Femme Fatale

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ

~παρόν
Το αμάξι σταμάτησε ακριβώς έξω από το σπίτι . Ήταν ήδη αρκετά αργά και οκά τα φώτα ήταν κλειστά . Ο άντρας γύρισε το κεφαλι του για να της πει να κατέβει , όταν συνειδητοποίησε πως εκείνη είχε κοιμηθεί . Χαμογέλασε στιγμιαία . Έμοιαζε τόσο διαφορετική . Πιο ήρεμη , πιο γαλήνια .
«Δεν είσαι και τόσο σκληρή τελικά .» Μουρμούρισε «όταν κοιμάσαι οι άμυνες σου πέφτουν . Αυτό με τρελενει .»
Αναρωτήθηκε στιγμιαία εάν θα έπρεπε να την ξυπνήσει . Μια απόφαση που σύντομα πήρε καθώς βγήκε πρώτος από το αμάξι πηγαίνοντας προς το μέρος της . Την σήκωσε όσο πιο απαλά μπορούσε στην αγκαλιά του για να μην ξυπνήσει και άρχισε να πηγαίνει προς το σπίτι . Ήταν πολύ τυχερός που όλοι κοιμόντουσαν . Δεν είχε όρεξη για το δούλεμα των υπολοίπων , ούτε ήθελε να την φέρει σε δύσκολη θέση .
Αριελλα . Το όνομα της φάνταζε τόσο μοναδικό . Τον ειχε εμπιστευτεί αρκετά για να του το πει . Αναρωτιόταν το γιατί , αποφάσισε όμως να μην δώσει περισσότερη έκταση στο θέμα . Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να προσπαθήσει να τηβ καταλάβει . Γνώριζε πως ήταν αδύνατον αυτό . Κάτι του έκρυβε και ήταν αδύνατον να μάθει έτσι .
Είχε μάθει στην ζωή του να είναι υπομονετικός . Το θεωρούσε μεγάλη αρετή . Είχε καταφέρει να επιτύχει πολλά έτσι . Το έλεγε συνέχεια εξάλλου . Η υπομονή ανοίγει πόρτες και κλείνει στόματα . Εξάλλου πάντα έπαιρνε ότι ήθελε . Είτε αργά είτε γρήγορα είτε με τι καλό είτε με τον πολύ άσχημο τρόπο . Δεν όχι φτάσει όπου είχε φτάσει έτσι . Ο πατέρας  του αν και άνθρωπος σκληρός και απόμακρος του είχε μάθει πως να επιβιώνει μέσα στη νύχτα . Τον είχε κάνει κομμάτι της . Και εκείνος ήταν πραγματικά ευγνώμων γι αυτό .
Έριξε μια βιαστική μάτια στην πόρτα της . Το πιο σωστό θα ήταν να την βάλει εκεί . Οπως είπε εξάλλου η υπομονή ήταν ο σύμμαχος του . Όμως δίπλα της η λογικ ότου μυαλού του δεν συμβάδιζε με τις πράξεις του . Δεν άντεχε μακρυά της , και να την παρακολουθεί να κοιμάται για μια ολόκληρη νύχτα ήταν μαι μοναδική ευκαιρία . Αυτος ο περίεργος , ατίθασος χαρακτήρας της έφταιγε.
Προσπέρασε την λευκή πόρτα βιαστικά και κατευθύνθηκε προς το δικό του δωμάτιο . Μαύρη πόρτα από μαόνι . Άκρως ηχομονωτικη . Δεν ήθελε κανένας να ξέρει τι συνέβαινε εκεί μέσα . Η προσωπική του ζωή δεν ενδιέφερε κανέναν . Ούτε καν τους φίλους και συνεργάτες του .
