Frozen Wolf

{4}

April

Langzaam kijk ik hoe het steeds donkerder wordt.
De lucht heeft een roze-achtige gloed die de bomen een magisch effect geeft.

Ik zucht, waarom moest ík hier nou zitten? Waarom niet een andere wolf?

Ik staar nog een tijdje voor me uit, maar dan besef ik dat ik vannacht weg zal moeten.
En aangezien het al bijna nacht is, moet ik me dus gaan verplaatsen.
Ik klim een aantal takken naar beneden, waar ik zal wachten tot de wachters wisselen met andere wachters.

Het is inmiddels diep in de nacht, ik schat rond 3 uur.
De wachters die de afgelopen twee uur dienst hadden, lopen onder mijn verstop plek door.
Ik heb ongeveer een kwartier de tijd, en dus moet ik snel gaan.
Mijn armen protesteren hevig als ik mezelf omlaag laat zakken, maar ik besteed er geen aandacht aan.
Ik land op de grond, terwijl de bladeren onder mijn voeten kraken.
Ik kijk kort om me heen, als het goed is moet ik naar het oosten.
De zon komt op in het oosten, dus daar moet ik heen.

Ik kleed me vliegensvlug uit en verander met moeite in Dana.
Ik loop zo zacht en snel als ik kan naar, wat volgens mij, het oosten.

Ik loop en loop, naar de grens, naar vrijheid.
Nou ja, vrijheid kun je het niet noemen, eerder eenzaamheid.
Dana is erg stil voor haar doen, en ik besluit om tijdens mijn wandeling naar de grens met haar te praten.

"Dana?" Vraag ik.
Geen reactie.
Ik vraag het nogmaals, wat bezorgder nu.
En, gelukkig, krijg ik na een tijdje een antwoord.
"J-ja" klinkt haar uiterst zwakke stem.
"Wat is er aan de hand?!" Geschokt om haar zwakke stem stop ik met lopen.
"W-we..i-ik ben zo moe, ik kan niet meer" zegt ze zwak.
Niet wetend wat te doen, kijk ik om me heen.
"Wat kan ik voor je doen?! Ik doe alles!" Zeg ik buiten zinnen.

Hoé, hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om mijn wolf, mijn vriendin, mijn enige gezelschap, hoe heb ik niet door kunnen hebben dat ze zo zwak was.

Ze had me nodig, en ik was er niet voor haar.

"Als je in je mensen gedaante verandert, dan kost dat minder energie" brengt ze met moeite uit.

Snel wil ik terug veranderen, maar waar alles normaal heel snel en pijnloos gaat, gaat het nu juist langzaam en pijnlijk.

Vol van pijn ga ik op de grond zitten. Ik doe snel mijn witte jurkje aan en verstop mezelf in de struiken.
In de tussentijd moet er zeker al wel een kwartier voorbij zijn gegaan. Ik heb minstens zeven minuten op de grond gelegen om te veranderen.
Ik moet dus hopen dat ze me hier niet gaan vinden, want mijn krachten zijn écht op.

Ik hoor naderende pootstappen, ze komen hierheen.

Het lijkt me nu pas op te vallen hoe mager ik ben, het is echt niet gezond meer.
Mijn botten steken erg uit en mijn slappe spieren zijn té goed zichtbaar.
Een ontsnappingspoging in mijn mensen gedaante gaat hem overduidelijk niet worden.
Ze mogen me niet ruiken, ik kan niet vechten dus zullen ze me meteen doden.

De rennende stappen stoppen op de open plek waar ik uitzicht op heb.
"I-ik kan niet meer" zegt Dana ineens.
Ze zucht nog een keer.
Ik voel dat ze stopt met het volhouden en mijn hoofd vult zich met een kille leegte.
"Dana?!" Sh*t, waar is ze?!
De leegte brengt ook een pijn met zich mee.
Een steek schiet door mijn hoofd en ik val kreunend op de grond.

Nee... niet doodgaan April.. je moet door.. je bent nog geen achttien..j-je mate..

Ik hoor naderende voetstappen en zie nog net het bosje aan de kant geschoven worden.
"Ik weet niet wie ze is, maar ze staat op het punt van doodgaan, we moeten haar helpen!" Hoor ik een stem zeggen.

En dan slaan de vermoeidheid, de ondervoedheid en de pijn toe.
En alles wordt zwart.

Misschien is het maar beter zo

^~~~~~^
Hoihoi, hier hoofdstuk 4!
Super bedankt voor de 350 reads en de votes! LY💕

Vote🌟Comment

Xx