Frozen Wolf

{14}

Waarschuwing: woorden die iemand misschien als 'scheldwoorden' zou kunnen opvatten.
^~~~~~^

April

Oh shit....

Dat is mijn mate, de Alpha van de White Diamond pack.
Een kwaad gevoel neemt de macht over me. Dat stomme alphaatje daar zal eens wat beleven.
Wie denkt hij wel niet dat hij is? Zomaar mijn ouders bij me weg halen! Zomaar mijn hele freaking leven weghalen!

Ik kijk hem woedend aan, en hij kijkt verbaasd terug.
Eigenlijk wil ik kijken hoe Dana is, super blij zijn dat ik haar hoorde, haar vragen wat ik kan doen.
Maar een gevoel in me laat dat niet toe. Niet nu dat monster daar mijn ouders heeft laten verdwijnen.
Hij heeft ze weggehaald, hij heeft ze pijn gedaan. Hij, hij is mijn mate.

"Jij!" Schreeuw ik uit het niets kwaad naar hem.
Ik zie de wachters naar me toe gaan, maar Hij houd ze beduusd tegen met een simpele handbeweging.

"Jij monster! Nooit! Nooit zal ik een mate zoals jij willen!"

Pure haat. De emotie die het sterkste is nu.
Haat die samengaat met verdriet en wanhoop. Hij mág dat gewoon niet hebben gedaan, niet mijn mate.

Hij kijkt me vreemd aan. Waarna er een hoop emoties door zijn ogen flitsen. Een paar maar al te bekende emoties.
Gebrokenheid, ongelovigheid en nog een hoop andere.

Een licht gevoel van schuld verspreidt zich door me heen.
Ik draai weg van hem en zet het op een lopen. In mijn mensengedaante.

"Stop!" Roept hij op Alpha-toon.

Ik wil eigenlijk stoppen. Maar op de een of andere moment zegt iets in mijn hoofd dat als ik nu niet stop, alles alleen maar erger zal worden. En dus moet ik gaan.

Ik kijk een keer om, en zie dat zijn ogen wazig zijn.
Héél even dacht ik dat hij tranen in zijn ogen had, maar dan zie ik dat hij aan het mindlinken is.

De sukkel. Niet eens je bloedeigen mate tegenhouden.

Ik draai me weer om en ren verder. Steeds verder, opweg naar het bos.

Ik verwacht ieder moment te worden neergehaald door een wachter.
Maar vreemd genoeg, gebeurt dat niet.
Ik open mijn ogen, die blijkbaar gesloten waren, en zie dat de wachters mij er juist doorlaten.

Stomverbaasd ga ik rustiger rennen, op een jog tempo.

Dit hoort toch niet? In van die cliché boeken zie je altijd dat de Alpha zijn mate nooit laat gaan. Waarom is deze Alpha dat zo'n idioot en laat hij zijn mate ontsnappen?

Ik sta aan de bosrand, die niet meer omringd is door wachters.
Twijfelend of ik nu de juiste keuze maak, draai ik me om.

Hij staat daar maar. Tussen zijn wachters. Mij emotieloos nakijkend.

Als ik omdraai denk ik heel even een glimp van hoop te zien, maar die is bijna meteen weer weg.
Het was vast verbeelding, nooit zal ik van hem kunnen houden. Of hij van mij.

Mijn ouders..... ik moet ze vinden. Als ze nog leven...

Er staan een paar tranen in mijn ogen als ik door het bos loop.
Verbaasd merk ik het.

Waarvoor zijn deze tranen? Voor die mate van me?

Eentje loopt er over mijn wang, en snel volgen er meer. Veel meer.

Ik zak door mijn knieën met wazige ogen. Proberend de tranen te laten stoppen.

Hij is het niet waard! Kom op April! Niet zo zwak zijn.

Ik trek mijn knieën op en leg mijn hoofd erop.

Als ik één enkele wens mocht doen, zou ik wensen dat we nooit zouden zijn aangevallen.
Dan had ik hem anders kunnen ontmoeten. Dan had ik mijn ouders nog. En het belangrijkste: Dan had ik Dana nog.

Dana.....
ik heb haar laten zitten. Haar laten stikken, bijna letterlijk.
Ik wil haar terug.

De tranen zijn nog niet opgehouden. Ze stromen nog uit mijn ogen.

Misschien....
Heel misschien is dit alles wel teveel voor mij.

Misschien kan ik dit niet aan. Ik ben zwak, en ik heb zelf niet eens voldoende verantwoordelijkheid om mijn eigen wolf. En nu ben ik haar kwijt. Misschien wel voor altijd.

Mijn hart, die al gebroken was, is nu verbrijzeld.

Zelfs mijn mate, laat me gewoon gaan, en dat doet meer pijn dan ik dacht.
Niet iemand die zegt dat alles goed komt, niemand die me gezelschap houdt.

Gewoon weer helemaal niemand.

^~~~~~^
Nieuw hoofdstukje!
Wat vonden jullie ervan? Laat het zeker even weten!

Vote🌟Comment

Xx