Τη. Άνοιξε όσο πιο προσεκτικά μπορούσε και προχώρησε το εσωτερικό . Απόλυτη ησυχία . Μην οη ελαφριά αναπνοή της του θύμιζε πως την κρατούσε στην αγκαλιά του . Χάζευε για λίγο το πρόσωπο της . Τίποτα που να μαρτυράει την σκληρή συμπεριφορά της . Τώρα έμοιαζε με ένα απλό , ευαίσθητο και ευάλωτο κορίτσι . Μόνο που γνώριζε πολύ καλά πως αυτό δεν ίσχυε .
Την άφησε απαλά πάνω στο κρεβάτι του και εκείνος χώθηκε κατευθείαν στο μπάνιο . Έπρεπε να ηρεμίσει . Να τραβήξει τις σκέψεις του μακρυά της . Ήταν σαν μάγισσα που τον κρατούσε δίπλα της . Μόνο που εκείνη στην πραγματικότητα δεν έκανε απολύτως τίποτα για να τον φέρει κοντά της . Ήταν εκλάβουμε σχεδόν προφανές το μίσος που έτρεφε για εκείνον . Και όσο στεκτοαν μακρυά του ο ιδιος ήθελε να την πλησιάζει .
Στερέωσε το σώμα του πάνω στο νεροχύτη . Το βλέμμα του σηκώθηκε πάνω στον καθρέφτη . Τα γκρίζα μάτια του ήταν πιο σκοτεινά απ οδοί συνήθως . Σημάδι της κούρασης του . Δεν είχε κοιμηθεί , και οπως όλα έδειχναν δεν θα κατάφερνε και πολλά μέχρι το πρωί . Είχαν μια πολύ σημαντική επιχείρηση   αύριο το βράδυ και εκείνος θα ήταν πτώμα . Αναθεματισμένο μυαλό του . Δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την μορφή της . Ήταν ανόητο να του ασκεί τέτοια επιρροή . Ήταν σχεδόν αρρωστημένο .
Δίχως δεύτερη σκέψη χώθηκε κάτω απ ο την ντουζιέρα αφήνοντας το νερό να πέσει πάνω του . Οι κρύες σταγόνες τον ήρεμου σαν κάθε φορά . Έδιωχναν κάθε σκουτουρα από πάνω του . Μόνο ο την σκέψη του για εκείνη και όσα του έκρυβε δεν μπορούσε να διώξει . Θα έβρισκε όμως  άλλο τρόπο για να το αντιμετωπίσει αυτό .
Συνέχισε να μένει εκεί οσπου οι φωνές της τον έκαναν αν επανέλθει στην πραγματικότητα . Να βγει από την γλυκό λήθαργο στον οποίο είχε πέσει .
Αναστατωμένος βγήκε έξω σκουπίζοντας γρήγορα το περιττό νερό και φορώντας τα ρούχα του . Άνοιξε απότομα την πόρτα που χώριζε το μπάνιο του από το υπόλοιπο δωμάτιο περιμένοντας να βρεθεί αντιμέτωπος μαζί της .
Η Αριελλα όμως δεν είχε ξυπνήσει . Φώναζε μέσα από τον ύπνο της . Το σώμα της έτρεμε , το πρόσωπο της είχε γεμίσει ιδρώτα .
«Σταματά ... σε παρακαλώ .»
Περίεργος πλησίασε προς το μέρος της . Ποιος εφιάλτης θα μπορούσε να την είχε αναστατώσει τόσο ;
«Σε παρακαλώ .. μην το κανεις ...»
«Δεν θέλω..»
ήταν τόσο έντονο . Δεν γνώριζε εάν θα έπρεπε μα την ξυπνήσει ή όχι .
«Όχι!!»
Η κοπέλα πετάχτηκε όρθια . Η αναπνοή της ήταν βαριά . Λες και αγωνιούσε για αέρα . Δάκρυα τρεχαν από τα μάτια της .
«Αριελλα;» Της είπε γλυκά .
