Frozen Wolf

{49}

April

Ik knijp zacht met mijn hand in mijn vaders hand. Stille tranen stromen over onze wangen en de wind klinkt als een treurig lied. Het is het begin van de herfst, maar alle warmte lijkt al te zijn verdwenen.

In onze zwarte kleren staan we daar, dicht tegen elkaar aan. Ik hou een bos rozen vast, witte rozen, zoals ze ze het mooist vond. Ik buk en zeg mijn laatste afscheid, waarna ik de rozen op het graf neerleg. Ik draai me om en wordt verwelkomd door een warme knuffel van Adam. Ik huil, en mijn blik vertroebeld het zicht naar de simpele, toch elegante steen.

Voor eeuwig gemist, voor altijd geliefdDochter, Echtgenote en MoederErica Dahrk

Na een tijdje gaat iedereen uit respect weg, en blijven ik en mijn vader achter. Ik geef hem een knuffel en samen kijken we naar haar graf. Tranen lopen stil over mijn wangen. 

ik heb zoveel gehuild. Het besef dat ze er écht niet meer is doet nog altijd zoveel pijn. Maar ook opluchting en blijdschap zijn er veel geweest. Blijdschap dat ik mijn vader nog wel heb. al was het er wel om te spannen. omdat hij zulke zware verwondingen had en net zijn mate had verloren leek het of zijn lichaam het had opgegeven, maar zijn geest was nog gewoon actief. Daarom hebben ze hem iets minder dan een week in een kunstmatige coma gehouden. Daar is hij succesvol uit wakker geworden en is hij langzaam herstelt. De begrafenis is de eerste gebeurtenis waar hij voor uit het ziekenhuis mocht. 

Rust zacht, mama. zeg ik in gedachten tegen het graf. rust zacht, en waak alsjeblieft over ons.

Zonder een woord te zeggen blijven we zeker nog twintig minuten bij het graf staan, beiden verloren in al onze gedachten. De wind gaat een beetje liggen en er is zelfs wat zon, alsof ze wil zeggen dat ze er toch bij is. 

We besluiten uiteindelijk naar de rest toe te gaan, die zich verzamelt hebben bij een café dat prachtig ligt aan het verkleurende bos, de rood-bruine bladeren het magische effect vergrotend. 

Sanne, die na de begrafenis is gekomen, komt naar me toe en geeft me een stevige knuffel. 

'Ik ben er voor je, als ik iets kan doen zeg je het maar.' dankbaar knik ik.

Daarna komt Silke me een knuffel geven. Ook haar bedank ik uitgebreid, ze is in de tussentijd als een soort moeder gaan voelen, wat me een stukje helpt alles te verwerken. We gaan het café in en gaan daar een soort van brunchen. Er hangt een onwennige, maar vriendelijke sfeer als we gaan eten. 

Adam zit naast me, om de zoveel tijd een blik werpend om te kijken of ik het nog wel redt. Ik ben zo dankbaar dat ik hem heb nu. Tijdens elk moment is hij er voor me geweest, lachend of huilend. 

Nu ik er over na denk, ik heb het idee dat ik hem leuk begin te vinden. 

"dat vinden we al heel lang hoor." hoor ik een bevestigende toon in mijn hoofd. 

Ik glimlach, Dana heeft ook al een kleine crush op Adam gevestigd. Nou ja, klein.. zegmaar ze is dolverliefd op hem. 

De dood van mijn moeder heeft me gesloopt, dat is zeker, maar ik ben toch ook zó ontzettend dankbaar. Dankbaar voor iedereen die me heeft gesteund en zo dankbaar voor het eindelijk terughebben van mijn vader.

Ik pak Adams hand onder de tafel en hij kijkt me aan, zijn ogen teder. ik geef hem een spontane kus op zijn wang en zijn ogen lichten op. hij geeft een bemoedigend kneepje in mijn hand.

Een nieuwe start. Daar gaan we voor.

^~~~~~^

hey, nieuw hoofdstuk!

helaas, dit boek komt binnenkort tot een einde. Maar geen nood! Een paar hoofdstukjes staan zeker op de planning. Hoe zien jullie dit boek graag eindigen?

nog niet de 40 votes op het vorige hoofdstuk maar ik kon niet meer wachten, dus hier is ie alvast.

laat zeker weten wat je ervan vond!

xx

Ew06