Frozen Wolf

{19}

April

"Je leven verpest?" Sanne kijkt me stomverbaasd aan, niet gelovend dat haar broer zoiets zou doen. En toch is het waar, na alles wat ik heb gehoord van andere rouges en roedels die me hebben geholpen, en natuurlijk mijn eigen ervaringen, deed de Alpha van deze roedel het allemaal.

"Ja, maar ik praat er niet graag over." Ik kijk overal behalve naar Sanne, wetend dat ze wil dat ik er meer over vertel.

Omdat ik geen reactie krijg draai ik me om, om een mindlinkende Sanne te zien.
Ik voel me een beetje gekwetst. We waren aan het praten, dan is het uiterst onbeleefd om te gaan mindlinken. Dat is nou precies ik, meteen mensen vertrouwen. De naïeveling.

Na nog een halve minuut is ze klaar, mij kijkt ze meteen verontschuldigend aan.
"Het spijt me, ik moest heel erg dringend iets regelen, je deed me aan iets van vroeger denken. Maar goed, hopelijk is het niet erg?"

"Nee hoor." Zeg ik eentonig. Tuurlijk is het erg, ik dacht iemand te kunnen vertrouwen en dan mindlinkt diegene gewoon door jullie gesprek heen.

"Gelukkig" zegt ze sarcastisch. Ze is even stil, het lijkt of ze nadenkt, waarna ze me ineens aankijkt. Omdat ik me erg ongemakkelijk voel onder haar blik, kijk ik snel de andere kant op. Ik hoor haar een beetje bewegen, waarna ze het me toch besluit te vragen: "weet je, mijn wolf, Jane, zegt dat ze geen wolf bij jou voelt. Ik heb haar al gezegd dat dat complete nonsens is, maar ze blijft het maar zeggen, zou jij weten hoe het komt?"

Deze vraag zat eraan te komen. Het was gewoon wachten tot iemand het zou vragen.

Eigenlijk ben ik blij dat ze het vraagt, kan ik eindelijk mijn grootste zorgen van dit moment kwijt: Dana.

"Ja." Ik zucht even, in mijn hoofd snel bedenkend hoe ik het ga zeggen. "Mijn wolf, Dana heet ze, heb ik al een hele tijd niet meer gehoord en gevoeld. De laatste keer dat ik echt wat voelde was laatst, toen ik mijn mate ontmoette."

Verbaasd kijkt ze me aan. "Dus je voelt haar niet? Ze is gewoon weg?"

Ik knik, haar strak aan blijven kijkend.
"Dus we moeten haar eigenlijk terugbrengen?" Zegt Sanne op een soort vragende maar ook stellende toon.

"Hoe wil je dat doen?" Komt er botter uit mijn mond dan ik eigenlijk wou. Ik wil gewoon niet over haar praten, het doet gewoon zoveel pijn dat ik het soms niet kan verbergen.
"Nou" zegt ze, opstaand uit de stoel waarin ze zat. "Kijk waar we zijn! We hebben allebei net gegeten en hebben de hele middag en avond om boeken door te spitten. Er zal hier vast wel iets staan over innerlijke wolven en een handleiding van hoe je ze terug kan krijgen!"

Verbaasd over mijn eigen acties sta ik op en loop ik naar een boekenkast.

De rest van de tijd vliegt voorbij, en Sanne en ik lezen alle boeken die nuttig lijken een keer grondig.

"Kan ik jullie helpen?" Klinkt er ineens een stem van de deur.

Voordat ik om hoef te kijken weet ik al wie het is. De geur, de aura, de Alpha-uitstraling. Adam.

Iets in me wil meteen naar hem toe, maar ik hou het tegen. Ik denk dat dat gevoel Dana is. Dat ze er nog is, dat ik haar terug kan halen. Oh, ik hoop het zo erg.

"Broertje! Precies op t..." "broer" onderbreekt Adam zijn zusje. "Wat?" Zegt Sanne niet-begrijpend. "Ik ben ouder, dus ik ben je broer."

Ik zucht luid, wat een stelletje kinderen.
"Wat is er April?" Vraagt Sanne quasi-verbaasd. "Kun je geen kinderlijkheid uitstaan?"
Verontwaardigd kijk ik haar aan, tuurlijk kan ik dat!

De rest van de dag hebben we met zn drieën de boeken doorgekeken.

En, ik moet toegeven, het kon erger. Ik heb me best vermaakt.

Maar meer niet.

^~~~~~^
Hoihoi! Nieuw hoofdstukje!
Wat vonden jullie ervan?
Laat het zeker even weten in de comments!

Vote🌟Comment

Xx