Εκείνη λες και μόλις τώρα είχε προσέξει την παρουσία του σήκωσε το βλέμμα της . Τα πράσινα μάτια της είχαν γίνει σκούρα από το κλαμμα. 
Προσπάθησε να την πλησιάσει , να την αγγίξει όμως εκείνη τραβήχθηκε αμέσως πιάνοντας με δύναμη το χέρι του .
«Μην...μην κε αγγίζεις !»
«Αριελλα ηρέμησε ... να σε βοηθήσω θέλω . Φώναζες .»
«Δεν ήταν τίποτα .»
«Πραγματικά δεν φαίνεσαι καλά ..»
«Σου είπα πως είμαι καλά !» Σχεδόν ούρλιαξε μέσα στο πρόσωπο του .
«Μην φωνάζεις για μια γαμημενη φορά ! Δέξου το ενδιαφέρον του αλλου .» Ύψωσε την φωνή του , μεταμιονωντας αμέσως γι αυτή του την απόφαση .
«Συγνώμη εγώ ..»
«Όχι Έντουαρτ ... έχεις απόλυτο δίκιο . Εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη . Ήμουν .. πολύ απότομη .»
. Παρέμεινε για λίγο σιωπηλή . Το βλέμμα της εξερευνουσε τον χώρο γύρω της .
«Το δωμάτιο σου είναι αυτό ;»
«Ναι .. δεν ...»
«Δεν θέλω να ξέρω γιατί με έφερες εδώ»
«Πολύ ψύχραιμα συμπεριφέρεσαι ..»
«Τι εννοείς ;»
«Είχε εφιάλτη πριν από λίγο .. είναι σαν να το έχεις συνηθίσει .»
«Το έχω κανει. Το βλέπω πολύ συχνά .»
«Θες να μπυ μιλήσεις γι αυτό ;»
«Καλύτερα όχι . Θα ήθελα μια χάρη όμως . Μην τον πάρεις πάνω σου .»
«Φυσικά ότι θες .»
«Μπορείς να ξαπλώσει δίπλα μου ;»
«Είσαι σίγουρη πως θες κάτι τέτοιο ;»
«Πίστεψε με δεν λέω κάτι εκτός εάν είμαι πολύ σίγουρη .»
Ο Έντουαρτ ενευσε . Έβγαλε την μπλούζα του και έπειτα χώθηκε δίπλα της . Εκείνη γύρισε για να τον κοιτάζει . Εκείνος έκανε το ίδιο . Μονο ανάσες του ακούγονταν . Απολύτως συγχρονισμένες , χωρίς να το έχουν καταλάβει ούτε οι ίδιοι .
«Είσαι πανέμορφη .» Της είπε τελικά μετά από λίγη ώρα .
Εκείνη γέλασε .
«Σου έχω πει πως αυτά δεν πιάνουν σε εμένα έτσι δεν είναι ;»
«Ναι ..αξίζει η προσπάθεια όμως .»
Η Αριελλα χαμογέλασε ελάχιστα , προσποιητά . Συχαινξταν που είχε την ανάγκη του . Όμως έπρεπε να έχει καπιον δίπλα της για να ηρεμίσει . Και για καπιον περίεργο λόγο εκείνος την ηρεμούσε πολύ .
«Καληνύχτα Έντουαρτ .» Προσπάθησε να γυρίσει πλευρό , όμως ένας οξύς πόνος δεν την άφησε να ολοκληρώσει την κίνηση της .
«Τι έπαθες ;»
«Τι..τίποτα .. όλα καλά .»
«Αριελλα ..»
«Σου είπα ..δεν έγινε κάτι ..»
«Αρκετά σταματά να προσποιησε ότι είσαι μια χαρά !» Με μια απότομη κίνηση τράβηξε προς τα πάνω την μπλούζα της . Η ουλή στα πλευρά της τον έκανε να κοκαλωσει .
«Τι στο καλό είναι αυτό ;!» Την κοίταξε με απορία .