Τον είχε εκνευρίσει . Ήξερε πως το είχε κάνει , και δεν τηβ ένοιαζε καθόλου . Ήθελε να του πηγαίνει κόντρα , να τον βλέπει να φουντώνει . Όσο περισσότερο την ήθελε τόσο περισσότερο θα πληρώνονταν στο τελος .
Φόρεσε βιαστικά τα ρούχα της και έπιασε τα ακόμη βρεγμένα μαλλιά της μια αλογοουρά . Ξεφυσιξε . Είχε νευριάσει . Αρνητική ενέργεια είχε συσσωρευτεί μέσα της και έπρεπε να ξεσπάσει οπωσδήποτε . Θα πήγαινε για προπόνηση .
Δίχως να νοιαστεί εάν θα τον συναντούσε βγήκε στον διάδρομο και κατευθύνθηκε προς τις σκάλες . Η άκρη του ματιού της έπιασε την φιγούρα του να στέκεται και να τηβ κοιτάζει έντονα . Δεν θα του έδινε άλλη σημασία . Ήταν εξάλλου ξεκάθαρη μαζί του από τηβ αρχή .
Κατέβηκε στο υπόγειο . Ήταν άδειο οπως ακριβώς την βόλευε . Με άνεση ξεφορτώθηκε την ζακέτα που είχε φορέσει και έμεινε με το αθλητικό της μπουστακι . Όλα τα σημάδια της ήταν εκτεθειμένα όμως δεν ήθελε βα τα κρύβει . Όχι όταν προπονούνταν . Όχι όταν ήταν μόνη . Απλώς δεν ήθελε να τα βλέπει κανένας άλλος .
Δεν της άρεσε η λύπηση . Ειδικά από ανθρωπους σαν αυτούς που έμεναν σε αυτό το σπίτι .
Φόρεσε τα γάντια που βρήκε πεταμένα κάπου και άρχισε να βαράει τον σάκο με μανία . Κάθε χτύπημα ήταν δυνατό. Δυνατό οπως ο πόνος που ένιωθε μέσα της . Έβλεπε τα πρόσωπα τους και θωλωνε . Άλλη μια μπουνιά . Πιο δυνατή από την προηγούμενη . Και μετά ακόμη μια , και πολλές που ακολούθησαν . Τους μισούσε . Τον μισούσε . Ήθελε να τελειώνει με αυτό το παραλήρημα . Όμως έπρεπε να κάνει γαμημενη υπομονή . Έπρεπε και θα έκανε .
Είχα περάσει ώρα . Σίγουρα πολύ περισσότερη από όση υπολόγιζε , όμως δεν είχε σκοπό να σταματήσει . Όχι ακόμη τουλάχιστον . Έπρεπε βα εκτονωθεί για να κρατηθεί νυμφαλια μετά .Όταν ένιωσε τος δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν σταμάτησε και κάθισε κουρασμένη στο πάτωμα . Η ανάσα της έβγαινε βαριά , καθώς ένας οξύς πόνος διαπέρασε την σπονδυλική της στιλη κάνοντας την να μορφαζει .
Έβηξε δυνατά προσπαθώντας να συνέλθει . Είχε τραβήξει τα όρια της . Το δωμάτιο γύρω της γύριζε , το μέτωπο της ίδρωνε από τον πόνο . Προσπάθησε να κλείσει τα μάτια της . Λίγο χρειαζόταν για βα ηρεμίσει . Λίγο να συγκεντρωθεί κάπου άλλου και θα περνούσε .
Με κόπο στηρίχθηκε στα πόδια της και με βιαστικές κινήσεις φόρεσε την ζακέτα της και ανέβηκε την σκάλα . Λίγη φασαρία Ακουγόταν από τηβ τραπεζαρία και αποφάσισε να πάει προς τα εκεί .
Εξάλλου έπρεπε να βρεθεί όσο πιο κοντά τους γινόταν . Θα πονούσε περισσότερο μετά .
