Femme Fatale

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Τα πράσινα μάτια της άνοιξαν αμέσως . Η ανάσα της ήταν γρήγορη . Το σώμα της έτρεμε . Έριξε μια γρήγορη μάτια δίπλα της . Ο τζιαν κοιμόταν ακόμη . Άφησε έναν αναστεναγμό να της ξεφύγει . Έβγαλε το σεντόνι πάνω από το σώμα της . Τα πόδια της πάτησαν στο έδαφος και λίγο αργότερα το υπόλοιπο σώμα της ακολούθησε . Όσο πιο σιγά μπορούσε πλησίασε τον ολόσωμο καθρέφτη που υπήρχε στο δωμάτιο . Κοίταξε αρχικά το τατουάζ που πλέον κοσμούσε την περιοχή κάτω από την πληγή της . Έγραφε ζωντανή στα ιταλικά . Την είχε κάνει να νιώθει ζωντανή . Ακόμη και εάν ήταν μόνο μια βραδιά . Μετά η ζωή της τα πήρε πάλι όλα πίσω . Αβίαστα . Λες και δεν τη ένοιαζε καθόλου το ποσό πονούσε .
Σήκωσε το κεφάλι της . Τα μαλλιά της είχαν πλέον κοπεί σε ένα μακρύ καρέ . Πάντα ξεσπούσε στα μαλλιά της . Της άρεσαν καλύτερα έτσι . Ένιωθε μισή . Και ήταν .
Βγήκε έξω από το δωμάτιο . Ο καιρός συνέχιζε την συνηθισμένη του μουνταμαρα . Ταίριαζε απόλυτα με την ψυχολόγια της . Δεν ένιωθε έτοιμη να γυρίσει στην Ιταλία. Θα προτιμούσε να μείνει για πάντα εδώ . Δεν ήταν όμως δειλή . Ποτέ της δεν υπήρξε . Δεν θα έτρεχε να κρυφτεί από καταστάσεις . Θα πολεμούσε για να επιβιώσει. Στο σπίτι επικρατούσε μια τρομαχτική ησυχία . Όχι πως δεν της άρεσε . Απλώς δεν είχε συνηθίσει . Έχοντας τελειώσει την τελευταία τους δουλειά οι συνεργάτες της είχαν βγει να διασκεδάσουν . Έριξε μια μάτια στο ρολόι . Έδειχνε 5 παρά 10 . Ήταν αρκετά νωρίς ακόμη . Εκείνη όμως ήξερε πως δεν θα κοιμόταν ξανά .  Φόρεσε το σακάκι της και βγήκε έξω . Ο αέρας έκανε τα μαλλιά της να μπερδευτούν .
Έκλεισε τα μάτια της
Στο μυαλό της έφερε εκείνη την νύχτα . Ίσως την πιο όμορφη νύχτα στη ζωή της . Ήταν η μόνη φορά που είχε νιώσει ελεύθερη , που εκείνος είχε καταφέρει να διώξει κάθε έγνοια από πάνω της . Η μόνη φορά που ήθελε να δηλώσει πως πιστεύει στην αγάπη . Και την αμέσως επόμενη στιγμή όλα χάθηκαν . Η μαγεία όσο δυνατή και εάν ήταν δεν κατάφερε να την κρατήσει μακρυά από την πραγματικότητα . Ήταν σκληρό , όμως ήταν η ζωή της , ένας φαύλος κύκλος από τον οποίο ένιωθε πως δεν θα μπορούσε ποτέ της να ξεφύγει .
Ένιωσε δυο χέρια να τυλίγονται γύρω της και μια ζεστασιά να καλύπτει το κορμί της . Το άγγιγμα του δεν ήταν άγνωστο , ούτε ανεπιθύμητο . Απλώς δεν την έκανε να νιώσει όλα εκείνα τα ισχυρά αισθήματα που έκαναν την καρδιά της να χάνει τον ρυθμό της .
«Πάλι ξύπνια είσαι Mio Bella ?» Το κεφάλι του χώθηκε στο λαιμο της αφήνοντας μικρά φιλία κατά μήκος του . Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη της . Θεωρούσε τον εαυτό της βρώμικο που στο μυαλο της φανταζόταν πως ο Έντουαρτ την άγγιζε και όχι ο άντρας που είχε δίπλα της .
«Δεν είχα ύπνο , μάλλον φταίει που φεύγουμε σήμερα .»
«Δνε θέλω να ανησυχείς για τίποτα . Ξέρω πως οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι για εσένα Άρια ... απλώς προσπάθησε να αφήσεις το παρελθόν εκείνο ανήκει .»
«Το ξέρω αυτό τζιαν . Το κάνω . Ακόμη όμως πονάει .. μακαρι να μην χρειαζόταν να γυρίσουμε πίσω .»
«Το ξέρεις πως ο πατέρας σου σε χρειάζεται στην Ιταλία . Είσαι η καλύτερη του . Κανένας δεν μπορεί να σε ξεπεράσει .»
«Τι σημασία έχει ; Δεν ξερω εάν πλέον με ενδιαφέρει . Έχω απλώς βαθειά υποχρέωση στον Ιγκνάσιο ... γι αυτό συνεχίζω να δουλεύω για εκείνον .»
«Αριελλα...»
Γύρισε προς το μέρος του χαμογελώντας ψεύτικα . Οπως ακριβώς είχε συνηθίσει να κάνει όλα αυτά τα χρόνια . Πλέον είχε χάσει τα πάντα . Ποιος ο λόγος να νιώθει χαρούμενη ;
«Είμαι καλά Τζιαν . Αλήθεια είμαι καλά . Απλώς ... δεν νιώθω έτοιμη να γυρίσω πίσω . Αυτό είναι όλο .»
