Femme Fatale

ΕΡΩΤΑΣ ΛΕΓΕΤΑΙ

Τα βήματα πίσω της , την πλησίαζαν όσο περνούσε η ώρα . Προσπαθούσε να τρέξει πιο γρήγορα . Έπρεπε να τρέξει πιο γρήγορα . Έπρεπε να τους προλάβει . Πριν συμβεί ότι φοβόταν περισσότερο .
Έριξε μια κλέφτη μάτια πίσω της . Ήταν πέντε άντρες . Το φόρεμα που φορούσε περιόριζε τις κινήσεις της . Δεν ήταν οπλισμένη . Με δυσκολία θα τους νικούσε . Ήξερε αυτό το δάσος σπιθαμη προς σπιθαμη . Έπρεπε να το εκμεταλλευτεί όλο αυτό . Να έκανε τις σκιές φίλους της . Οπως ήταν πάντα άλλωστε .
Κρύφτηκε γρήγορα πίσω από τον ογκώδη κορμό ενός δέντρου . Έκλεισε τα μάτια της . Έπρεπε να συγκεντρωθεί . Οι ήχοι του δάσους φτάσανε στα αυτιά της . Τα ποδοβολητά , οι φωνές τους . Πλησίαζαν κι άλλο όμως δεν ήταν προς την δίκη της κατεύθυνση . Τις άκουγε για λίγο ακόμη μέχρι που εξαφανίστηκαν . Την είχαν χάσει , τα είχε καταφέρει για την ώρα .
Στάθηκε να πάρει μια ανάσα . Με γρήγορες κινήσεις έσκισε το πατώ μέρος του λευκού φορέματος για να μπορέσει να τρέχει δίχως να το κρατάει . Έπρεπε να προλάβει .
Ξεκίνησε να τρέχει ξανά . Προς δο μέρος ου θα γινόταν η συνάντηση . Εκεί που του είχαν στήσει παγίδα. Ήταν εντελως ηλίθια που πίστεψε πως ο Ιγκνάσιο δεν θα τους είχε καταλάβει . Πως ήταν δυνατόν να κάνει ένα τέτοιο λάθος ;
Και τώρα όλα κρέμονταν από μια λεπτή κλωστή . Του είχαν στήσει παγίδα , μια παγίδα θανατου και ήταν η μόνη που μπορούσε να τον σώσει . Η γρήγορη ανάσα της γέμιζε όλο το μέρος. Με την άκρη του ματιού της μπορούσε να διακρίνει το ξέφωτο , ήταν σίγουρη πως ήταν αυτό . Δεν υπήρχε αμφιβολια ,
«Άρια είσαι εκεί ;» Το ακουστικό στο αυτί της την έκανε να ελαττώσει ταχύτητα .
«Ναι .. ναι αντωνιο το βρήκα.  Πόσοι άντρες είναι εκεί ;»
«Δνε ξέρω ... πρέπει να κοιτάξω ..»
«Γρήγορα γαμωτο ! Θα τον Σκοτώσει !»
«Ηρεμισε άρια κάνω ότι μπορώ ! ... 20 ... είναι 20 . Τους έχουν περικυκλώσει , έχουν όλοι όπλα .»
«Γαμωτο ! Εάν τους αιφνιδιασω πόσους προλαβαίνω να σκοτώσω δίχως να με αντιληφθούν ;»
«Το πολύ 6 . Μην κανεις καμία βλακεία άρια ! Η δίκη σου ζωή μετράει πολύ περισσότερο για εμένα από εκείνου . Ακόμη και εάν με έσωσε .»
«Η δίκη μου ζωή δεν θα έχει κανένα νόημα εάν είναι νεκρός fratello  . Πάω»
Έβγαλε το ακουστικό από το αυτί της δίχως δεύτερη σκέψη . Η μικροσκοπική συσκευή έπεσε στο υγρό χώμα . Έκανε μικρά βήματα , μέχρι να μπορεί να δει τους πρώτους άντρες καθαρά . Βαρύς οπλισμός , σίγουρα μόνο με αιφνιδιασμό θα μπορούσε να τους νικήσει ... χρειαζόταν όπλο .
Λίγα ακόμη βήματα . Οπως το λιοντάρι σιωπηλά πλησιάζει το θήραμα του . Το παραμικρό λάθος , ο ελάχιστος θόρυβος θα κόστιζε την νίκη της .
Με γρήγορες κινήσεις κατάφερε να χτυπήσει τα κεφάλια τους ρίχνοντας τους δυο άντρες μπροστά της αναίσθητους . Πήρε γρήγορα ένα από τα όπλα τους και συνέχισε περιμετρικά .
Είχε την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν . Έπρεπε εκείνη να παραμείνει ψύχραιμη για βα τον σώσει . Για να τελειώνει όλη αυτή η τραγωδία .
Πλέον μπορούσε να δει τον Ιγκνάσιο ξεκάθαρα . Το σημείο που βρισκόταν ήταν τέλειο . Θα είχε σταθερό στόχο . Με μια βολή μπορούσε να σκοτώσει τον Ιγκνάσιο . Δεν δίστασε . Σήκωσε το όπλο σημαδεύοντας το κεφάλι του . Έπρεπε να είναι σίγουρη πως θα πέθαινε .
Τα χέρια της είχαν ιδρώσει , η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή απ ο την αγωνία .
Και τότε το είδε . Πίσω από τον Ιγκνάσιο ένας σκοπευτής σημάδευε τον Έντουαρτ κατευθείαν στην κοιλιά . Το αίμα στις φλέβες της πάγωσε . Το όπλο γλίστρησε από τα χέρια της . Πετάχτηκε όρθια και άρχισε να τρέχει προς το μέρος του . Έπρεπε να προλάβει .
Τα υπόλοιπα έγιναν τόσο γρήγορα που κατάλαβε πως είχαν τελείωσε μόνο ο όταν ένας οξυς πόνος διαπέρασε το κορμί της . Πρόλαβε να ρίξει μαι γρήγορη μάτια στο σώμα της . Η σφαίρα είχε καρφωθεί στηβ κοιλια της , γεμίζοντας το ύφασμα του φορέματος με το αίμα της . Πριν πέσει αναίσθητη είδε τον Ιγκνάσιο να τρέχει μακρυά . Δυο χέρια την κρατούσαν τρέμοντας , το πρόσωπο του άντρα που αγαπούσε γεμάτο δάκρυα να φωνάζει εκείνη . Ήθελε να του απαντήσει . Πραγματικά το πάλευε όμως καμία φωνή δεν έλεγε να βγει από μέσα της . Λες και κάποια αόρατη δύναμη της είχε κλείσει το στόμα .

