Frozen Wolf

{11}

April

Na nog een hele tijd nagedacht te hebben, viel ik uiteindelijk in een vreemde, onrustige slaap..

|Droom|

Als ik mijn ogen open, ben ik in een prachtige omgeving.
Ik sta in een open veld.

Het is een zomeravond en de warme avondzon is erg comfortabel op mijn blote armen.
Ik draag mijn haar in een losse vlecht die over mijn schouder hangt.

Als ik naar beneden kijk heb ik een prachtige, gele jurk aan die perfect past tussen de boterbloemen waar ik tussen sta.
Ik sta op mijn blote voeten en het gras kietelt aan mijn tenen.

Achter me hoor ik voetstapjes die een beetje wankelen.

Ik draai me om en zie een schattige jongen van net een jaar of 3, die vrolijk en trots op me af komt lopen. Hij volgt een smal pad, duidelijk gevormd door vele voeten die er overheen hebben gelopen.

"Mamma kijk! Ikke lopen!" Giebelt hij terwijl me een knuffel geef. Ik lach en kijk hem vertederd aan.

Als vanzelf buk ik me en pak ik, wat blijkbaar mijn zoontje is, op.

Hij had snel een bloempje geplukt en geeft die aan mij.

Liefkozend aai ik over zijn haartjes, die licht meebewegen in de zachte bries.
"Wat een mooie bloemen, dankjewel lieverd."

Het lijkt wel alsof ik geen controle heb over mijn lichaam, ik zie en voel alles wat ik doe, maar ik heb er geen invloed op.

Ineens zegt het kindje in mijn armen:
"Mama! Kijk! Daar papa zijn!"

Ik zet hem neer en draai me om, waar een knappe man komt aanlopen.

"Hoi lieverd" zegt hij en hij drukt een kusje op mijn lippen.

Als vanzelf glimlach ik.

De man slaat zijn arm om me heen en we gaan samen in het gras zitten.
Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en kijk naar de zon die langzaam achter de heuvel verdwijnt.

Dan valt mijn blik op mijn arm, waar een groot litteken is te zien. Een onrustig gevoel overspoelt me.
Wat is dat?! Heb ik er meer?!

De man naast me merkt mijn onrustigheid en legt zijn hand in mijn nek, waar ineens een mark lijkt te zitten.

De aanraking geeft kleine schokjes en geeft me een veilig gevoel.

Ik kalmeer een beetje en hij zegt lief tegen me:
"Rustig maar, alles komt goed, alles is voorbij, nu is het alleen jou, mij en hij." Zegt hij knikkend naar, wat blijkbaar ons zoontje is.

Ookal weet ik niet wat er voorbij is, ben ik alsnog blij. Ik voel me eindelijk vrij.

"Dankje, ik hou van je." Zegt ik tegen hem, wat hem doet glunderen.

Ik glimlach, maar vanbinnen doe ik dat niet.

Wat is dit? Is dit een droom? Waar ben ik, en nog beter; Wíe ben ik?

Ik kijk om me heen, naar de werkelijk oogverblindende omgeving, naar mijn man, naar mijn zoontje.

Naar de heuvel, naar de bomen die links het begin van een bos vormen. Naar mijn jurk, waar een paar grassprietjes op liggen.

Een vreemd gevoel overspoelt me.

Ik ken het gevoel ergens van, maar het is lang geleden.

Het is zo raar, het laat me veilig en blij voelen. Alsof ik de hele wereld aankan.

Het laat me niet alleen, het is er voor me.
Ookal weet ik niet wat het is, het voelt zo fijn. Zo zeker.

En dan besef ik het me.

Ik ben gelukkig.

Ongeloof verspreid zich samen met geluk.

Ik heb het goed, ik ben gelukkig.

En dan besef ik nog iets, de man die naast me zit.

De schokjes, het veilige gevoel.

Hij is mijn mate.

Ik ben eindelijk vrij. Dit is wat ik altijd al wilde.

Zodra ik dat denk, vervaagd alles en sijpelt er langzaamaan pijn door mijn lichaam heen.

"Neee...!" Roep ik tegen mijn mate.

Hij lijkt me niet te horen.
Ik dacht dat ik veilig was...

|Einde Droom|

Ik word wakker, de droom nog heel goed herinnerend.

Een gevoel van diep verdriet trekt door me heen.

Ik had voor even alles...

Een mate.. een kind... een normaal leven...

Maar het was allemaal nep..

^~~~~~^
Heyhoi! Hier is hoofdstuk 11!
Een droom van April... Wat vonden jullie ervan? Laat het zeker even weten!

Vote⭐️ Comment

Xx