Frozen Wolf

{42}

April

In een onwerkelijk driehoek kijken we elkaar aan. Mijn moeder is de eerste die iets zegt.

"A-april?" Vraagt ze onzeker.

Mijn ogen zijn rood en puffy van het huilen als ik naar haar toe loop. Mijn moeder steekt haar arm uit, alsof ze denkt dat ik er niet écht ben. Ik pak haar arm voorzichtig vast en ga bij haar op bed zitten. Ik sla mijn armen om haar heen en probeer mijn stem een beetje normaal te krijgen. Als ik iets wil zeggen voel ik dat nog een stel armen me omslaan. Ik kijk om en zie mijn vader, die zelf ook traanogen heeft.

Ik sla mijn andere arm om me heen en samen hebben we een groepsknuffel, iets dat we jaren geleden ook altijd deden. Ik huil tranen, watervallen van tranen van geluk.

Ze zijn er, hier bij mij. Ik heb ze terug, ze zijn er.

Na zeker tien minuten in een knuffel gezeten te hebben, laat ik ze met tegenzin los en kijk ik ze aan.
Ze zijn allebei zeker verouderd, maar daarachter zitten mijn ouders, Erica en Henry Darhk.

"Ik heb jullie zó gemist." Weet ik uiteindelijk uit te brengen.

"Ik had nooit gedacht je ooit nog te zien," zegt mijn vader met waterige ogen. "W-we dachten dat je bij de aanval was..." zijn stem sterft weg.

"Ik dacht ook dat ik jullie kwijt was." Snik ik. "Ik heb naar jullie gezocht, ik werd rouge."

Mijn moeder slaat geschrokken haar hand voor haar mond. "Lieverd, vertel me wat er is gebeurt."

Ik vertel mijn hele verhaal. Vanaf de dag van de aanval. Ik vertel dat ik erachter ben gekomen dat ik tegen zilver kan, dat ik opgejaagd werd en dat ik mijn mate heb gevonden. Bij dat laatste verschijnt er een schittering in de ogen van mijn ouders.

"Wie is hij?" Onderbreekt mijn moeder me. "Is hij n beetje een echte kerel?" Dat was mijn vader. Ik glimlach, ze kennen hem beter dan ze denken. Mijn blik schiet even naar de andere hoek van de kamer, waar Adam nog steeds geduldig zit. Hij knikt me haast onzichtbaar bemoedigend toe. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik kijk mijn ouders een voor een aan.

"Mijn mate kennen jullie al." Zeg ik glimlachend. Ik sta op en doe jazz hands naar Adam, als teken dat hij mijn mate is.

Verbaasd kijken mijn ouders hem aan. Waarna ik twee warme glimlachen ontvang.

"Wat geweldig!" Mijn moeder klapt blij in haar handen. Mijn vaders blik glijd even naar Adam, waarna hij goedkeurend knikt. "Nodig me wel uit op de bruiloft hé?" Voegt hij er met een knipoog aan toe.

Ik hoor Adam lachen en mijn wangen krijgen een kleur. "Papa! Ik ga helemaal niet trouwen! Met niemand." Als een klein kind leg ik mijn armen koppig over elkaar en kijk ik weg.

Adam staat op en komt achter me staan. Hij legt zijn armen om me heen en fluistert zacht in mijn oor, wat me een fijne trilling geeft.

"Ik ga wel trouwen."

Verbaasd kijk ik om, en zie zijn grijnzende gezicht. Ik besluit het spelletje mee te spelen en plaag hem.
"Ik vind het goed hoor, als ik maar bruidsmeisje mag zijn."

"Nee," zegt hij zacht in mijn oor. "Ik heb voor jou al een andere rol in gedachte. Die van de vrouw in de mooie witte jurk met een boeket die 'ja ik wil' zegt."

Mijn wangen lichten weer rood op, en ik kijk snel weg. Mijn blik valt op mijn ouders, die het hele tafereel vanaf mijn moeders bed bekeken. Ze hebben beide een vertederende blik in hun ogen.

Ik kijk vrolijk naar Adam, die me liefdevol aanstaart.

Weet je, misschien trouw ik toch wel, ooit.

^~~~~~^
*pinkt een traantje weg* wat een ontroerend hoofdstuk :')
Wat vonden jullie ervan? Laat het zeker even weten!

Ik wil ook eens iets proberen, namelijk:

Als we de 45 votes halen, zal ik weer uploaden, dus of dat over 1 dag is of 2 weken, dat ligt aan jullie :)

Vote🌟Comment

Xx