Femme Fatale

ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΝΕΚΡΟ

Στήριξε το σώμα της στον τοίχο . Το κρύο τουβλο την έκανε να ανατριχιάσει ολόκληρη . Έκανε απίστευτη παγωνιά για να βρίσκεται μόνο με το φόρεμα της έξω . Όμως δεν την ένοιαζε . Τίποτα δεν την ένοιαζε . Ήθελε να ανοίξει μια τρύπα και να την εξαφανίσει από την γη . Ναι αυτό ήθελε . Μια τρύπα που θα διώξει τον πόνο της όσο πιο μακρυά γινόταν . Ήθελε να ξεχάσει . Μα αυτό ήταν κάτι αδύνατο . Κάθε λεπτό εκείνης της βραδιάς είχε χαραχθεί στην μνήμη της ανεξίτηλα .
Έκλεισε τα μάτια της . Φοβόταν . Είχε πολύ καιρό να νιώσει αυτό το συναίσθημα . Όμως τώρα , ενώ ήξερε πολύ καλά πως θα μπορούσε να σκοτώσει εκείνον τον άντρα μέσα στην αίθουσα , ήταν τρομοκρατημένη . Αληθινά τρομοκρατημένη .
Θύμωσε με τον εαυτό της . Δεν ήταν εκείνο το κοριτσάκι . Είχαν αλλάξει τόσα . Είχε σκληρύνει . Είχε χάσει την καρδιά της . Πονούσε . Έναν πόνο που δεν την αφηνε να ξεχάσει και μια ουλή που την κατέστρεφε κάθε μέρα που την αντίκρυσε στο καθρέφτη .
Μπορούσε να τον λιώσει . Να του προσφέρει τον πιο βασανιστικό θάνατο . Και όχι να τρέξει έξω σαν φοβισμένο κοριτσάκι .
«Άρια ..» η γλυκιά και απαλή φωνή του αδερφού της την έκανε να ανοίξει τα μάτια της . Αυτή τη φορά όμως δεν έκρυβαν φόβο αλλά μίσος. 
Σήκωσε το βλέμμα της από το δρόμο και τον κοίταξε . Πόση γαμημενη ανάγκη είχε την αγκαλιά του . Και εκείνος σαν να την κατάλαβε την έχωσε ανάμεσα στα χέρια του σφιχτά . Άφησε τον εαυτό της ελεύθερο . Λίγα δάκρυα κύλησαν βρέχοντας το πουκάμισο του . Χάιδεψε την πλάτη της.
«Ηρέμησε κοριτσάκι μου . Εγώ είμαι εδώ μαζί σου τώρα . Δεν θα σε πειράξει .»
«Τον συχαινομαι αντωνιο . Τον φοβάμαι .» Του παραδέχθηκε αφήνοντας τον παγωμένο στη θέση του . Είχε πολλά χρόνια να ακούσει αυτή τη κουβέντα από το στόμα της .
«Δεν θα τον αφήσω να σε αγγίξει ξανά . Μπορεί να μην ήμουν μαζί σου τότε , κάτι για το οποίο θα καταριέμαι τον εαυτό μου για μια ζωή , όμως τώρα είμαι δίπλα σου μικρή . Είσαι πιο δυνατή από αυτόν .»
«Το ξέρω ....» του είπε άψυχα , αδύναμα . Λες και μόνο που εκείνος ήταν μέσα στο κτήριο της ρουφούσε την ελάχιστη ζωή που της είχε απομείνει . Δίχως να σκεφτεί παραπάνω την ταρακούνησε ενοντα . Εκείνη ήταν έτοιμη να χάσει τις αισθήσεις της . Κρατιόταν όμως ακόμη στα πόδια της και κοιτούσε άψυχα τον άντρα μπροστά της .
«Άρια ! Συνήλθε . Μην τον αφήνεις να σε διαλύσει ξανά !»
«Το έχει ήδη κάνει fratello  και ήταν ανεπανόρθωτα .»