Ρωμη , 4 μήνες πριν .
Την έχωσε στην αγκαλιά του , αφήνοντας το άρωμα της να διεισδύσει στα ρουθούνια του . Ορκίστηκε να κάνει τα πάντα για να μπορεί να απολαμβάνει άφοβα αυτή την αγκαλιά . Θα σκότωνε όσους χρειαζόταν . Δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο .
«Έντουαρτ ;»
«Μμμ..»
«Και εάν δεν τα καταφέρεις ; Εάν το σχέδιο που κες ότι θα εφαρμόσεις δεν πετύχει ; Τι θα γίνει τότε ; Θα με αναγκάσεις να ζω με τηβ απουσία σου ; Μην μου το κανεις αυτό σε παρακαλώ .»
Η φωνη της ήταν ψυχρή όμως εκείνος μπορούσε να καταλάβει τον πόνο της . Είχε μάθει να χάνει όσους αγαπούσε , οτιδήποτε καλό γύρω της . Την καταλάβαινε . Ένιωθε τον φόβο της . Εκείνος όμως δεν είχε σκοπό να χάσει . Γιατί ήξερε πως εάν το έκανε θα έπρεπε να τηβ αποχωριστεί , και κυριως αυτό δεν ήθελε να συμβεί .
«Μην ανησυχείς άρια ...όσο εσυ είσαι ζωντανή θα είμαι και εγώ . Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω με κανέναν άλλον πέρα από εμένα .»
«Πρέπει να φύγεις .» Πάλι ψυχρότητα . Δεν μπορούσε να την καταλάβει .
«Γιατί είσαι πάντα τόσο .,. Ψυχρή ;»
«Είναι η άμυνα μου . Το να μην δένομαι πολύ με ανθρωπους με προστατεύει απ ότι να πληγώνομαι όταν θα φύγουν από την ζωή μου . Και εδώ έρχεται το πρόβλημα σου ...»
«Δεν σε καταλαβαίνω .»
«Δεν μπορώ να μην δεχθώ μαζί σου . Αισθάνομαι λες και σε ξέρω χρόνια .. λες και πρέπει να είναι τα πράγματα οπως είναι αυτή την στιγμή.  Είναι τρελό το ξέρω ,,, όμως δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλοιώς .»
«Έρωτας λέγεται αγάπη μου .. αυτό ακριβώς νιώθεις όταν είσαι ερωτευμένη .»
«Και εσυ ; Εσυ είσαι ερωτευμένος ;»
«Ναι .. φυσικά και είμαι . Και μάλιστα πολύ .» Χάιδεψε μερικές τούφες από τα μαλλιά της , το χαμόγελο του ήταν γλυκό . Έκανε την καρδιά της να χτυπάει γρηγορότερα .
«Α ναι ; Ποια ;»
«Εσένα βρε χαζή .., από τηβ πρώτη στιγμή που σε είδα μπροστά μου .»
«Κες ψέματα . Οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται τόσο γρήγορα .»
«Εγώ πιστεύω πως ερωτεύονται . Το πίστεψε απ ο την στιγμή που δεν μπορούσα να σε βγάλω απ Ότο μυαλό μου . Μικρή μου μάγισσα .»
Γέλασε . Το γέλιο της ήταν σαν μελωδία στα αυτιά του . Ήθελε να το ακούει για πάντα . Την γύρισε προς το μέρος του και επιτέθηκε με ορμή στα χείλη της . Σκόρπιζε αχόρταγα φιλία παντού στο πρόσωπο της . Δεν μπορούσε να την χορτάσει με τίποτα .
«Αλήθεια πρέπει να φύγεις ... σε λίγο θα ξημερώσει και εάν σε δει εδώ ο Ιγκνάσιο ..»
«Ξέρω .. θα πειράξει τον αδερφό σου . Θα φύγω όμως θα ξαναέρθω το βράδυ .»
«Μην ..»
«Δεν μπορείς να με μην με βλέπεις πλέον μικρή . Θυμήσου πως είμαι συνεργάτης του πατέρα σου πλέον .»
Της είπε και κλείνοντας της το μάτι έφυγε από το δωμάτιο αφήνοντας την μόνη στις σκέψεις της .