Frozen Wolf

{28}

April

Genietend loop ik door het bos. Ik snuif de geur van de bomen en de bloemetjes die er vlak naast staan. Maar, ondanks mijn genietende uiterlijk, scannen mijn ogen de grond, opzoek naar de kruiden die ik nodig heb. Na een klein poosje valt mijn oog op een plantje dat achter de rest staat. Fluitenkruid.

Ik loop naar het plantje toe en kijk welke van de takjes het meest volgroeid is. Als ik mijn keuze heb gemaakt trek ik voorzichtig het takje eraf, en stop ik het in mijn tasje die Feya mij gegeven heeft.

Zo zoek ik nog een tijd lang door totdat ik alle kruiden heb die Feya had gevraagd. ik loop dezelfde weg terug als waar ik door heen ben gegaan en geef alle kruiden aan Feya, die dankbaar verder gaat met een of ander geneeskrachtig drankje. Ik besluit dat ik de kamers boven maar schoon ga maken.

Al snek ben ik daar ook mee klaar en zit ik een beetje voor me uit te staren. Denkend aan morgen, zou ik Dana kunnen terugkrijgen? Zou ze dan verandert zijn?

Ook zit ik met Adam, hij leek serieus geschrokken toen ik hem gewoon verliet. Hoe zou het met hem gaan? Zou hij ook aan mij denken? Zou hij zijn fouten snappen? Zou hij.. zou hij....

Zoveel vragen. Te weinig antwoorden.

Terwijl allerlei vragen door mijn hoofd spoken, is er één vraag die me het meest bezighoudt: hoe ga ik ooit mezelf de "toestemming" geven waar Feya om vraagt? Moet ik haar dan gewoon alles vertellen? Gewoon een keertje open zijn tegen iemand en het hele verhaal vertellen? Is dat het?

"April!"

De stem, die plotseling mijn naam roept, is die van Feya en ze roept dat het eten klaar is.

Ik zucht, dit gaat een lange tijd worden.

*tijdsprong van ong. drie weken*

"April!"

Druk met het boenen van de ramen, merk ik Feya's stem pas later op. Snel stop ik en ruim ik de spullen op, opweg naar beneden.

"Ah, daar ben je eindelijk, wil je het opnieuw proberen?" Vraagt ze voorzichtig, waar het inmiddels bekende brouwseltje op het vuur staat te pruttelen.

De afgelopen weken heb ik hard gewerkt aan mezelf; ik ben weer wat aangekomen, van Feya moest dat als ik weer zou willen trainen. En dat laatste is precies wat ik heb gedaan, ik heb gerend, heb samen met Feya vecht- en verdedigingstechnieken doorgenomen en heb mijn conditie sterk verbeterd. Dit alles heeft erg geholpen, want ik heb eindelijk weer een beetje conditie en een beetje lichaamsvet.

Ook heeft Feya nog een paar keer aangeboden om het proces over te doen. De eerste keer nam ik het voorstel graag aan, maar toen het eenmaal gebeurde, gebeurde alles precies hetzelfde als de eerste keer, ik werd nog harder huilend wakker, bang dat het weer niet gelukt was. En mijn vermoeden klopte, het is me niet gelukt.

Ik heb honderden keren in mijn hoofd herhaalt hoe ik het zou vertellen, áls ik dat überhaupt zal doen. Ik ben ook honderden keren vastgelopen, bij het stuk waar mijn ouders waren weggebracht. Vaak kwamen dan de tranen in mijn ogen te staan, en zacht huilde ik dan. Wetend dat Feya me niet zou storen.

Sinds ik hier ben, ben ik veel opener. Het proces heeft me gebroken, en het doet pijn. Maar ik weet, dat als ik nu opgeef ik Dana nooit meer terugkrijg.

En dat laat ik me niet gebeuren. Het is mijn schuld dat ik haar kwijt ben, en ik wil haar terughalen ook!

"April," onderbreekt een stem mijn gedachten.

Ik schrik op en zie Feya vriendelijk glimlachen.

"Weet je je antwoord al?" Vraagt ze.

"Laten we het doen,"

^~~~~~^

Jeej, weer een hoofdstuk!
Groeten uit Italië! Hopelijk hebben jullie ook een leuke vakantie!
Laat zeker even weten wat je van dit hoofdstuk vond!

Vote🌟Comment

Xx