«Όχι ..όχι μικρή μου . Μπορείς να τον νικήσεις . Μην αφήνεις τον εαυτό σου να κατακλισει . Δεν θέλω να σε δω ξανά με κομμένες τις φλέβες μέσα στα αίματα . Δεν αντέχω να σε χάσω μικρή !»
Τα λόγια του αδερφού της την ταρακούνησαν . Θυμήθηκε την απόπειρα αυτοκτονίας της . Ποσό πολύ τον είχε τρομάξει . Ποσό τον έβριζε που δεν την άφησε . Και τον Ιγκνάσιο , στην αρχή της γνωριμίας τους ακόμη , να την κοιτάζει σοβαρά , θυμωμένα μα θλιμμένα . Τότε ήταν που πήρε την απόφαση της . Του είχε ζητήσει το ίδιο βράδυ να της πει ότι είχε συμβεί στους γονεις  της . Έκλεισε τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής της σε ένα ντουλάπι και κάθε λάμψη έφυγε από τα μάτια της . Το πρόσωπο της ήταν μόνιμα σοβαρό και χλωμό.  Ξεκίνησε να προπονείται και παράλληλα βα καταστρώνει το σχέδιο καταστροφής των εχθρών της . Και ο Τζινομπλε ήταν στην κορυφή της λίστας .
Έσκυψε το κεφάλι της .
«Έχεις δίκιο ..συγνώμη .»
«Μην μου ζητάς συγνώμη καρδιά μου . Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι. Ολα αυτά τα χρόνια ..»
«Μην συνεχίζεις .... «
«Έχασα την αδερφή μου.»
«Η αδερφή που θυμάσαι έχει πεθάνει εδώ και 9 χρόνια .  Και δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω . Είναι νεκρή !»
Του φώναξε και έπειτα απομακρύνθηκε από κοντά του πηγαίνοντας πάλι μέσα .
«Που πας;»
«Έχω μια δουλειά να τελειώσω .»
«Δεν είσαι υποχρεωμένη να το κανεις . Μπορείς να πεις στον Έντουαρτ πως δεν γίνεται .»
«Όχι . Τον θέλω νεκρό . Και θα γίνει από τα χέρια μου . Με το να με παρακαλάει . Μέχρι  η τελευταία του ανάσα να βγαίνει από το κορμί του και να πέφτει αψυχος στο χώμα .»
Τον είδα να νευει καταφατικά πριν του γυρίσει την πλάτη . Δεν φοβόταν πλέον . Τα βήματα της ητα σταθερά , έντονα , γεμάτα θυμό . Το κορμί της λυκνιζονταν σαν φλόγα που θα έκαιγε όλους .
Βρήκε τον Έντουαρτ να περιμένει σε μια γωνία εμφανώς ταραγμένος . Μπορούσε να διακρίνει μια νότα θυμού στηβ στάση του . Αποφάσισε όμως να την αγνοήσει πλησιάζοντας τον .
«Τι στο καλό σου συνέχεια Αριελλα ! Δεν μπορείς να εξαφανίζεσαι στα καλά καθούμενα . Έχουμε μια δουλειά εδώ πέρα δεν παίζουμε παιχνιδάκια .»
«Δεν παίζω . Είχα σοβαρό λόγο να βγω έξω για λίγο .»
«Ο αδερφός σου ;»
«Κανονίζει κάποια δικά του θέματα . Και εμείς πρέπει να κανονίσουμε τα δικά μας .»
«Ναι ..τον παρακολουθώ για λίγη ώρα . Όπου να ναι θα τελειώσει να μιλάει με τους συνεργάτες του . Μπορείς να τον πλησιάσεις τότε .»
«Θέλω αλλαγή στο σχέδιο .»
«Τι αλλαγή ;»
«Ξέρω πως τον θες ζωντανό . Όμως θα σου ζητήσω να με αφήσεις να τον σκοτώσω .»
«Ξέχασε το αυτό. Είναι δικός μου .»
«Θα σε βγάλω και από τον κόπο .»
«Τι σε εποιασε τώρα ; Αλλά είχαμε συμφωνήσει .»
