Frozen Wolf

{34}

April

Adam trekt me wat dichter tegen zich aan. "Mijn mate, dat is ze." Zegt hij resoluut.

Adams vader, van wie ik de naam nog steeds niet weet, kijkt me even doordringend aan.

"Hier moet ik over nadenken, ze is een rouge." Zegt hij na een lange stilte. Hij staat op en loopt naar buiten, ons achterlatend.

Zodra hij uit het zicht is, zucht Silke diep. "Geen zorgen, April, hij komt er wel overheen. Wat fijn dat je weer terug bent!"

Ik glimlach verlegen. Ik vind het fijn om weer terug te zijn. De twijfels die me de hele terugreis overspoelden, waren opslag verdwenen toen ik Sanne en Adams gezichten zag.

"Hoe was het?" Vraagt Adam ineens, de stilte doorbrekend. "Ik wil alles horen." Zegt hij met een warme glimlach. Hij stelt voor om naar de bibliotheek te gaan, en ik stem ermee in.

"Jaa! Op naar een privégesprek met onze mate!" Ik schud inwendig en zucht, waardoor Adam opkijkt.
Hij stopt met lopen. "Is er iets?" Vraagt hij.

"Nee nee," zeg ik snel. "Mijn wolf deed even vervelend." Zeg ik op verwijtende toon, wetend dat Dana het hoort. Adam kijkt me glimlachend aan, wat een vreemd gevoel van binnen bezorgt.

Na even lopen, komen we uit bij de bibliotheek. We gaan naar binnen en gaan comfortabel zitten in twee stoelen.

Ik kijk even door het raam, naar de inmiddels donkere omgeving. Door de bomen kun je zwak de verlichte huisjes van de pack zien. Het zit er een beetje sprookjesachtig uit.

"Hoe was het bij Feya?"

Ik grinnik, hij gaat niet geloven wat ik allemaal te vertellen heb..

Eerst deed ik mijn verhaal, ik denk dat ik zeker wel een uur aan een stuk door heb zitten praten. Dat hele uur, iedere seconde, heeft Adam zitten luisteren. Aandachtig.

".... en daarom ben ik nu terug, misschien konden jullie me helpen met het zoeken naar mijn ouders." Eindig ik mijn verhaal. Een glimlach trekt over zijn gezicht.

"Wat denkt je wolf nu?" Vraagt hij.

"Jouw wolf, wil graag dichter bij haar mate zitten!" Bemoeit Dana zich ermee.

Ik lach. "Mijn wolf, wil Euh.. iets doen, maar... daar is het nu te laat voor." Verzin ik snel.

Hij knikt ongelovig. Hij weet dat ik lieg..

"Maar, hoe was het hier?" Vraag ik snel.

En ook hij begint een heel verhaal. Hij vertelt dat hij en Sanne mijn ouders hebben proberen te zoeken, dat hij moest stoppen omdat zijn vader ineens weer thuis kwam wonen. En vooral, dat hij me gemist heeft.

Bij dat laatste moet ik onbewust glimlachen, alles voelt zo veel beter dan eerst. Ik heb Dana weer, ben op zoek naar mijn ouders en heb zowaar een goede vriendin!

Als hij uitgepraat is, valt er een stilte. Maar het is geen ongemakkelijke stilte, ieder heeft gewoon een moment nodig.

Uiteindelijk ben ik degene die mijn keel schraapt en Adams kant uitkijkt.

"Hoe zit het met mijn pack aanvallen?" Zeg ik snel.

Zo, het is eruit. Gespannen wacht ik op een antwoord. Hij kijkt me even vragend aan, waarna hij begrijpt waar het over gaat.

"Geen zorgen, dat was ik niet," begint hij. Een grote last valt van mijn schouders. "In die tijd was ik nog geen Alpha, ik was nog net wat te jong. Mijn vader had een aanval voorbereid zonder dat wij ervan af wisten. Pas een paar dagen van tevoren kwam ik erachter, toen heeft hij me verdoofd omdat ik het er niet mee eens was.. vandaar dat het hem uiteindelijk is gelukt zoiets te doen." Legt hij uit.

Verbaasd kijk ik hem aan, als vader zijnde verdoof je toch niet je eigen kind? Je vlees en bloed?

"Ik weet het, vader heeft een aantal niet zo goede dingen gedaan. Maar, om even van onderwerp te veranderen, Sanne en ik hebben informatie gezocht over je ouders,"

Ik spring bijna overeind.
"Echt?! Wat heb je gevonden?"

"Ze.. uh..leven nog." Zegt hij uiteindelijk voorzichtig.

Ik weet het zeker, vanuit Adams oogpunt zouden mijn ogen schoteltjes zijn nu.

^~~~~~^
Tja, wat doe je om middernacht als je wakker bent en geen leven hebt? Inderdaad, een hoofdstuk plaatsen xD

Anyways, wat vonden jullie ervan? Laat het zeker even weten!

Nog ff tussendoor, bedankt voor alle leuke reacties op het vorige hoofdstuk! Ze maakten mijn dag helemaal!🌟

Vote🌟Comment

Xx