Frozen Wolf

{38}

April

Hij lacht. En ik ben verbaasd.

"Lach je nou?" Vraag ik ongelovig. Hij stopt met lachen en in het maanlicht zie ik zijn gezicht me aankijken.

In het maanlicht is ie wel mooi zeg... nee, focus, April!

Adam zegt niets en kijkt me doordringend aan. Je kan gewoon bijna ruiken dat hij een gesprek met zijn wolf heeft.

"Waarom volgde je me?" Vraag ik om hem uit zijn gedachten te hebben. Hij schrikt op en kijkt me met een meen-je-dat-nou blik. "April. Ik móét je wel volgen, anders doe je gekke dingen zoals in bomen klimmen."

Oke, fair enough.

Ik haal mijn schouders op en steel zijn zaklamp. "Hé!" Roept hij geschrokken door mijn plotseling actie. Ik lach en ren weg, al snel een ander paar voetstappen achter me horend.

Ik kijk even naar achter en.. val keihard over een boomwortel! Met twee koprollen kom ik tot stilstand op laag gras, dat vochtig is door het dauw. Verbaasd kijk ik om me heen, niet beseffend wat er net gebeurde.

Adam, die nu bij me is, ziet me verbaasd liggen en begint hard te lachen. Beschaamd kijk ik weg, hopend dat hij mijn gloeiende wangen niet ziet in het donker.

Als hij eindelijk klaar is met lachen, kijkt hij me met tranen van plezier in zijn ogen aan.

"Ugh. Help me liever omhoog!" Zeg ik mokkend. Grinnikend steekt hij een arm naar me uit en helpt hij me omhoog. Zodra ik op twee benen sta zak ik door mijn enkel, en een verschrikkelijke pijn schiet door mijn been.

Met een smak kom ik op de grond terecht en Adam is meteen gestopt met lachen. Hij komt naar me toe en legt een arm om me heen om me omhoog te helpen. "Gaat het?"

"Nee, ik heb denk ik mijn enkel verstuikt. Te zal wel een paar uur nodig hebben om te genezen." Ik zucht en begin naar het packhuis te hinken.

"Wat doe je?" Vraagt hij.

"Ik ga terug naar huis, ik krijg het koud." Zeg ik met ingehouden adem door de inspanning.

Ik hoor wat gerommel achter me en even later voel ik een vacht langs mijn benen wrijven. Ik kijk in het licht van de zaklamp hoe een zwarte wolf voor me gaat staan. Ik voel een mindlink en open hem.

Kom mee, jij kan niet lopen dus neem ik je wel mee terug.

Te moe om te discussiëren klim ik op zijn rug. Hij waarschuwt me nog even dat ik goed moet vasthouden en schiet daarna weg.

De warme vacht geeft me een comfortabel en veilig gevoel, en ik voel mijn ogen langzaam dichtvallen. Door een vermindering van snelheid open ik mijn ogen en zie ik dat we bij het packhuis zijn. Ik laat me van Adams rug afglijden en hink naar de voordeur.

Als ik binnen sta zie ik Adam de deur sluiten.

"Kom mee, dan gaan we naar bed." Stelt hij voor. Ik ben zo vermoeid en neem niet de moeite om te antwoorden. Ik knik daarom maar gewoon en ik hink naar boven. Halverwege spring ik mis en glijden mijn voeten weg. Na een milliseconde aan vrije val wordt ik opgevangen door een sterk paar armen.

Ik kijk omhoog en zie Adam me bezorgt aankijken. Zijn ogen flikkeren tussen diepbruin en goud. Het is een bijna magisch tafereel.

Hij neemt me mee naar boven en zet me af bij mijn kamer. Ergens vind ik het jammer dat hij niet bij mij slaapt of andersom. Maar ik ben nu gewoon te moe om ook maar een woord te zeggen.

Met mijn laatste energie kleed ik me om, waarna ik me op bed laat vallen. Een zachte klop klinkt op mijn deur, en na een instemmend geluid van mij wordt die geopend. Daar staat Adam weer, maar nu in zijn pyjama.

"Welterusten." Krijg ik nog net uit mijn lippen tot de rust me overspoeld en ik in een diepe, veilige slaap val.

^~~~~~^
Jeej nieuw hoofdstuk!

Laat zeker even weten wat jullie ervan vonden!
Even een random vraag, wat is jullie favoriete muziek op het moment?

Vote🌟Comment

Xx