«Τι ξέρω γαμωτο .. το ξέρω . Απλώς άφησε με να το κάνω .»
«Όχι . Αυτή είναι η απάντηση μου . Και τώρα ακολούθησε το σχέδιο κατά γράμμα . Δεν θα το ξαναπώ δεύτερη φορά .»
Η κοπέλα έσφιξε τα δόντια της . Δεν θα τον άκουγε φυσικά . Ας πήγαινε όμως με τα νερά του μέχρι να μπορέσει να την φέρει εκεί που θέλει . Ο άντρας με το μουστάκι και τα διαολεμενα μάτια που στέκονταν μερικά μέτρα μακρυά της σήμερα θα άφηνε την τελευταία του πνοή . Και δεν την ενδιέφερε εάν ο Έντουαρτ θα είχε πρόβλημα με αυτό .
Αρκέστηκε στο να του γνεψει καταφατικά , και έπειτα έστρεψε το κεφάλι της προ το μέρος του στόχου , παρακολουθούσε με προσοχή την κάθε του κίνηση , το παραμικρό λάθος του θα της έδινε τεράστιο πλεονέκτημα στην μάχη . Είχε εκπαιδευτεί από τους καλύτερους . Είχε σχεδόν πεθάνει στην προπόνηση αλλά είχε γίνει ένα αξεπέραστο φονικό όπλο . Και απόψε ήταν η ευκαιρία της να δειξει σε όλους πως πρέπει να την φοβούνται .
Ήπιε μονορούφι το ποτήρι με την σαμπάνια της καθώς τον έβλεπε να απομακρύνεται από τον τελευταίο συνομηλιτη του .
«Πηγαίνω .» Είπε στον άντρα δίπλα της και έκανε να φύγει . Το χέρι του όμως απλώθηκε κατευθείαν στο μπράτσο της εμποδίζοντας την . Γύρισε να τον κοιτάξει με σηκωμένο το φρύδι .
«Αριελλα .. πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ . Είναι πιο επικίνδυνος από όσο δείχνει . Μόλις φύγετε απ ο εδώ θα σας ακολουθήσω διακριτικά με το αμάξι . Αρκεί απλώς να τον αφοπλισεις»
«Μην ανησυχείς . Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο που να μπορεί να μου κάνει αυτος ο άνθρωπος ...»
του είπε και έφυγε αφήνοντας τον με περισσότερες απορίες . Ήξερε η Αριελλα τον Τζινομπλε ; Από που ; Και το της είχε κάνει;»

Το μακρύ της φόρεμα σερνόταν επιβλητικά στο πάτωμα καθώς πλησίαζε κι άλλο προς το μέρος του . Φόρεσε το καλύτερο ψεύτικο χαμόγελο της , πήρε το ναζιαρικο ύφος της και στάθηκε πίσω του . 'Δώσε την καλύτερη παράσταση σου' είπε στον εαυτό της ακουμπώντας τον στον ώμο . Ακόμη και αυτή η ελάχιστη επαφή την έκανε να αηδιάζει .
«Δεσποινίς ;» Η φωνή του ήταν ίδια με τότε . Ένιωσε να χάνει την γη κάτω από τα πόδια της . Δεν το έδειξε όμως ούτε για μια στιγμή . Αυτή η ιστορία θα τελείωνε απόψε .
«Θα σας πείραζε να κάτσω στην παρέα σας.» Είπε σχεδόν νιαουρίζοντας . Είδε τον άντρα να χαμογελάσει και ήξερε πως το σχέδιο της είχε ήδη πετύχει . Τον άφησε να αγγίξει ελαφρά την μέση της προσκαλώντας την στην παρέα του .
Ο θυμός φούντωνε όλο και περισσότερο μέσα της ., σχεδόν τόσο όσο και η αγωνία του Έντουαρτ . Γνώριζε πολύ καλά ποια ήταν η δουλειά του Τζινομπλε . Εμπορος γυναικών και παιδιών . Και αυτό ήταν αρκετό για να τον μισήσει .