Femme Fatale

ΑΛΛΙΩΣ

Κοιτούσε έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου καθώς αυτό προσγειωνόταν στο Fiumicino της Ρώμης . Από τον θολό ορίζοντα καταλάβαινε πως η ζέστη θα ήταν αποπνικτική . Ήθελε να πάρει το επόμενο αεροπλάνο ο και να γυρίσει πίσω στην Αμερική . Το ιδιωτικό τζετ προσγειώθηκε άτσαλα πάνω στο διάδρομο προσγείωσης κάνοντας το σώμα της καιως κει εκείνο του συνεπιβάτη της να τσάντα τους στους εσείς τους .
«Θύμισε μπυ την επόμενη φορά να πάρουμε κανονικό αεροπλάνο .» Η τρομαγμένη φωνή του τζιαν την έκανε να γελάσει . Βεβαιώνοντας πως είχαν σταματήσει την πορεία τους έλυσε την ζώνη της πλησιάζοντας τον .
«Έλα μην κανεις σαν παιδί . Δεν ήταν και τόσο άσχημο το ταξίδι . Εξάλλου σε 5 ώρες σε έφερε από Αμερική Ιταλία . Μην έχεις παράπονα .»
«Δεν παραπονιέμαι . Απλώς θέλω την ζωή μου .»
«Αυτό που κάνουμε ως δουλειά είναι πολύ πιο επικίνδυνο από ένα αεροπλάνο . Δεν θα έπρεπε να φοβάσαι . Άντε σήκω τώρα .»
Περπάτησε προς την έξοδο του αεροσκάφους . Καθώς κατέβαινε απο την σκάλα αποβίβασης ο καυτός αέρας χτύπησε το κορμί της επιβεβαιώνοντας τις υποψίες της .
«Άρια !» Η φωνή του αδερφού της την έκανε μα σηκώσει ανυπόμονα το βλέμμα της . Δοχως να υπολογίζει τίποτα έτρεξε κοντά του και βιάστηκε να χωθεί στην αγκαλιά του . Εκείνος την έπιασε δυνατά απ ότι μέση της στριφογυριζοτνας την ανέμελα στον αέρα .
Το δυνατό της γέλιο γέμισε τον χώρο ,
«Μου έλειψες fratello .»
«Εμένα να δεις μικρή . Εμένα ... μην μου το ξανακάνεις αυτό μην εξαφανιστείς ξανά !»
« έπρεπε να φύγω κατάλαβε με αντωνιο ... δεν .... δεν άτεχνα εδώ πέρα . Ακόμη δεν αντέχω .»
«Μην το ξανακούσω αυτό ! Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις ξανα! Είσαι αδερφή μου και είναι υποχρέωση σου να είσαι δίπλα μου . Δεν πας πουθενά !»
«Αντωνιο ..»
«Δεν θα ξαναμιλήσω άρια ... τέρμα δεν έχεις καμία δουλειά να φεύγεις από εδώ και από εκεί για μήνες !» Ο τόνος της φωνής του ήταν απότομος και αυστηρός .
«Καο εσυ δεν έχεις καμία δουλειά να μου πεις τι θα κάνω !» Του αντιγυρισε θυμωμένη»
«Ανησυχώ γαμωτο μου ! Ανησυχώ μικρή ! Εάν πάθεις κάτι ..»
«Σταματά .... ξέρεις πως μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου ...»
«Φοβήθηκα όλον αυτό το καιρό άρια ... φοβήθηκα πως θα βλέψεις τον εαυτό σου ...»
«Δεν το εκανα όμως ...πως σου πέρασε απ Ότο μυαλο αυτό ;»
«Γιατί τον αγαπάς .... ακόμη το κανεις το βλέπω στο βλέμμα σου .»
Την απομάκρυνε από την αγκαλιά του για να την κοιτάξει . Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα . Το πρόσωπο της άνοιξε ταλαιπωρημένο . Είχε αδυνατίσει .
«Τα μαλλιά σου ....»
«Ήθελα μια αλλαγή ... θα ξανά μακρύνουν . Εξάλλου δνε είναι και τόσο κοντά.»
«Δεν προσεχές καθόλου τον εαυτό σου όσο ελειπες ...»
«Είναι μια χαρά fratello . Αλήθεια ...»
«Τον αγαπάς ακόμη μην το αρνείσαι . Το έχω καταλάβει , από εκείνη την ημέρα . Όσο μισείς τον πατέρα του αγαπάς εκείνον . Όμως αρνείσαι να το παραδεχθείς γιατί νομίζεις πως είναι λάθος .»
«Τι σημασία έχει ; ΕΙ... είναι νεκρός πλέον ...»του είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε . Ούτε να το προφέρει δεν ήθελε από φόβο μήπως έβγαινε αληθινό .
«Ναι ...σωστά ... έλα ο Ιγκνάσιο μας περιμένει στο αμάξι .»
«Περίμενε είναι ο τζιαν ...»
«Ξέρεις πως δεν μπορεί να έρθει μαζί μας ... έχει ήδη αναλάβει αποστολή θα έρθει να τον πάρει κάποιος άλλος .»
Η κοπέλα ενευσε βιαστικά και έσπευσε να ακολουθήσει τον αδερφό της . Δεν έβγαλε κουβέντα στην σύντομη διαδρομή τους από τον αεροδιάδρομο μέχρι την έξοδο του αεροδρομίου , γεγονός που ανησυχούσε τον αντωνιο . Μπορεί η μικρή του αδερφή να μην ήταν ποτέ της ιδιαίτερα ομηλιτικη πάντα όμως μιλούσε σε εκείνον . Ήταν δεμένοι μεταξύ τους .
