δεν χρειάζεται ... έλα πάμε μαζί με τους άλλους πρέπει να τελειώνουμε με αυτή τη δουλειά .»
Προχώρησε μπροστά αφήνοντας τον να την κοιτάζει ανήσυχος . Ακόμη και εάν ήξερε τις ικανότητες της δεν ήθελε να την αφήσει να πάει εκεί πέρα . Δεν θα άντεχε να χάσει και εκείνη .