Frozen Wolf

{41}

Voordat we beginnen, zou ik graag dit hoofdstuk opdragen aan alle mensen die zoveel voor mij betekenen. Mijn familie (waaronder jij natuurlijk, nichtje) vrienden (waaronder een vriendin die ook op Wattpad zit) en alle andere mensen die mijn leven zo geweldig maken. En daar hoor jij, achter je schermpje, ook bij. Want iedere lezer maakt mijn dag helemaal goed.

^~~~~~^

April

Met grote ogen kijk ik hem aan. En ineens zie ik weer een moment van maanden geleden voor me.

Terwijl ik de cel inspecteer, hoor ik een jammerende stem dichterbij komen.
Ik zie hoe een bebloed persoon langsloopt.
De man heeft bijna overal bloed, wonden en korsten zitten.

De man draait zich snel naar me om, en wanneer hij mij ziet verandert zijn blik naar medelevend.
"S-succes" zegt hij schokkerig, waarna hij ruw wordt getrapt door een wachter.

(A/n voor alle onwetende zielen, dit is een stukje uit hoofdstuk 6. Wat gaat de tijd toch snel :'))

Ik snap niet goed waarom deze gedachte me nu te binnen schiet. Tot ik er dieper over na ga denken. Toen ik hem zag, rook ik een zwakke geur ie me bekent voorkwam. Ik wist bijna zeker dat het niets was, sinds ik dacht dat mijn ouders honderden kilometers van mij verwijderd waren.

Maar nu.. zou dat mijn vader zijn geweest? Ik kan het me niet herinneren, er is zoveel gebeurt in de tussentijd. Maar die ijsblauwe ogen.. Langzaam maar zeker begin ik ervan overtuigd te raken dat het mijn vader was die ik daar zag. Maar mijn twijfel is groot, heel groot.

"Ik wil naar ze toe." Zegt ik tegen Adam, die me aan het observeren was, waarschijnlijk wachtend op mijn reactie. Hij is even afgeleid omdat ik zo rustig reageer, maar knikt dan snel en vraagt wat aan het meisje dat achter de balie zit. Hij knikt en mompelt een bedankje voor hij zich weer naar mij omdraait.

Hij kijkt me bezorgt aan. Maar bij het zien van mijn zelfverzekerde blik loopt hij voor me uit. We nemen de lift en gaan een paar verdiepingen omhoog. Na een doolhof van gangen door te hebben gelopen, staan we voor een deur.

Adam knikt me bemoedigend toe en gaat naar binnen, waar een maar al te bekende stem hem begroet.
"Zo, daar ben je weer, jongeman. Wat verschaft ons de eer?"

Dat is onmiskenbaar de stem van mijn vader. Hij klinkt ouder, maar nog wel zijn sarcastische zelf. Met oplaaiend respect denk ik aan het beeld dat ik van mijn vader heb. De sterke, vriendelijke en altijd vrolijke man die mij mijn jeugd heeft doorgeholpen. Hij klinkt niet zo verandert, hopelijk is dat ook zo.

Ik hoor Adam nog wat dingen zeggen, als een andere, zwakkere stem hem onderbreekt.

"Nogmaals bedankt dat u dit ineens voor ons hebt gedaan." De bekende stem neemt een korte adempauze en gaat dan schor verder. "Maar zoals mijn man net al vroeg, wat verschaft ons de eer van een bezoek?"

Ja, dat is mijn moeder. Een onrustig gevoel overspoelt me, ze klinkt ook ouder, net als mijn vader. Maar ze klinkt ook anders, minder vrolijk. Mijn moeder was altijd vrolijk, zorgzaam en liefhebbend. Ik hoop dat ze niet teveel verandert zijn..

Ik hoor Adam zijn keel schrapen.

"Ik heb iemand voor jullie meegenomen."

Ik voel dat Adam naar de deur kijkt en ik stap voorzichtig de deur binnen. Ik kom in een luxueuze kamer. Hij is erg ruim en is voorzien van de nieuwste spullen. Ik zie mijn vader in een stoel zitten, en mijn moeder ligt in een bed, aan allemaal rare slangetjes.

Geschokt kijk ik ze aan, terwijl de tranen zich langzaam een weg over mijn gezicht banen. Ze zijn verandert. Ze zijn allebei sterk vermagerd en hebben verschillende littekens, en dat zijn pas de littekens aan de buitenkant. Mijn moeder ziet er nog erg verzwakt uit, terwijl mijn vader al weer wat sterker eruit ziet.

Beiden staren me aan. De tranen stromen nu vrijuit over mijn wangen en ik voel me dubbelzijdig.

Zo gebroken om ze zo te zien.

Zo blij om ze eindelijk te zien.

^~~~~~^

Hallo!
Feitje: dit hoofdstuk is op dezelfde dag geschreven als het vorige! Das best wel speciaal ;)
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Laat het zeker even weten!

Vote🌟Comment

Xx