Femme Fatale

ΣΩΤΗΡΙΑ

Έπιασε τα μαλλιά της μια ψιλή αλογοουρά και κλείσε το φερμουάρ από δο μαύρο της τζάκετ . Το βλέμμα της έμοιαζε σκοτεινό και απόμακρο . Κανένας συναισθηματισμός δεν χωρούσε στα μέσα μιας αποστολής . Ήταν το βασικό κομμάτι της εκπαίδευσης της . Εκείνο στο οποίο κολλούσε περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα . Είχε φάει αρκετό ξύλο μέχρι να μάθει , μέχρι να απαλλαχθεί από κάθε συναίσθημα . Είχε γίνει το τέρας για το οποίο τηβ προόριζε ο Ιγκνάσιο . Ένα πιονι στο άθλιο παιχνίδι του .
Όλα όμως θα άλλαζαν πλέον . Θα έπαιρνε την εκδίκηση της για τον θάνατο των γονιών της , για όλα αυτά τα χρόνια που την χρησιμοποιούσε για τους άθλιους σκοπούς του .
Το πρόσωπο της ήταν εντελως ανέκφραστο . Έπρεπε να συγκεντρωθεί . Εάν έχανε την αφτοσυγκρατηση της έστω και για μια στιγμή τα πάντα θα διαλύονταν .
Βγήκε από την κρεβατοκάμαρα και με αργά βήματα κατευθύνθηκε προς το σαλόνι . Το ξύλινο σπίτι πάνω στην θάλασσα δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο όμως τη έκανε να νιώθει όμορφα . Λες και ζούσε στον δικό της φανταστικό κόσμο , μακρυά από όσα θα μπορούσαν να της καταστρέψουν την ευτυχία .
Στάθηκε για λίγο σε έναν ολόσωμο καθρέφτη . Το είδωλο της . Τα μαύρα του απ ου φορούσε . Είχε μετατραπεί στην δολοφόνο που το μίσος είχε εκθρέψει . Τσέκαρε για μια τελευταία φορά τα όπλα της .
Πέντε μαχαίρια . Δυο μέσα στα παπούτσια της και τρία κρυμμένα στο υπόλοιπο σώμα της . Είχε ένα ιδιαίτερο πάθος με το να χρησιμοποιει μαχαίρια . Ένιωθε πως έτσι μπορούσε πραγματικά να καταστρέψει όποιον είχε απέναντι της . Να τον ξεγυμνώσει ώστε να δει τις αμαρτίες του . Είχε δεθεί μαζί τους από την αρχή της εκπαίδευσης της και πλέον γνώριζε πως δεν υπήρχε κανένας καλύτερος της . Ούτε καν ο Έντουαρτ . Ακόμη δεν είχε καταφέρει να του δείξει το εκατό τις εκατό των δυνατοτήτων της . Ήταν καιρός λοιπόν .
Έλεγξε πως το περίστροφο της ήταν στη θέση του πριν προχωρήσει ξανά προς το σαλόνι Χ

Ο ήχος που προκαλούνταν από τα βήματα της τον ανάγκασε να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος της . Έμεινε να την κοιτάζει σαν μαγεμένος . Έτσι έμοιαζε ακόμη πιο όμορφη .
«Πως σου φαίνομαι ;»
«Φονικά υπέροχη .» Κατάφερε να της πει καιως τα μάτια του ταξίδευαν στο κορμί της .
«Μην παρασύρεσαι . Έχουμε δουλειά .» Του είπε απότομα προσπερνώντας τον .
«Το ξέρω αυτό άρια ... όμως δεν έχουμε φύγει ακόμη . Μπορείς να χαλαρώσεις .»
«Δεν υπάρχει χώρος για χαλάρωση σε μια επιχείρηση Έντουαρτ ! Οποία κι εάν είναι αυτή . Εάν γίνει το παραμικρό λάθος ο αδερφός μου .»σταμάτησε για λίγο . Όχι δεν ήθελε να σκέφτεται αυτή την πιθανότητα . Δεν έπρεπε να αποτύχει . Ποτέ της δεν το έκανε και ούτε τώρα το είδε σκοπό . Ξανακερδίσε τηβ αυτοσυγκράτηση της αρκετά σύντομα κι γύρισε να κοιτάξει τον άντρα πίσω της με ένα παγωμένο , σχεδόν αδιάφορο βλέμμα
~συγνώμη μωρό μου . Στην δουλειά αυτή δεν χωράνε συναισθηματισμοί .~
«Ο αδερφός μου θα είναι νεκρός .» Τελείωσε τελικά.
«Το γνωρίζω αυτό άρια . Εγώ σε ενημέρωσα για τους κινδύνους της αποστολής . Δεν θα συμβεί κάτι .»
«Εάν σκέφτεσαι τόσο απερίσκεπτα φυσικά και θα συμβεί!» Του φώναξε . Έκλεισε αμέσως τα μάτια της και ξεφυσιξε δυνατά .
