Frozen Wolf

{15}

April

Snikkend zit ik in het bos.

Mijn hoofd doet pijn van de vele tranen die ik huil.
Alles komt eruit. Alle woede, frustratie en al het verdiet dat ik in 4 jaar had, komt eruit.

En dat terwijl het vandaag mijn verjaardag is.
Een vreugdeloze lach verlaat mijn mond.

"Niemand!" Schreeuw ik huilend. "Niemand zal me nog iets doen. Nooit niet."

Alsof het weer me hoort, begint het zacht te regenen. En met de regen wordt mijn humeur alleen maar slechter.

Ik sleep mezelf naar een boom en ga er tegenaan zitten. Ik leg mijn hoofd tegen de stam van de boom aan en kijk met mijn troebele zicht door de tranen naar het open plekje waar ik net zat.

Het is harder gaan regenen en er vromen zich kleine waterplassen op en rondom het plekje.

Ookal krijg ik het erg koud door de regen, het kalmeert me om de druppels te zien vallen.
Alsof de hemel ook huilt, alsof ik niet de enige ben.

De koude wind die de druppels récht in mijn gezicht blaast, schuurt langs me. Het voelt alsof ik al mijn gevoel kwijt ben en alles aan het bevriezen is.

Ik voel mezelf wegzakken, weg van de kou en de ellende.
En hoe graag ik het ook zou willen toelaten, iets in me zegt dat ik dat niet moet doen, dat ik het niet kán doen.

Ik moet Dana nog een keer spreken, nog een keer samen met haar gaan rennen. Haar laten zien dat ik er voor haar ben.

Ik zucht trillerig. De tranen zijn van mijn gezicht gespoeld door de harde regen die stug aanhoudt.
Ik ben helemaal doorweekt, waardoor mijn kleding loodzwaar is geworden.

Ik draai me om om niet steeds de regendruppels in mijn gezicht te krijgen. Mijn hoofd verschuil ik tussen mijn armen en mijn borst, om die zo een klein beetje warm te houden.

Maar het heeft niet veel nut, ik ben verkleumd tot op het bot.

Als ik zeker al twintig minuten in dezelfde houding lig, hoor ik ineens erg veel bewegende bosjes.
Ik draai me stroef van de kou om en kijk naar wat, of beter wie, er naar me toe komt gelopen.

Zijn bruinige haar zit door de war en is nat, net zoals zijn kleding.
Het is Hem. Mijn mate.

De zwakke geur van vanille komt weer mijn neus binnen, maar door de regen is hij een beetje vervormd.

"Daar ben je!" Zegt hij bezorgt.

Ik draai me koppig om en hoor hem geïrriteerd zuchten.

"Dan niet."

Hij loopt achter een bosje en komt er weer achter vandaan in zijn wolvenvorm.

Zijn wolf is zwart, zoals de meeste alpha zonen.

Twee felgroene ogen kijken me aan en ik hoor een vage mindlink:
Kom, je bent onderkoeld, dadelijk sterf je van de kou. Spring op mijn rug, ik draag je naar mijn huis.

Eigenlijk wil ik tegenstribbelen, maar ik ben zo koud dat ik er de kracht niet voor heb.

Ik zet mezelf overeind en, met hulp van mijn mate, lukt het me uiteindelijk om op zijn rug te gaan zitten.

Houd je vast! Waarschuwt hij me.

Ik wil hem terug linken, maar het lukt me niet.
Verward houd ik me aan zijn nek vast, Waarom lukt het me niet?!

"Ja." Zeg ik uiteindelijk met een schorre stem.

Hij laat een korte grom horen als teken dat hij het begrepen heeft.

Hij zet zich af en we gaan in een rotvaart naar zijn huis.

De bomen suizen langs me heen.

Terwijl hij rent bedenk ik me dat ik toch best ver ben gerent, aangezien het toch wel tien minuten volle snelheid duurt om terug te komen bij de pack-grens.

Na nog een paar minuutjes zijn we er eindelijk.
De regen is nog steeds niet zachter geworden als ik van zijn rug afstap.

Hij kijkt even verontschuldigend en loopt dan snel naar een soort garage.
Nog geen tien seconde later komt hij er weer achter vandaan en is hij weer een mens.

"Kom maar mee." Zegt hij terwijl hij de deur opendoet.

^~~~~~^
Hoihoi! Nieuw hoofdstukje!
Ik heb even een vraagje. Zoals de meeste heb ik nu vakantie, en over ongeveer een halve week gaan we ergens heen, mijn vraag is; willen jullie een heel groot XXL hoofdstuk als ik weer terug kom of willen jullie liever twee normale hoofdstukken?

Laat het zeker even weten!

Vote⭐️Comment

Xx