Έλυσε την κοτσίδα που είχε στα μαλλιά της , αφήνοντας τα να πέσουν πάνω στους ώμους της . Φτάνοντας στην πόρτα κοντοστάθηκε . Δεν ήξερε εάν είχε το κουράγιο βα καθίσει στο ίδιο τραπέζι μαζί τους , να συζητήσει λες και δεν συμβαίνει τίποτα , να είναι καλά . Όσες φορές είχε σκεφτεί αυτή τη στιγμή στο μυαλό της , πάντα κατέληξε σε τραγωδία . Δεν είχε καταφέρει να συγκρατήσει την ορμή της . Πήρε μια βαθειά ανάσα . Ποσό δύσκολο θα μπορούσε να ήταν ; Σκέφτηκε πριν μπει μέσα .
Όλοι τους ήταν καθισμένοι στο μεγάλο τραπέζι . Ακούγοντας τα βήματα της σταμάτησαν την οποιαδήποτε συζήτηση και γύρισαν να τηβ κοιτάξουν .
Τα μάτια του Έντουαρτ είχαν καρφωθεί πάνω της . Ένα δολοφονικό βλέμμα που τηβ έκαιγε αλλά το αγνόησε επιδεικτικά .
Παρατήρησε τον λουκ να σηκώνεται από την θέση του και να την πλησιάζει . Είχε ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη του . Εάν δεν ήξερε για ποιον δουλεύει και τι κάνει , τότε θα έλεγε πως ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος .
«Καλημέρα .» Του είπε απλά και απότομα . Δεν είχε σκοπό να δώσει παραπάνω αφορμές από ότι έπρεπε .
«Καλημέρα και σε σένα ! Αν και νομίζω πως είναι λίγο περασμένη η ώρα .»
«Πολύ περασμένη .» Η έντονη φωνή του Έντουαρτ τηβ έκανε να τον κοιτάξει στιγμιαία .
«Ήθελα να προπονηθώ . Προτιμώ να το κάνω όλο το πρωί , όταν είμαι ...»
«Μόνη ..» ο Γκρεγκορι συμπλήρωσε τα λόγια της .
«Ακριβώς .» Του απάντησε χαμογελώντας άχνα , προσποιητά . Δεν της άρεσε βα την κόβουν , να την συμπληρώνουν . Αν μπορούσε να τον σαπίζε στο ξύλο .
«Ο Γκρεγκορι σε καταλαβαίνει καλύτερα από όλους εδώ πέρα πιστεύω . Πάντα ξυπνάει πρωί για να προπονηθεί έξω .» Της εξήγησε ο λουκ και η ίδια έγνεψε .
«Προς τα που είναι η κουζίνα ;» Ρώτησε τελικά αφού είχε ανταλλάξει μια γρήγορη καλημέρα με όλους .
«Στο βάθος . Όμως δεν χρειάζεται να πας , έχουμε ετοιμάσει αρκετά και για εσένα .»
«Δεν τρώω πρωινό . Έναν καφέ θα φτιάξω μόνο .»
Τους προσπέρασε όσο πιο γρήγορα γινόταν και έφυγε από το δωμάτιο . Τα είχε πάει αρκετά καλά . Θεωρούσε πως με τον καιρό θα γινόταν καλύτερη .
Βρήκε τα εργαλεία που χρειαζόταν σχετικά γρήγορα και έφτιαξε έναν σκέτο δυνατό καφέ . Πραγματικά δεν της χρειαζόταν τίποτα άλλο .
Έμεινε για λίγο στην κουζίνα . Ήξερε πως έπρεπε να γυρίσει στηβ τραπεζαρία , όμως προσπαθούσε να το καθυστερήσει όσο περισσότερο γινόταν .
Όταν ξαναμπήκε στον χώρο , εκείνοι μιλούσαν εύθυμα και έντονα . Υπέθεσε πως θα ήταν για κάποια δουλειά . Χρειαζόταν να κάνει κάτι . Να ξεσπάσει κάπου γιατί έβραζε μέσα της . Ήλπιζε να έστελναν εκείνη . Είχε πολύ όρεξη να σπάσει στο ξύλο κάποια καθάρματα .
«Τι συζητάτε ;» Ρώτησε με ενδιαφέρον καθώς κάθισε δίπλα στον Μαθιου . Ήπιε μια γερή γουλιά από τον καφέ της πριν στρέψει τα μάτια της πάνω στους υπόλοιπους άντρες .