Άκουγε τα βήματα του . Έφευγε .
«Έντουαρτ περίμενε !»
«Είναι εντάξει μικρή ....»
«Όχι .. όχι δεν είναι . Παραφερθηκα .» Πλησίασε προς το μέρος του . Εκείνος έπιασε μαι τούφα που προεξηχε από την κοτσίδα της και την έβαλε πίσω από το αφτι της .
«Αλήθεια μικρή . Δεν πειράζει . Έχεις δίκιο .»
«Όχι ... ακόμη και να είχα δίκιο δεν έπρεπε να φερθώ έτσι .... δεν είμαι καλός άνθρωπος Έντουαρτ .»
«εμένα μου φαίνεσαι πολύ καλός μωρό μου . Εάν δεν ήσουν  δεν θα με άκουγες , δεν θα με άκουγες , θα με είχες σκοτώσει με την πρώτη ευκαιρία .»
«Δεν ξέρεις τα πάντα για εμένα .»
«Όχι ... πχι δεν ξέρω τι τράβηξες τόσα χρόνια στα χέρια του Ιγκνάσιο . Όμως θέλω να μάθω μικρή . Εξάλλου ...»
«εξάλλου ;»
«Εξάλλου είμαστε μαζί .» Της χαμογέλασε γλυκά και εκείνη δεν μπόρεσε παρά να του ανταποδώσει το χαμόγελο .
«Αλήθεια το πιστεύεις αυτό ;»
«Μμμμμ... γιατί να μην το πιστέψω ;»
«Είναι όλα .... τόσο δύσκολα μοιάζει ακατόρθωτο .»
«Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο μικρή . Θα δεις πως θα είσαι μόνιμα δίκη μου σύντομα . Θέλω να μου μιλήσεις κάποια στιγμή όμως .»
«Θα το κάνω . Στο υπόσχομαι .»
«Χαίρομαι . Έλα τώρα πάμε να πάρουμε τον αδερφό σου .»
Η κοπέλα ενευσε ακολουθώντας τον  προς τα έξω . Μπήκαν σε ένα παλιό βανάκι . Η διαδρομή μέχρι το κτήριο όπου κρατούσαν τον αντωνιο ήταν σιωπηλή . Ο καθένας από τους  δυο τους είχε αφοσιωθεί στις δικές του σκέψεις . Προσπαθούσαν βα μείνουν συγκεντρωμένοι στον σκοπό τους .
«Φτάσαμε . Είσαι έτοιμη ;» Άκουσε την φωνή του όταν το όχημα επιτέλους σταμάτησε μόνιμα . Γύρισε να τον κοιτάξει .
«Γεννήθηκα έτοιμη . Ποσό χρόνο είπες ότι έχουμε ;»
«Μέχρι να έρθει η αλλαγή φρουράς και να καταλάβουν ότι έχουμε βγάλει νοκ αουτ του συναδέλφους τους ; Μισή ώρα .»
«Τέλεια . Καθόλου αγχωτικό .» Του απάντησε ειρωνικά καθ σ πηδούσε έξω απ Ότο φορτηγάκι . Έπιασε μια θήκη με εργαλεία για αντιπερισπασμό και προχώρησε μπροστά . Η μεταμφίεση είχε πιάσει τόπο . Οι φυλακές στην είσοδο τους άφησαν να περάσουν δίχως να κάνουν ούτε μια ερώτηση . Ακόμη καλύτερα δνε παρατήρησαν καν ότι ήταν δυο άτομα .
Ο Έντουαρτ περπατούσε ελάχιστα πίσω της .
«Αριστερά σου . Τρεις άντρες κατεβαίνουν κάτω . Πρέπει να βρίσκονται ακόμη τρεις .» Του ψιθύρισε ρίχνοντας που και που ματιές στις κάμερες ασφαλείας .
Το καπέλο που φορούσε έκρυβε σχεδόν εντελως το πρόσωπο της . Ο Ιγκνάσιο δεν θα μπορούσε να την αναγνωρίσει ακόμη μέσα απ ο την αντρική φόρμα εργασίας . Θα ήταν πρακτικά αδύνατον .
Με σταθερά βήματα κατευθυηνθηκαν προς τον ανελκυστήρα και μπήκαν μέσα την ίδια στιγμή με τους τρεις φυλακές .
Ο Έντουαρτ την έσπρωξε ελαφρώς δείχνοντας της πως δεν υπήρχαν κάμερες .
Με γρήγορες κινήσεις έβγαλε το μαχαίρι που έκρυβε κάτω από την φόρμα της μαχαιροντας στο κατάλληλο σημείο δυο από τους άντρες . Γύρισε το κεφάλι της . Ο Έντουαρτ είχε η ήδη κάνει το ίδιο στον τρίτο .
Ο ανελκυστήρας σταμάτησε στο τελευταίο υπόγειο . Εκεί που είχαν πληροφορίες ότι βρίσκονταν ο αντωνιο .
Η φωνή στο ακουστικό που φορούσε ο άντρας στο αυτί του βρυχήθηκε .
