Frozen Wolf

{29} XL

April

Ik lig op de bank, wachtend op Feya.

Ik ben er klaar voor. Zin hebben is een te groot woord, maar ik wil het proberen. Deze keer móét het lukken! Ik lig hier dan ook met best wel vertrouwen, ik wil het kunnen. Ik kan het.

Feya is klaar en komt naar me toe, met het brouwseltje weer in een kom. Ik heb gevraagd of ik van haar alles kon leren, maar toen zei ze dat mijn lot niet hier, als in Feya's huis, zou liggen. Ik heb haar sceptisch aangekeken, maar heb het geaccepteerd en ben gaan lezen in een van de vele oude boeken die ze heeft liggen op de stoffige oude zolder.

Vragend kijkt Feya me aan, daarmee bedoelt ze of het goed is als we beginnen. Ik knik en Feya dompelt, net zoals de andere keren, haar handen in het brouwseltje.

Ik sluit mijn ogen en hoor Feya weer haar zinnetjes prevelen. Ik ben erachter gekomen dat het Latijn is en een ritueel dat al sinds het ontstaan van de Latijnse taal beoefend wordt. Ik voel Feya's handen weer op mijn gezicht en voel de energie weer. De energie merkte ik pas bij de tweede keer op, het was er ineens, en totdat het ritueel is afgelopen voelde ik hem, zacht op de achtergrond.

Ik voel mezelf wegzakken, alweer.

En weer herleef ik alles. Van begin tot eind. Het sloopt me, alweer. En weer huil ik, en hard. Terwijl ik alles weer herleef, ben ik verbaasd. Dit is net zo erg als de vorige keren. Ik had gedacht dat het minder zou worden naarmate je het meer deed.

Maar, de gedachte is snel weg en ik wordt weer overspoeld door tranen, dikke tranen die mijn zicht weer vertroebelen. Ik laat het allemaal maar gebeuren. De tranen stromen onvermoeibaar over mijn wangen en dezelfde hoofdpijn begint weer op te komen.

Als ik alles heb gehad en weer mijn ogen open, ga ik snel en hoopvol rechtop zitten. Met ogen nog dik van het vele huilen en een stem zo schor als wat. Maar, het voelt nog steeds leeg.

Het is weer mislukt.

Zodra ik me dat besef, begin ik weer met huilen. Het maakt me niet uit dat Feya erbij is, ik heb gefaald. Ik heb gefaald terwijl ik er zo'n goed gevoel bij had. Huilend ga ik met mijn armen om mijn opgetrokken knieën zitten.

Ik voel een warme arm zich om me heen slaan en de zachte stem van Feya die me probeert gerust te stellen. "Geen zorgen, het lukt vast wel. Alles komt echt wel goed."

De lieve woorden maken me alleen maar nog harder aan het huilen. Nee, alles zal fout gaan als ik er niets aan kan doen. Ik schud zacht nee.

"Het is allemaal míjn schuld," zeg ik snikkend. Ik denk dat ze er weinig van verstond, want mijn stem is erg schor.

Tot mijn verbazing verstond ze het wel, en antwoord ze door haar arm nog steviger om me heen te slaan en moedigt ze me aan het hele verhaal te vertellen.

"Nou.." begin ik. Snikkend vertel ik het hele verhaal, waarbij ik soms even geen woorden heb, zoals bij mijn ouders. Feya zit er de hele tijd bij, knikkend en hummend. Aan het einde is mijn stem bijna weg, en ben ik helemaal uitgehuild. Feya is er de hele tijd geweest, als een luisterend oor. Op de een of andere manier is het een hele opluchting nu ik alles verteld heb.

Als ik dan stop met praten, voel ik ineens dezelfde energie als bij het ritueel, maar dan sterker.

Het vloeit door mijn aderen en gaat vliegensvlug door mijn hele lichaam.

Te verbaasd om te bewegen, kijk ik Feya paniekerig aan. Maar zij kijkt me zwijgend aan.

De energie gaat nu zo snel dat het pijn begint te doen, érg pijn zelfs.

Ik hoor mezelf een onmenselijke kreun van pijn schreeuwen en voel hoe ik op mijn knieën zak.

De pijn is ondraaglijk, maar iets in me zegt dat ik moet vechten. En dat doe ik dus.

Ik probeer de pijn te negeren en sta op. Verbaasd kijkt Feya me aan, maar door mijn houding blijft ze staan, niet wetend wat precies te doen.

De raderen in mijn hoofd draaien op volle toeren, hoe laat ik deze helse pijn stoppen?!

Ik negeer de pijn totdat ik niet meer kan, en uitgeput val ik op de grond. De pijn is er nog, en ik geef me eraan over.

Het voelt alsof ik zo de zwarte diepten van de dood kan worden ingetrokken, en ik laat het toe.

Ik ben klaar met het vechten. Ik heb gefaald in Dana, mijn ouders en zelfs mijn mate.

Ik stoot meerdere pijnlijke kreten uit. En het voelt alsof mijn lichaam vanbinnen kapot wordt gereten door de energie.

Ineens gaat alle energie naar mijn hoofd, waardoor het lijkt alsof die op springen staat.

En net zo ineens als de energie zich verspreidde, is hij ook weer verdwenen. Weg, gewoon helemaal weg. Alsof hij er nooit is geweest. En zelfs mijn hoofdpijn is minder.

Ik lig op de grond, in foetus-houding. Dit is te veel. Het ritueel, het verhaal, mijn verleden. Het is me allemaal eventjes te veel. Nu zou ik wensen dat die mate van me niet zoveel schade aan mijn en mijn familie/pack had aangericht.

Maar toch, er is iets verandert. Mijn hoofd voelt licht aan. Maar niet het licht als he duizelig bent.

Mijn hoofd is.... is niet meer zo leeg. Nee. Dat kan niet. Dit is het gevoel van licht als toen... toen Dana..

En dan hoor ik hetgeen waarnaar ik zolang hoopte, zolang naar verlangde en me zo blij maakt:

"A-April?"

^~~~~~^

Nieuw hoofdstuk!
Sorry dat hij later is, ik ben nog op vakantie en ik heb daar geen wifi.
Maarr, nu hebben jullie een veel onthullend XL hoofdstuk, hopelijk maakt dat alles een beetje goed!

Laat zeker even weten wat je van dit XL hoofdstuk vond! :)

Vote🌟Comment

Xx