Frozen Wolf

{35}

April

Ik wist het. ik wist het! Ze leven nog!

Uitzinnig van blijheid val ik Adam om de nek. Hij valt een klein beetje naar achteren en doet moeite om niet om te vallen. Ik weet niet wat me bezielt, dat ik dit ineens doe, maar het voelt zó fijn. Het is alsof ik zojuist heb gehoord alsof ik zwanger ben. Ik kan het gewoon niet geloven.

"Waar zijn ze? Ik wil ze zien! Zijn ze een beetje Oke? Waar zijn ze al die tijd geweest? Zijn er nog meer pack lede.." ratel ik als ik wordt onderbroken door Adam. "Geen zorgen, je ouders zijn veilig. Daar gaat het nu om."
Zegt hij wegkijkend.

"Adam, is er iets?" Vraag ik als ik hem zie worstelen met gevoelens in zijn ogen.

"Ja," antwoord hij kortaf. Ik zet mijn handen in mijn zij en ga voor hem staan. Zelf ben ik al best lang, bijna 1 meter 80, maar Adam steekt nog duidelijk een stuk boven me uit.
"Zeg het me, wat is er aan de hand?" Vraag ik hem.

"April, er is niets aan de hand." Geïrriteerd kijkt hij me aan.

"Ik geloof er niets van!" Zeg ik vastbesloten. Er is iets mis met de blik in zijn ogen, Dana voelt het ook.

"Djeez, kun je niet een keer ophouden?! Je ouders zijn Oke!" Schreeuwt hij ineens naar me.

Ik duik ineen, omdat hij zijn Alpha-toon tegen me gebruikt. Pas nadat hij het heeft gezegd dringt tot hem door wat hij tegen me schreeuwde.

"April, ik.." wil hij zich verontschuldigen.

"Nee," kap ik hem af. "Je was duidelijk genoeg, ik ga al." Ik draai me om en loop bedroefd weg.

Waarheen? Al sla je me dood.

Ik loop met mijn hoofd gebogen naar de voordeur, de verbaasde blikken van Sanne en Silke negerend.

Eenmaal buiten loop ik snel naar de bosrand, om daar mezelf uit te kleden en te veranderen. Het gevoel en gekraak van verplaatsende botten is haast ontspannend, en als ik klaar ben staar ik wat voor me uit.

De nacht is helder. Kraakhelder. Iedere ster is te zien, omringd door andere sterren. De donkere takken van de bomen maken het plaatje compleet.

"Dana?" Vraag ik nog steeds bedroefd. Ze humt als antwoord en ik vraag haar of ze me wilt overnemen.
"Maar natuurlijk," antwoord ze. "Waar wil je heen?"

"Kies maar," zeg ik, en ze neemt me over. Zonder twee keer te hoeven denken voel ik Dana's energie door me heen stromen, en zet ze zich af. Ze rent op een beheerst, maar vlug tempo, wat een heerlijk gevoel geeft.

De wind waait door mijn vacht en even heb ik het gevoel alsof ik vlieg. We rennen door het bos en door de weide, alles binnen het terrein van de White Diamond pack.

Ineens hoor ik een dreigend, grommend geluid. Ik stop abrupt en draai me om. Daar staat een dreigende wacht.

Ik voel een mindlink binnenkomen en open hem.

Wie ben jij? Waarom ren je zo door de pack heen? Ik voel zijn woede, hij denk natuurlijk dat ik een rouge ben. Wat ik eigenlijk ook ben.

Geen zorgen, ik heb hier toestemming voor. Stel ik hem gerust. Zijn wolf kijkt me sceptisch aan.
Toestemming? Van wie? De Alpha zou nooit rouges op zijn terrein laten. Jij komt mee om dat zogenaamde toestemming te bewijzen. Dreigend komt hij naar me toe.

Ik blijf gewoon staan, en als zijn wolf een paar decimeter van mijn snuit af is mindlink ik hem; nu moet je eens opletten. Die Alpha van jouw is mijn mate. Dus mocht je problemen met me hebben mag je het gerust tegen hem zeggen, zal hij leuk vinden.

Verbaasd kijkt hij me aan. Waarna hij me kwaad antwoord.
Ja tuurlijk, ineens heeft de Alpha een mate. Iedereen kan zoiets verzinnen. Meekomen.

Ik schud snel mijn hoofd en stap wat achterruit. Oh nee, ga jij maar, ik ben totaal klaar met hem.

^~~~~~^

Nieuw hoofdstukje! Ik leef nog! :')
Hoe is jullie leven?
Laat zeken even weten wat je ervan vond!

Vote🌟Comment

Xx