Frozen Wolf

{27}

April

Na het beeld van mijn ouders die 'we houden van je' zeggen, verschijnt er het beeld waar ik het meest voor vrees;

Ik zie ze liggen, in een plas met bloed. Dat beeld. Ik had het eindelijk een beetje achter me kunnen laten. Het terugzien van hun levenloze lichamen laat mijn adem stokken. De veertienjarige ik zit er huilend bij, en alles voelt alsof het letterlijk weer gebeurt.

Ik hoor geen geluid, maar ik weet precies wat er gezegd wordt. De tranen die in grote aantallen mijn ogen verlaten vertroebelen mijn zicht amper. Het is zo duidelijk, zo helder.

Ik zie Sebastiaan, de Béta. Hij pakt zijn pistool en ik zie hem aftellen. Ik wil voor de onwetende mij springen, maar mijn benen lijken vast te zitten. Ik zie de verbazing op het gezicht van de jongere ik, als ze eindelijk door heeft waarom hij aftelt.

Ongelovig staat de jongere ik op, waarna ze probeert snel weg te rennen. Ik zie het vermaak op Sebastiaans gezicht. Ik zie de macht in zijn ogen, de spot. De walging.

Met genoegen richt hij het pistool, en na een geluidloze knal vliegt de kogel in slowmotion naar de rennende ik toe. Zodra de kogel zou raken, wordt het beeld weer zwart.

De tranen stromen nog steeds onvermoeibaar over mijn wangen, en langzaam begin ik hoofdpijn te krijgen.

Het zwart maakt plaats voor een andere gebeurtenis, die ik niet ineens herken. Het is donker, ik zou schatten rond twaalven en ik herken mezelf, liggend op de grond. Ik heb nog steeds geen geluid, maar de pijnlijke uitdrukking en mijn kronkelende bewegingen zeggen genoeg. Ik verander hier voor het eerst.

Als ik eenmaal in wolfvorm ben, zie ik mezelf verbaasd om me heen kijken. Ik herinner me dat ik geen idee had waar die stem in mijn hoofd vandaan kwam, totdat het zei dat het Dana heette.

Dana... nu is ze weg..

Mijn beeld wordt weer zwart en mijn tranen minderen langzaam, in tegenstelling tot de hoofdpijn die zich snel verspreidt.

Ik merk dat ik nu mijn ogen dicht heb en open ze snel. Mijn oogleden zijn helemaal plakkerig van de tranen, net zoals mijn wangen, kin en bovenkant van mijn shirt.

Ook Feya lijkt uit haar trans te komen. Zodra ze mijn gezicht ziet is er een bezorgde blik in haar ogen te zien. "Och kind, wat heb je allemaal gezien?"

Nog na snikkend kijk ik haar een beetje verloren aan, was mijn toestemming niet voldoende?

"Ach, laat ook maar kind. Kom, we stoppen je lekker in bed." Met een arm ondersteunt ze mijn trillerige lichaam en begeleid ze me naar boven. Daar aangekomen lopen we naar mijn kamer, waar ze me lekker warm onder de dekens stopt.

"Bedankt, Feya,' zeg ik vermoeid. Dat huilen geeft me hoofdpijn, en daar wordt je snel moe van. "Maar," zeg ik erachter aan. "Hoe kan het dat ik Dana niet hoor? We hebben toch het proces voltooid?" Vragend kijk ik haar aan.

"Nou," zegt ze terwijl ze bemoedigend glimlacht. "Wat ik je eerder heb vertelt, over die toestemming. Die toestemming geef je niet zomaar, je kunt hem alleen geven als je écht bereid bent om alles te laten zien. Om alles wat je hebt qua verleden, emoties, gedachten. Als je deze en nog een aantal anderen kunt en wilt prijsgeven, zal het proces de juiste werking hebben."

Ik kijk haar ontmoedigt aan, kon ze dat niet meteen de eerste keer zeggen?!

Ze ziet mijn blik en kijk me geruststellend aan. "Geen zorgen, ga nu maar lekker slapen, dan kun je alles wat je hebt gezien verwerken. Morgenochtend zullen we wel verder praten."

Ik knik en zie Feya opstaan, naar de deur lopen en de deur zacht achter haar dichtdraaien.

Ik draai me een keer om en ga lekker liggen, Feya's advies opvolgend. Al snel verzink ik in een diepe, onrustige slaap.

^~~~~~^
Hallo!
Fijne vakantie allemaal! Waar gaan jullie heen?
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk, laat het zeker even weten in de comments!

Vote🌟Comment

Xx