«Θες να πείσω το αφεντικό να καθίσουμε παραπάνω ;»
«Όχι . Εξάλλου μου έχει πει πως έχουν προκύψει κάποια προβλήματα . Πρέπει να βοηθήσω να λυθούν .»
Το χέρι του χάιδεψε απαλά το πρόσωπο της κάνοντας προς ραπ ίσως μερικές τούφες από τα μαλλιά της .
«Τα προτιμούσα μακρυά .»
«Ήθελα μια αλλαγή . Τόσο άσχημα είναι ;»
«Όχι ... ότι και να κανεις θα είσαι όμορφη . Πάντα θα είσαι . Σαν γαζέλα .»
«Σταματά με τα κοπλιμέντο τζιαν . Δεν το έχεις .» Του είπε κοροϊδευτικά περνώντας τα χέρια της γύρω απ ο τον λαιμο του . Πλησίασε το πρόσωπο της στο δικό του και δίχως δεύτερη σκέψη ένωσε τα χείλη τους . Ξανά κανένα συναίσθημα .
Εκείνος όμως έδειχνε να απολαμβάνει ιδιαίτερα την ένωση των χειλιών τους . Την κράτησε με περισσότερη δύναμη πάνω του , δίχως να την αφήσει να αναπνεύσει . Μην όταν και πι δυο τους χρειαζόταν πραγματικά οξυγόνο την απομάκρυνε ελαφρώς από κοντά του .
«Νομίζω κάθε μέσα σε ερωτεύομαι και περισσότερο μικρή .»
«Τζιαν ... ξέρεις πως .»
«Το γνωρίζω . Θα το ξέρω για πάντα . Η καρδιά σου είναι κλειδωμένη καλά . Το έχω άοδεχτει και νιώθω ευλογία που με αφήνεις να σε αγγίζω , που δεν με διώχνεις , που το κορμί σου απολαμβάνει το δικό μου . Δνε θα κάψω να ελπίζω πως μια μέρα θα νιώσεις κάτι .»
Δεν του απάντησε απλώς του χαμογέλασε πλατιά . Ένιωθε τόσο άσχημα μέσα της . Του έλεγε τόσα πολλά ψέμματα , ενώ η καρδιά της είχε ξυπνήσει εδώ και καιρό . Είχε ξυπνήσει και χτυπούσε μονο για ένα άτομο . Και όσο εκείνος θα ήταν ζωντανός , δεν την ένοιαζε εάν θα έπρεπε μα ζει μισή κάθε μέρα .
«Πρέπει να ξεκουραστείς λίγο άρια ..»
«Δνε με παίρνει ο ύπνος . Πήγαινε εσυ θα καθίσω λίγο ακόμη .»
«Μην ταλαιπωρείς έτσι τον εαυτό σου ... σκέψου πως δεν θα αντέξεις έτσι για πολύ ακόμη . Βλέπω ποσό ταλαιπωρημένη είσαι . Ίσως πρέπει να αρχίσεις ξανά τα χάπια .»
«Όχι! Τέρμα τα χάπια . Ένιωθα σαν ζωντανή νεκρή όταν τα έπαιρνα . Κομμένα . Μου φτάνει ο ύπνος που παίρνω μην ανησυχείς . Εξάλλου έχω τα ηρεμιστικά για τους όλους στα πλευρά μου . Εκείνα με χαλαρώνουν .»
Ο τζιαν κούνησε αποδοκιμαστικά το κεφάλι του . Ήξερε πως δνε θα την έκανε να παραδεχτεί πως δεν ήταν καλά . Ήταν μάταιος κόπος να προσπαθησει να της το βγάλει προς τα έξω .
«Καλώς ... εάν με χρειαστείς φώναξε με .»
«Το ξέρω .»
«Καληνύχτα Αριελλα .»
«Καληνύχτα τζιαν .»
Γύρισε την πλάτη της στον ουρανό που μάζευε πάλι σύννεφα . Ένιωθε πως κάθε δορά ου κοιτούσε τα άστρα μπορούσε να αντικρυσει το πρόσωπο του , να του μιλήσει . Είχε την διαίσθηση πως την άκουγε. Κι ας ήταν τόσο μακρυά του .
«Ανάθεμα πεθαίνω κάθε μέρα μακρυά σου . Γιατί έπρεπε γ καρδιά μου να χτυπήσει για έναν εχθρό οπως εσυ ; Είσαι το απαγορευμένο μου μήλο . Αυτό που τόσο πολύ θέλω να δαγκωσω μα ξέρω πως θα σε καταστρέψω ένα το κάνω . Πρέπει να μείνω μακρυά σου για να αναπνέεις . Θα μπορούσα να πεθάνω για να ζήσεις . Άραγε θα μα θυμάσαι μετά από χρόνια ή ήμουν κάτι περαστικό για εσένα ;» Μονολογούσε καθώς μιλούσε στο φεγγάρι . Ο μόνος της φίλος που κρατούσε πίστα όλα της τα μυστικά . Έκλεισε ξανά τα μάτια της . Για μια στιγμή μπόρεσε να νιώσει τα χείλη του πάνω στα δικά της , τα χέρια του να διαγραφούν μονοπάτια που την έκαιγαν από πόθο στο κορμί της .
Για μια στιγμή ένιωσε ζωντανή .

Τι μου κάνετε; Ξέρετε ποσο πολύ μου λείψατε ; 😍😍😍 . Μου έλειψε να γράφω και να διαβάζω τα σχόλια σας . Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω μέχρι να γυρίσω Ελλάδα αλλά στο τρένο για Μπολόνια βαριόμουν πολύ όποτε Ολοκλήρωσα 4 κεφαλαια και είπα να ανεβάσω ένα 😂
Ελπίζω να το απολαύσετε 😘