Τώρα όμως έμοιαζε πιο αποξενωμένη από ποτέ . Ήταν αλλιώς . Αισθανόταν πως την έχανε από δίπλα του και αυτό τον τρόμαζε. Πολύ περισσότερο μήπως έκανε κάποια τρέλα ξανά . Έδιωξε βιαστικά εκείνη την σκέψη από το μυαλό του .
«Πως σου φάνηκε η Αμερική ;»
«Δεν ξέρω ... δεν είδα και πολλά . Είχα αρκετή δουλειά . Πολλές αποστολές , η ομάδα σερνόταν χρειαζόταν εκπαίδευση οι περισσότεροι εκεί μέσα .
«Θες να μου πεις πως δεν διασκέδασες καθόλου ;»
«Ναι αυτό ακριβώς θέλω να σου πω ... δεν υπήρχε χρόνος για διασκέδαση αντωνιο . Για δουλειά πήγα εξάλλου ...»
«Σωστά ... ξέχασα πως έχεις ξεχάσει να ζεις πλέον άρια .»
«Έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια αυτό .»
«Νόμιζα πως ...»
«Πως τι ;»
«Πως ο έρωτας σου για εκείνον θα σε άλλαζε .»
«Ότι έγινε με εκείνον ήταν λάθος . Η καρδιά κάνει ανόητες επιλογές μερικές φορές . Ο Έντουαρτ ήταν εχθρός και ποτέ δεν θα παψει να είναι . Απλώς έχασα για λίγο τον προσανατολισμο μου ... τον ξαναβρήκα όμως . Και το καλό που σου θέλω να το κανεις και εσυ ....» του δήλωσε και μπήκε βιαστικά μέσα στο μεγάλο μαύρο βανάκι .
Ο Ιγκνάσιο βλέποντας την έσπευσε να την αγκαλιάσει . Εκείνη ανταπέδωσε διστακτικά . Ο τρόπος που τον έβλεπε δεν ήταν ο ιδιος μετά από εκείνα τα γεγονότα . Η ψυχρότητα ανάμεσα τους ήταν φανερή και στους δυο .
«Πως ήταν το ταξίδι σου μικρή ;»
«Αρκετά καλό πατέρα ..μόνο μερικές αναταράξεις μας ταλαιπώρησαν .»
«Έμαθα πως διευθετησες αρκετά καλά τα ζητήματα στηβ Αμερική . Ήξερα πως μπορούσα να βασιστώ πάνω σου .»
«Εάν έμεινα παραπάνω τότε θα μπορούσα να κάνω λαό περισσότερα , νομίζω πως δεν έχω τελειώσει την αποστολή μου .»
«Όσα έκανες ήταν παραπάνω από αρκετά . Δεν υπήρχε λόγος να μένεις εκεί ενώ εδώ σε έχω τόση ανάγκη ;»
«Τι συμβαίνει ;»
«Οι εχθροί μας έχουν σηκώσει δο κεφάλι τους . Όσο ελειπες δνε υπήρχε κάποιος που να φοβούνται τόσο . Ετις ξεκίνησαν τα σαμποτάζ στις δουλειές μας .»
«Αυτό λύνεται εύκολα . Κάτι άλλο ;»
«Ναι... υπάρχει κάποιος καινούργιος . Κανένας δνε ξέρει τίποτα γι αυτόν . Είναι σαν φάντασμα . Καμία απολύτως πληροφορία . Έχει χωθεί σε αρκετές από τις δουλειές μας καταστρέφοντας επικερδείς συμφωνίες .»
«Και από εμένα τι ζητάς δηλαδή ;»
«Θες να μπω κατευθείαν στο θέμα ;»
«Το ξέρεις πως μισώ τις περριτες λεπτομέρειες . Ότι μου χρειάζεται για να τελειώσω την δουλειά μου αρκεί .»
Του είπε όσο πιο ψυχρά μπορούσε . Το αμάξι κατηφορίζει τον κεντρικό δρόμο που ένωνε το αεροδρόμιο με το κέντρο της πόλης . Η κίνηση ήταν μέτρια , πχι όμως και τελείως ανύπαρκτη . Ο κλειστός χώρος του αμαξιού της προκαλούσε δυσφορία . Όλη η πόλη που άλλωστε λάτρευε , της προκαλούσε δυσφορία .
«Θέλω να τον βρεις . Και εννοείται πως μετά θα τον τελειώσεις . Με τον καλό ή τον άσχημο τρόπο .»
«Θες να τον εξαγοράσεις;»
«Ναι ... ένας τόσο ικανός σύμμαχος δεν θα ήταν πρόβλημα μα ευτυχία . Θα μπορούσε να μας αποφέρει πολλά κέρδη .»
«Πιο πολλά από όσα ήδη έχεις Ιγκνάσιο ;»
«Ποτέ δεν θα είναι αρκετά . Λοιπόν ξέρεις την αποστολή σου ;»
«Ναι το εμπέδωσα.» Έγειρε το κεφάλι ίδια προς τα έξω καθώς δο τοπίο μπροστά στα μάτια της άλλαζε συνεχώς . Σύντομα τα πρώτα νεοκλασικά σπίτια έκαναν την εμφάνιση τους , κάνοντας την να χαμογελάσει πλατιά .

Ο άντρας έγειρε το σώμα του πάνω στον λευκό τοίχο . Άναψε το τσιγάρο του ρουφώντας το έντονα . Ένα μεγάλο χαμόγελο είχε χαραχτεί στα χείλη του . Και δεν έλεγε να τα εγκαταλείψει .
«Καλωσόρισες πίσω μωρό μου .»  Ψιθύρισε καθώς ο καπνός έφευγε στην αποπνικτική ατμόσφαιρα . Πέταξε την γόπα του στο πάτωμα παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού