Frozen Wolf

{7}

April

Angst.

Dat begint er toch wel langzaam in te komen. Als water tussen stenen, héél langzaam.
Ik zit hier nu al drie dagen, en iedere dag zie ik verschillende, bebloede mensen langslopen.
Ze gaan er doodsbang heen, en komen er half dood weer vandaan.

Ieder keer als één van hen me aankijkt, hakt die droomloze, hopeloze blik in op me.

Ik heb al drie maaltijden gehad sinds ik hier ben. Nou ja, maaltijden... het is eerder een homp oud brood, water en heel af en toe een blaadje sla.

Een gesmoorde kreet laat mijn nekharen overeind staan.
Dit is al de zoveelste kreet van deze persoon. Wie weet wat er in de kamer achter de ijzeren deur zit.
Wie weet wat er op dit moment met deze persoon gebeurt.

"Doornroosje!" Hoor ik een spottende stem.

Ik rol met mijn ogen, sinds ik hier zit noemt iedere bewaker me "Doornroosje".

Voor mijn tralies verschijnt de wachter die me als eerst naar mijn cel bracht.
Hij gooit een homp brood naar me, die ik snel oppak. Ook giet hij water in mijn soort van "beker".

"Wees blij" merkt hij op." De meeste gevangen krijgen minder, maar jij moet eerst aansterken."

Verward kijk ik hem aan, moest ik daarom niet naar de kamer achter de ijzeren deur?
Hij ziet mijn verwarde blik en gaat verder: "volgens het protocol mogen de roedels van Europa en de VS geen zwaar ondervoede rouges mishandelen, vandaar"

Hij haalt zijn schouders op, draait zich om en loopt weg.

Mij in licht paniek achterlatend.

Ik wist dat ik niet veel woog, maar ik heb toch geen ondergewicht?..

~~

Dagen. Ik weet niet hoelang ik hier al zit, maar al dagen achtereen zie ik langzaamaan de cellen donkerder worden, en zo zie ik ook het licht van de ochtendzon aan de ingang van de cellen.

Ik krijg goed te eten, na wat ik van de wachters hoor. Ook merk ik dat ik zeker ben aangesterkt. Er zit in plaats van alleen maar vel zit er ook een beetje vet. En beweging die ik totaal niet krijg helpt daar ook aan bij.

Ik moet om de drie dagen wegen, ik krijg mijn gewicht niet te weten, maar iedere dag krijgt de pack dokter een meer bemoedigende glimlach.

De dokter is een jonge man van ongeveer 25, hij is erg aardig en nog knap ook. Ik heb hem verteld over Dana, waarna hij me doodserieus had aangekeken. Hij had gezegd dat ze na een aantal weken zou terugkomen, als alles goed zou komen.....

Ik mag die dokter wel.

Hopelijk is mijn mate ook zo knap.
Mijn mate...
Die kan ik vinden als ik 18 wordt.

Een verdrietige zucht verlaat mijn mond. Over een aantal dagen wordt ik achttien....

Maar ik zal mijn mate nooit vinden..
Of hij zal me afwijzen.

Ik staar naar beneden, naar mijn lichaam.

Wie wil er nou een mate met zo'n lichaam....

Ik hoor naderende voetstappen en ik zet mijn gezicht op een kille stand.

Zodra de wachter mijn emotieloze gezicht zag, verscheen de grijns die alle wachters in deze kerker hebben.

"Ooh Doornroosje!" Zegt hij quasi-zangerig.

Ik kijk hem vernietigend aan.

Hij neemt zijn sleutels en steekt er eentje in het slot van mijn kerker.

Hij pakt me bij mijn boeien en trek me ruw tegen zich aan.

"Je bent aan de beurt voor onze dagelijkse behandeling" zijn warme adem komt in mijn nek.
Ik walg van zijn vieze adem. Hoelang heeft deze gast zijn tanden wel niet gepoetst?!

Hij dwingt me voorruit te lopen, terwijl mijn blote voeten over de vieze vloer stappen.

Ik kijk verbaasd op als we langs de ijzeren deur lopen, daar gingen we toch heen?..

De wachter begint ineens tegen me te praten;
"Je zult vast wel denken, waarom gaan we niet naar de gewone kamer? Nou, je bent nogal een speciaal geval. En dus zullen we een ehmm.... uitzondering moeten maken"

Ik voel dat hij zacht lacht.

Klootzak.

We zijn ondertussen voor een andere ijzeren deur komen te staan.
De wachter roept iets en de deur gaat open.

Geschokt om wat ik zie staar ik de kamer in.

"Welkom" zegt de wachter. "In chambre d'enfer!"

^~~~~~^
Hoihoi! Hier hoofdstuk 5!
Kunnen jullie me aub vertellen wat jullie van het verhaal vinden?
En wat denken jullie dat chambre d'enfer betekent?😉
Heel erg bedankt voor de 550 reads!❤️

Vote🌟Comment

Xx