Frozen Wolf

{20}

April

We zijn alweer een aantal weken verder. Sanne heeft me iedere dag gezelschap gehouden en ik ben haar meer gaan vertrouwen. Ook heb ik geprobeerd Adam een kans te geven, maar daar bleef het bij.

Hij heeft nog steeds mijn leven verpest, Dana laten verdwijnen en hij is mijn mate. Erg genoeg dus.

Qua uiterlijk ben ik ook heel erg verandert. Ik ben veel aangekomen door het eten dat ik de afgelopen weken van Sanne en Adam moest eten. Ik ben nu nog steeds mager, maar al geen 'skelet' meer, zoals Sanne me noemde. Ik heb goede kleding gehad en voel me weer wat beter, afgezien van Dana.

Adam heeft beloofd te doen wat hij kan om mijn ouders te vinden en om Dana terug te krijgen. Ik mis ze alle drie. Maar, ik ben hem heel erg dankbaar dat hij het tenminste probeert.

Ook heb ik kennisgemaakt met de moeder van Adam en Sanne, Silke.
Silke is een erg hartelijke vrouw met een lief karakter. Ze was helemaal over de toeren van blijheid toen ze hoorde dat Adam zijn mate had gevonden en was erg begripvol toen ik haar uitlegde dat ik hem niet bepaald als mate zou willen. Ze stelde me gerust dat alles wel goed zou komen, dat we er samen zouden uitkomen. Daarna gaf ze me een veelbetekenende knipoog, maar ik snap niet helemaal waarom ze dat deed.

Hun vader is mij nog niet bekend, het lijkt wel of ze mij angstvallig proberen te verstoppen voor hem. In de afgelopen weken is hij maar een paar keer thuis geweest, en toen werd ik in mijn kamer gehouden. "Voor mijn eigen bestwil," zeiden ze.

Ik heb ups en downs, die heel erg verschillen. Mijn downs zijn zo diep als een ravijn. Ik twijfel dan of ik alles nog wel aankan en doe dan uitermate mijn best om bij iedere opmerking niet in tranen uit te barsten. Ook denk ik vaak aan mijn ouders en Dana, waardoor het niet makkelijker wordt.
Om mijn ouders te vinden moesten Adam en Sanne naar de archieven.
Adam moest eerst nog toegang krijgen van de archieven die gespecialiseerd zijn in "oude gevallen". Hij zou die toegang ergens deze week moeten krijgen.

En over Dana zijn we niet veel te weten gekomen, alleen dat ze er nog wel zou moeten zijn. En dat geeft me hoop, hoop dat ik haar oh zo geweldige opmerkingen weer kan horen.

Nu zit ik op het balkon van de kamer van Sanne en Adams ouders. Omdat nog niemand anders van de White Diamond pack me gezien heeft, mag ik niet zomaar rond gaan lopen.

"Hey," hoor ik ineens twee stemmen tegelijk achter me.
Ik draai me om, om een glimlachende broer en zus te zien. "Hey!" Zegt Sanne quasi-boos tegen haar broer. "Ik zei als eerste; Hey, dus ik win!" Zegt ze en ze steekt haar tong uit. Adam zucht en rolt met zijn ogen terwijl ik grinnik.

"Maarre, April, we komen hier voor jou natuurlijk!"
Vragend kijk ik Sanne aan, waarvoor is ze hier?
"Nou! Je zult het niet geloven maar we hebben even rondgevraagd en zijn er uitein...." zegt ze ineens heel snel achter elkaar, als ze onderbroken wordt door Adam.

"Ugh, zusje stop." Zegt hij. "We denken een manier gevonden te hebben om je innerlijke wolf terug te krijgen."

...Innerlijke wolf terug....

........wolf terug.....

De woorden moeten even inzinken, totdat ik het eindelijk door heb.

Mijn ogen moeten er zo groot als schoteltjes uitzien, starend naar een ongemakkelijk kijkende Adam en een wachtende Sanne.

"Ben je serieus?" Hervat ik mezelf. Kom op April! Meen je dat nou, hij is degene die mijn ouders en wolf van je wegnam. Dat kan je niet vergeten!

"Ja," zegt ook hij nu doodserieus.

"Vertel het me, ik doe alles voor haar, ik zou alles opgeven." Ik kijk ze alle twee even indringend aan.
Adams blik in zijn ogen verandert, heel kort.

"Echt alles?" Vraagt hij... onzeker?

"Hoezo?" Verbaasd wacht ik op zijn antwoord, wat even duurt voor ik het krijg.

"Zelfs je mate?"

^~~~~~^
Hoihoi, nieuw hoofdstukje met een leuke vraag ;)
Wat denken jullie, zal ze haar mate opgeven of niet??
Bedankt voor de 8k reads en de bijna 830 stemmen!
Laat zeker even weten wat je ervan vond!

Vote🌟Comment

Xx