«Είμαστε εντάξει . Οι άντρες μου απενεργοποίησα. Τα συστήματά ασφαλείας . Δεν τους σκοτώσαμε έτσι ;»
«Όχι . Απλώς χτυπήσαμε κεντρικό νεύρο . Θα μείνουν αναίσθητοι για αρκετή ώρα αλλά θα συνέλθουν .»
«Που τα έμαθες αυτά ;»
«Στην εκπαίδευση μου . Ο Ιγκνάσιο  τα θεωρούσε σημαντικά . Τελικά ήταν .»
Του είπε καθώς άνοιγε κάθε πόρτα που έβρισκε κοντά της . Οι περισσότερες ήταν άδειες . Το περίμενε . Ο Ιγκνάσιο σπάνια κρατούσε άτομα . Θεωρούσε πως ήταν καλύτερα να τα ξεφορτώνεται όσο πιο σύντομα μπορούσε . Συνήθως τα πρώτα λεπτά της συνάντησης τους .
«Άρια ! Εδώ !» Η φωνή του Έντουαρτ την έβγαλε από τις σκέψεις της . Προχώρησε με γρήγορο βήμα προς το μέρος του . Στέκονταν μπροστά Από μια ανοιχτή πόρτα .
«Εδώ είνα ;»
«Ναι. Μπορώ να ακούσω την αναπνοή του .»
Τον προσπέρασε βιαστικά μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο . Ήταν θεοσκοτεινα . Έβγαλε τον φακό από το βαλιτσάκι . Το φως τρεμοπαιξε στιγμιαία πριν σταθεροποιηθεί .
Σκαναρε το δωμάτιο βιαστικά . Γρήγορα κατάφερε να τον εντοπίσει . Ξαπλωμένο πάνω σε ένα παλιό κρεβάτι . Η αναπνοή του ακούγονταν . Ήταν απαλή . Ήλπιζε να μην του είχαν κάνει κάτι .
«Αντωνιο ;» Ο άντρας ανασηκωθηκε με το ζόρι γυρίζοντας προς το μέρος τους . Οι κόρες των ματιών του διασταλθηκαν , ενώ ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο του . Εκτός από μερικές μελανιές και γρατζουνιές φαινόταν καλά . Αν και κουρασμένος .
«Άρια ; Τι κανεις εσυ εδώ ; Πως με βρήκες;»
«Ο Έντουαρτ με βοήθησε . Έλα θα σε πάρουμε από εδώ»
Σο βλέμμα του αδερφού της σκοτείνιασε . Έπρεπε να του εξηγήσει όλη την αλήθεια . Σύντομα . Όμως δεν γινόταν τώρα . Η ζωή τους ήταν σημαντικότερη .
«Γιατί είναι εδώ αυτος ; Το δουλειά έχεις μαζί του άρια ;»
«Θέλει να μας βοηθήσει ... θα σου εξηγήσω τα πάντα . Εμπιστευσου με .»
«Άρια . Δεν ξέρω πραγματικά τι σου έχει κάνει αυτος και σε πήρε με το μέρος του ..»
«Εάν δεν ήταν ο Έντουαρτ δεν θα σε είχα βρει τώρα . Δνε υπάρχει καιρός . Έλα πρέπει να φύγουμε .»
«Εντάξει ... μου χρωστάς όμως πολλές εξηγήσεις μικρή .»
«Όλα στην ώρα τους .» Έβγαλε απ Ότο βαλιτσάκι μια φόρμα παρόμοια με την δίκη τους . «Φόρεσε αυτή . Και γρήγορα .» Του είπε και έκανε μερικά βήματα π ίσως πηγαίνοντας προς την εκτός του Έντουαρτ . Εκείνος αμέσως την έχωσε στην αγκαλιά του .
«Είσαι καλά μικρή;»
«Ναι ... όμως πρέπει να βιαστούμε . Εάν μας προλάβουν είμαστε χαμένοι .»
«Σσσσσς . Ηρεμισε καρδιά μου . Οκά καλά θα πάνε . Έχουμε χρόνο ακόμη .»
«Εχεμ ..» η άγρια φωνή του αντωνιο ακούστηκε από πίσω τους . Όμως ο Έντουαρτ δεν έκανε κίνηση να απομακρυνθεί από κοντά της . Καιρός να το αποδεχόταν όλοι πλέον .
«Τα χέρια σου μακρυά από την αδερφή μου» Γρυλισε .
«Αντωνιο αρκετά ! Είπα θα στα εξηγήσω όλα . Τώρα προχωρά να φύγουμε .»
Ο άντρας ενευσε κάπως απρόθυμα .
«Σε ευχαριστώ μικρή .»
«Εάν βγούμε ζωντανοί από εδώ μέσα θα με ευχαριστήσεις .» Του πέταξε σπροχωντας τον να προχωρήσει προς την έξοδο .
Έριξε μια μάτια στο ρολόι της . Είχαν 15 λεπτά ακόμη.