Frozen Wolf

{24}

Adam

Ze is weg. Mijn mate, en ik heb haar laten gaan.

Kwaad staar ik mezelf aan in de spiegel van mijn badkamer. Hoe kon ik dit nou doen?!

"Ja, helemaal mee eens, hoe kon je dat nou doen?! Jij rotte garnaal!" Is ook Daan helemaal woest.
Gelukkig heb ik Dave met haar meegestuurd, die vertrouw ik zeker.

Mijn woede is zeker niet over. Ze heeft me gewoon verlaten! En dat noemt zich een mate?!

"Ho ho!" Gaat Daan meteen in de aanval. "Ze heeft haar wolf niet meer, tuurlijk verlaat ze je om haar ouders te zoeken; ze voelt immers helemaal geen mate-bond meer."

Ik staar mezelf even geïrriteerd aan, hij heeft gelijk.
Mijn spiegelbeeld staart al net zo geïrriteerd terug, ik zucht gefrustreerd.

Ik wil haar terug, zij mag de mate-bond misschien niet voelen, ik voel hem juist des te meer. Ik laat haar gewoon terughalen door mijn wachters, dat kan ze niet negeren!

Eindelijk heb ik een beetje een plan, maar ik heb een innerlijke wolf die nog wel eens roet in het eten komt gooien:
"Jij dropfluit! Denk je nu echt dat ze ook maar één seconde langer bij je wilt zijn als je haar weer gevangen neemt?! We zullen haar op een eerlijke manier moeten terugkrijgen, het is immers onze schuld, niet die van haar."
Helemaal boos sluit Daan de connectie.

Daan gevoelens slaan op mij over en ik wordt nog bozer dan net. Grommend kijk ik naar de spiegel. Een waas trekt voor mijn ogen en het volgende wat ik helder zie is niet prettig.

De spiegel waar ik voor stond is stuk, overal liggen stukjes. Mijn handen zitten helemaal onder het bloed en er zitten verschillende wonden, van klein en ondiep naar redelijk groot en sommige zelfs erg diep.

Ik loop verslagen mijn badkamer uit en ga op bed zitten. De wonden op mijn handen beginnen langzaam te genezen, maar in mijn hoofd is het nog een grote puinhoop.

Waar is ze? Is ze wel veilig? Hoe krijg ik haar terug? Dat en meer vragen komen naar boven. Ik ga met mijn armen gespreid op bed liggen, proberend de dekens zo netjes mogelijk te houden. Een hopeloos gevoel overspoelt me. Wat moet ik nu doen? Ik kan toch nooit, maar dan ook nooit mijn mate terugkrijgen zolang haar ouders nog niet terecht zijn.

Ineens krijg ik een geniaal idee. Ik moet gewoon haar ouders vinden, als ze nog leven.
"Top idee!" Is Daan er ineens weer. "Ben je toch nog ergens goed voor." Zegt hij quasi-opgelucht.
Ik grijns, eindelijk een idee dat echt kan helpen..

Ik wil er meteen mee beginnen en druk mezelf uit het bed omhoog, als de stekende pijn in allebei mijn handen me eraan doet herinneren hoe stom ik ben geweest.

*~~*

"Lieverd, je moet echt niet meer zulke dingen doen, we kunnen je kamer en werkkamer niet blijven herstellen." Zegt mijn moeder op een strenge, maar toch ook bezorgde toon. Ik had een aantal mensen naar mijn kamer gestuurd om het op te ruimen, en die hebben natuurlijk mijn moeder geïnformeerd. Ik zou hetzelfde gedaan hebben. Maar, nu ben ik hier, met een boze moeder die haar hele tirade op me afsteekt.

"Waar is April eigenlijk?" Vraagt ze, om zich heen kijkend.
Ik vertel haar alles, tot mijn plan aan toe. Als ik ben uitgepraat knikt ze bedenkelijk, mij uitgebreid bestuderend.
"Vandaar.." mompelt ze.

Niet-begrijpend kijk ik haar aan. Ze ziet mijn blik en kijkt me triomfantelijk aan. Ik kijk haar nog minder begrijpend aan en ze lacht zacht.
"Nou, mijn lieve jongen," begint ze.
"Oh nee, nu gaan we het krijgen." Zegt Daan snel, ik ben bang dat hij gelijk heeft, ze gaat me de les leren.

"Jij, Adam, hebt haar nodig, sinds ze hier was heb je geen woede aanvallen gehad. Je hebt haar gewoon nodig." Zegt ze op een quasi-wijze toon. Als ik wil protesteren, is ze me voor en prikt ze me in mijn borst. "En nee, niet je moeder tegenspreken, die heeft altijd gelijk. Dus, ga zorgen dat je dr terugkrijgt!"

Ze geeft me een knipoog, draait zich om en loopt vrolijk weg.

Ik zucht, maar kan een glimlach niet onderdrukken.

^~~~~~^

Hoihoi! Nieuw hoofdstukje!
Super bedankt voor de 200 volgers! Wat een grote roedel alweer ;)
Waar denken jullie dat Aprils ouders zitten? Laat het zeker even weten!

Vote🌟Comment

Xx