Όλοι την κοιτούσαν εύθυμα . Εκτός φυσικά από τον Έντουαρτ . Φυσικά , σκέφτηκε, εκείνον τον έτσουζε ακόμη το χθεσινό . Ένα γελακι της ξέφυγε .
«Για το βράδυ . Θα έρθεις έτσι ; Δεν δέχομαι το όχι σαν απάντηση .» Της πέταξε ο λουκ επαναφέροντας τηβ στηβ πραγματικότητα .
«Είναι δουλειά ;»
«Όχι όχι ... σήμερα είναι Σάββατο . Θα βγούμε έξω . κλασσικά .»
«Δεν νομίζω πως θα έρθω . Δεν είναι του στυλ μου όλα αυτά . Ευχαριστώ για τηβ πρόσκληση πάντως .» Είπε όσο πιο ευγενικά μπορούσε και έκανε να σηκωθεί .
«Θα είμαι στο δωμάτιο μου .» Φώναξε καθώς κατευθυνόταν προς την σκάλα . Καθώς ανέβαινε ένιωσε ένα χέρι να την τραβάει , εμποδίζοντας την από το να κινηθεί . Ήξερε ποιος ήταν . Είχε μάθει καλά πλέον το άρωμα του . Ξεφυσώντας γύρισε για να μπορεί βα τον βλέπει .
«Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις από την φράση μην με ακουμπάς ;» Του είπε γρυλιζοτας μέσα από τα δόντια της .
Εκείνος την κοιτούσε έντονα . Ήταν θυμωμένος . Ας ήταν , σκασίλα της .
«Το βράδυ θα έρθεις μαζί μας. Τελος .»
«Νομίζω πως πριν ήμουν αρκετά ξεκάθαρη . Δεν θέλω να έρθω μαζί σας .»
Το κρατημα του έσφιξε . Εκείνη όμως δεν μορφασε . Είχε συνηθίσει κάθε πόνο . Άντεχε τα πάντα .
«Νομίζω πως πρέπει να σου το ξαναπώ . Το βράδυ θα βγούμε . Όλοι μαζί . Και εσυ .»
«Νομίζεις πως με τρομάζεις με το βλέμμα και τις απειλές σου ;»
«Είσαι μέλος αυτής της ομάδας . Και εγώ είμαι ο αρχηγός . Αν θες να παραμείνεις τότε φρόντισε να βάλεις κακα στο μυαλό σου αυτό που θα σου πω . Θα γίνεται ότι θέλω εγώ !»
Σχεδόν φώναξε πάνω στο πρόσωπο της . Δεν καταλάβαινε πως κατάφερνε να την εκνευρίζει πάντα. Δεν του μιλούσε , μόνο τον κοιτούσε έντονα , τοσο όσο και εκείνος .
«Κατάλαβες ;»
«Ναι .» Του είπε κοφτά .
«Όμως και εσυ πρέπει να καταλάβεις πως δεν σου ανήκω . Εσυ είσαι αυτος που έχει τηβ ανάγκη μου . Μην ξεχνάς Έντουαρτ . Όμως , θα σου κάνω την χάρη αυτή τη φορά και θα έρθω μαζί σας . Τόλμησε να μου ξανά μιλήσεις έτσι και ορκίζομαι πως θα σου σπάσω τα πόδια .» Του είπε και απελευθερώθηκε απευθείας από τι κρατημα του .
Μπαίνοντας στο δωμάτιο της καταράστηκε τον εαυτό της που δέχθηκε . Ήθελε όμως να του πάει κόντρα . Να του δείξει ποιος έχει το πάνω χέρι . Και ίσως η έξοδος μαζί τους να ήταν η κατάλληλη ευκαιρία .
![](https://img.wattpad.com/cover/129181609-288-k430212.jpg)
YOU ARE READING
Femme Fatale
Romance«Ξέρεις τι πρέπει να κανείς ;» «Φυσικά , είναι απλό , μπαίνω στη ζωή του , τον κανω να με ερωτευτεί και τότε πέφτουν όλοι στηβ παγίδα .» «Θα τα καταφέρεις ;» Εκείνη γέλασε ειρωνικά . Έπειτα τον κοίταξε εντονα στα μάτια . «Προετοιμάζομαι όλη μου...