Με κοίταξε άλλη μια φορά ανήσυχα, όπως κι η κολλητή μου, και μπήκε στο αμάξι.
Στη συνέχεια, έβαλε μπρος και εξαφανίστηκε. Κοιτούσα το αμάξι να απομακρύνεται, μέχρι που ένιωσα ένα σκουντηγμα. Γυρνάω και κοιτάζω τον Aston.
"Ευχαριστήθηκες;" φώναξα και τον κοίταξα θυμωμένη.
"Σκάσε και έλα" μου είπε κοιτώντας με ψυχρά.
Άρχισε να περπατάει, χωρίς να μου αφήσει περιθώριο να απαντήσω.
Αγανακτισμένη και θυμωμένη, άρχισα να τον ακολουθώ. Περπατούσαμε κάνα δεκάλεπτο, μέχρι που μπροστά μας βρέθηκε ενα παλιό, πέτρινο σπίτι.
"Μπες" μου είπε κοφτά, καθώς άνοιγε την πόρτα.
Μπήκα μέσα κι άρχισα να βηχω από την πόση σκόνη έχει εδώ μέσα. Συνέχισα να τον ακολουθώ με δυσκολία, επειδή ήταν σκοτεινά.
Ξαφνικά, σταμάτησε μπροστά από μια πόρτα. Την άνοιξε και βγήκε έξω.
Ήταν ένα μπαλκόνι.
Βγήκα κι εγώ και το θέαμα ήταν απίστευτο! Από εδώ, έβλεπες όλο το λουνα παρκ! Η πόλη, ήσυχη και ήρεμη, απλωνόταν μπροστά σου και, τα λίγα, αυτοκίνητα που περνούσαν από κάτω σου, έμοιαζαν με κινούμενα φώτα.
Ουαου..
Πλησίασα πιο πολύ, για να δω όλη τη θέα, και είδα τον Aston να κάθεται, με τους αγκώνες του να ακουμπάνε το κάγκελο του μπαλκονιού, και το πρόσωπό του μέσα στα χέρια του.
"Γιατί με έφερες εδώ;" τον ρώτησα κοφτά, παρόλο που το μόνο που ήθελα, ήταν να κάτσω να παρατηρώ κι άλλο τη θέα.
"Γιατί ήσουν με αυτόν;" με ρώτησε με τη σειρά του, γυρνώντας να με κοιτάξει.
"Εγώ ρώτησα πρώτη" του είπα και σταύρωσα τα χέρια μου.
"Θα σου πω, αν μου απαντήσεις... Γιατί ήσουν μαζί του;"
Ακουγόταν... λυπημένος;
"Δεν σε ενδιαφέρει" του απάντησα ψυχρά.
"Μελ, σε παρακαλώ" είπε και έκλεισε το πρόσωπό του με τα χέρια του, για λίγο.
"Aston, τι θέλεις επιτέλους; Ότι θέλω θα κάνω! Ούτε ο μπαμπάς μου είσαι, ούτε το αγόρι μου, ούτε τίποτα! Γι'αυτο παράτα με!" ύψωσα λίγο τη φωνή μου στο τέλος.
Πολλες φορες του εχεις υπενθυμισει σε τεσσερα κεφαλαια οτι δεν σου ειναι τιποτα. Τςτς, ολο επαναλβανεσαι βασικια!
Αχ και λεω ποιος ελειπε απο εδω.
Αυτός πλέον καθόταν με την πλάτη του να ακουμπάει στα κάγκελα.
Έσκυψε το κεφάλι και ψιθύρισε, "Μάλιστα... Έχεις δίκιο"
Ύστερα, έβγαλε ένα τσιγάρο και το έβαλε στα χείλη του.
"Τι κάνεις εκεί!" ούρλιαξα και πήρα το τσιγάρο απ'το στόμα του, πετώντας το απ'το μπαλκόνι.
"Πας καλά;! Κάνεις κακό στον εαυτό σου έτσι!" του ξανά φώναξα.
Αυτός γέλασε πίκρα.
"Τώρα νοιάζεσαι;" είπε σιγανά και, πριν προλάβω να απαντήσω, συνέχισε. "Φύγε"
"Τι;" τον ρώτησα σοκαρισμένη.
Με ποιον να φύγω; Ο Andrew έφυγε και ήρθα εδώ με αυτόν, ποιος θα με γυρίσει; Δεν έχω καν λεφτά να πάρω ταξί!
"Φύγε!" ξαναείπε, πιο δυνατά.
"Aston, τι λες;"
"Απλά φύγε, Μελ! Φύγε!" φώναξε.
"Aston-" πήγα να πω, αλλά με διέκοψε.
"ΓΑΜΩΤΟ ΜΕΛ! ΦΥΓΕ, ΑΠΛΑ ΦΥΓΕ! ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; ΦΥΓΕ!"
Έκανα μερικά βήματα πίσω, σοκαρισμένη, και έτοιμη να κλάψω. Τι στην ευχή έπαθε;
Γυρίζω με δάκρυα στα μάτια και, τρέχοντας, βγαίνω από αυτό το σπίτι. Βγαίνω έξω στον δρόμο και συνεχίζω να τρέχω, ενώ τον ακούω να ουρλιάζει θυμωμένος.
Γιατί έγιναν τώρα όλα αυτα; Τι επαθε; Αυτά σκέφτομαι μέχρι τη στιγμή που όλα μαυρίζουν.
----------------------------------- ⚠ ΔΙΑΒΑΣΤΕ⚠
Εμ........πως να το πω αυτο......απλα δειτε.......
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ειμαι τοσο σοκαρισμενη και χαρουμενη π δεν μπορω ουτε να ουρλιαξω.......
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΘΕΣΗ ΔΛΔ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΣΑΣ ΜΙΛΑΩ, ΟΧΙ ΕΠΔ ΤΟ ΛΕΝΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟ, ΑΛΛΑ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΧΑΛΙΑ ΚΙ ΑΠΤΟ ΨΕΥΤΙΚΟ ΚΩΛΟ ΤΩΝ ΚΑΡΝΤΑΣΙΑΝ.
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΟΜΓΓΓΓ.......ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΩ ΔΛΔ ΓΚΑΑΝΤΤΤ!
Ουφ και μετα απο αυτο το μικρο ξεσπασμα παω να χοροπηδησω σαν τη Χαιντι στα λιβαδια, στη γωνιτσα μ
****θα ανεβουν τουλαχιστον δυο με τρια παρτ σμρ για αυτο π μ κανατε, πραγματικα σας λατρευω❤❤❤❤ ολα τα ιμοτζι τ κοσμου δεν μπορουν να δειξουν ποσο σας αγαπαω.
