Frozen Wolf

{25}

April

Ineens ging alles heel snel.
Dave gromde 'mate', en Kirsten staarde hem als versteend aan.
Sindsdien zijn ze onafscheidelijk, en dat terwijl we hier nu al twee dagen zijn.

Dave en Kirsten hebben veel gepraat de afgelopen tijd en ik heb veel gepraat met Feya. Kirsten is erg aardig en heeft geluk met een mate als Dave. Aangezien Kirsten een rouge was die Feya hielp, neemt Dave haar mee naar de White Diamond pack en kan ze daar hopelijk een lid van worden. Ik zal zolang het nodig is Kirstens plek innemen.

Nu staan we allemaal bij de deur, Dave en Kirsten gaan terug. Dave kijkt me even doordringend aan, waarna hij een envelop uit zijn broekzak haalt die een beetje verkreukeld is.

"Maak hem open als jij vindt dat het tijd ervoor is." Hij drukt de en envelop in mijn handen en kijkt me nog even doodserieus aan. Verbaasd kijk ik naar de envelop, waar in sierlijke letters April op staat geschreven.

"U-uh Dankje." Stamel ik, naar de envelop starend.

Dave knikt nog even gemoedelijk en draait zich dan terug naar Kirsten, die ons beide glimlachend aankijkt. Ze loopt naar me toe en geeft me een snelle knuffel, samen met Sanne is ze in een korte tijd toch een goede vriendin gebleken.
"Tot ziens, April, ik hoop je snel weer terug te zien!" Zegt ze vrolijk.

Na nog een aantal minuten vertrekken ze echt en kijken ik en Feya tot de twee wazige gestaltes zijn verdwenen. Feya draait zich abrupt om en trekt me mee aan mijn arm. "Kom kind, we hebben veel te bespreken."

Als we weer in het woonkamertje zijn, duwt ze me in een lekker zittende stoel en haalt ze ergens nog een kopje thee vandaan. "Oke, ik zal eerst mijn verhaal doen en daarna doe jij het jouwe." Ze komt tegenover me zitten en begint een heel verhaal.

Ze vertelt over hoe ze haar kruiden verzamelt, en dat ik alles nog zal moeten leren. Ze vertelt me ook wat Kirsten's taak precies was, zodat ik die kan gaan doen. Kruiden zoeken, een beetje opruimen, meedenken, het hoort er allemaal bij.

".....en dat is het denk ik wel, dus, April, nu is het jou beurt." Met ogen die recht door je heen kijken kijkt ze me aan.

Ongemakkelijk begin ik een beetje te stotteren.
"U-uhm.. nou, uhm ja, mijn Euh.." komt er moeizaam uit. Geruststellend kijkt ze me aan. "Geen zorgen, April," begint ze serieus. "In jou ogen ben ik maar een oud gek mens, maar, geen zorgen, er zit achter dit rimpelige gezicht toch wel een beetje kennis."

Onbewust glimlach ik, ze doet me denken aan iemand.. ineens weet ik het en mijn humeur is weg. Mijn moeder. Daar lijkt Feya op qua gedrag. Ik zucht en probeer zonder emotie naar beneden te kijken.

Vanuit mijn ooghoek zie ik Feya bedachtzaam knikken. Een gevoel van verbazing trekt door me heen. Ze vraagt niets, beveelt niets, ze laat het allemaal gaan. En dat is op een bepaalde manier fijn.

"Ik weet waarvoor je hier bent, je wolf. We gaan haar vinden, maar het is een langzaam proces van een paar weken, is dat oke?"

Nog verbaasder dan net knik ik, hoe weer ze dit? Heeft Adam of Sanne iets verteld?

Ineens trekt er een onprettig gevoel door me heen. Het is een soort mengeling van een beetje misselijkheid en onrust. Feya kijkt me even doordringend aan, waarna ze me bezorgt vraagt of het gaat.

Ik wil eigenlijk 'ja' zeggen, maar de blik in de ogen van Feya laat die twijfel over liegen meteen verdwijnen.
Ik schud nee.

"Ik heb ineens zo'n vreemd, een beetje misselijkmakend gevoel." Biecht ik op.

"Maar lieverd, dat is je mate."

^~~~~~^
Hoii, nieuw hoofdstukje!
Sorry dat het zo laat is maar ik ben net klaar met de proefwerkweek en ik heb het overleefd!
Er zullen aankomende twee weken weinig uploads zijn omdat ik dan een kamp heb. Maar daarna zal alles weer gewoon door gaan! Hopelijk is dit niet heel erg! (:

Vote⭐️Comment

Xx