Frozen Wolf

{26}

April

"Je moet weten, April, dat zodra je je mate hebt leren kennen, je soms heftige emoties van de ander kan voelen. Dat is wat je gevoeld moet hebben."

Verbaasd kijk ik haar aan.
"M-maar daar moet je toch het matingproces voor hebben voltooid?" Stamel ik. Ik heb nog nooit zoiets gedaan, laat staan bij Adam.

Ze grinnikt zacht. "Geen zorgen, dit is gewoon een teken dat je wolf er nog is, maar niet met je kan praten, zo laat ze weten dat ze er nog steeds is."

Nog verbaasder dan net kijk ik haar aan. D-dus Dana leeft?!

"Hoe krijg ik haar terug?" Zeg ik met een vastere stem dan dat ik werkelijk heb op dit moment.
"Daarvoor zullen we een proces moeten uitvoeren, maar dat proces werkt niet zonder jou toestemming." Zegt Feya.

"Ik geef toestemming, kunnen we haar dan terughalen?" Snel kijk ik haar hoopvol aan.
Ze schud met haar hoofd. "Maar nee, kind. Het is een proces dat je niet zomaar kunt aanvaarden, jou hart en ziel moeten het ook aanvaarden. En verder, ik heb maar genoeg spullen om dit proces twee keer te doen, en meestal lukt het niet in één keer." Ze kijkt me serieus aan.

"Ik help wel nieuwe spullen zoeken, aangezien dat is wat ik hoor te doen, als ik het goed begrepen heb."

Ooeeeh, ik wil dit nu zooo graag doen! Ik wil mijn wolf terug en zou letterlijk bijna alles geven!

Ze kijkt me sceptisch aan; "geloof me, we kunnen het wel doen, maar weet waar je aan begint, het proces heeft namelijk geen officiële gevolgen: het verschilt per persoon."

"Ja, dat maakt nu even niet uit, kom we gaan het doen!" Zeg ik, verblindt door het verlangen om Dana terug te krijgen.

"Voorruit," mompelt Feya. Volgens mij mompelde ze er iets als 'eigenwijs' achteraan, maar dat weet ik niet zeker.

~~

We zijn nu een paar uur verder en er staan een pan op het vuur waar allemaal kruiden in gestrooid zijn. Feya staat erbij en is aan het bepalen of het al goed genoeg is.

Na een tijdje knikt ze bedachtzaam. Ze draait zich naar me om en knikt. Dat is voor mij het teken dat ik onstpannen -voor hoever dat gaat- op de bank moet gaan liggen.

Feya komt naar me toe en prevelt een aantal woorden in een voor mij onbekende taal. Ze kegt haar hand op mijn voorhoofd en ik voel een geruststellend gevoel door mijn lichaam heen trekken.

"Ontspan je, April Darhk, laat je angsten eventjes los, en onderga.." meer hoor ik niet, want ik wordt weggezogen in een gat van zwarte leegte.

Ik zie een klein lichtpuntje, en zo snel als hij verschenen is is hij ook weer weg. Ineens zie ik een beeld, dat ik pijnlijk goed herken.

Een vrouw van rond de dertig, spelend met een kind in haar armen. Het meisje rent weg en loopt samen met haar moeder naar een man toe, hoogstwaarschijnlijk de vader.

Hoe langer ik ernaar kijk, des te meer het gevoel bij me naar binnen dringt, mijn ouders. Dat zijn mijn ouders en ik. Tranen willen opwellen in mijn ogen, maar voor een of andere reden lukt het ze niet. Ik wil schreeuwen, huilen en roepen dat ik van ze houdt, maar voordat ik iets kan doen is het beeld alweer weg.

Nu verschijnt er een ander beeld, wat me nog heviger laat slikken. Het zijn mijn ouders weer, met de veertienjarige ik. Ik staar uit de kleine ik's perspectief en zie mijn ouders bezorgd mijn gezicht vast pakken. Ik zie hun monden allebei de zin vormen: 'we houden van je' en daarna gaan ze weg. Als ik kon huilen, lagen er nu watervallen over mijn wangen. Zo wanhopig, bang, gestrest.

Ik herleef alles weer opnieuw.

^~~~~~^
Heyy, ik ben terug van kamp!
Een nieuw hoofdstuk waar lekker veel wordt onthuld :)
Wat vonden jullie ervan? Laat het zeker even weten in de comments!

Vote🌟Comment

Xx