"Μελ, μίλησα! Δεν μπορώ να σου στερησω τη ζωή σου, το καταλαβαίνεις; Ούτε τους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε!"
"Ποιους ανθρώπους που με αγαπάνε;; Οι άνθρωποι που υποτίθεται έπρεπε να με αγαπάνε, με έχουν παρατήσει χρόνια! Εσύ ο ίδιος ξέρεις τι πέρασα!" του φώναξα.
"Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί κάτω που νοιάζονται για σένα Μελ... Απλά εσύ δεν τους βλέπεις" είπε σιγανά.
"Όχι, Lex, όχι! Κάνεις δεν με αγαπάει! Όλοι φεύγουν κάποια στιγμή! Οι γονείς μου, ο παππούς μου... Εσύ..." είπα και ένιωσα την ανάγκη να ξανά κλάψω.
Αλλά δεν θα το έκανα.
"Όλοι!" φώναξα. "Κανείς δεν μένει! Όλοι κάποια στιγμή σε βαριούνται και φεύγουν! Γιατί είναι ολοι παρτακηδες! Οπότε, ποιος ο λόγος να ζεις;! Πες μου! Και να φύγεις, κάνεις δεν θα νοιαστεί! Ακούς;; ΚΑΝΕΙΣ!" ούρλιαζα, ενώ τα γόνατα μου ακουμπούσαν το 'πάτωμα', ή ότι κι αν ήταν αυτό.
"Κανείς μεγάλο λάθος Μελ..." ξαναείπε σιγανά και ύστερα... Έφυγα απο κει.
Πλέον βρισκόμουν μες το σκοτάδι.
"Την χάνουμε γιατρέ!" άκουσα κάτι φωνές.
"Γρήγορα, φέρτε το μηχάνημα!"
Γιατί με άφησες να φύγω;
"Το βάλαμε σε λειτουργία!"
Γιατί έφυγες;
"Ωραία! Τώρα!"
Ένιωσα έναν ηλεκτρισμό σε όλο μου το σώμα και άνοιξα τα μάτια μου. Σηκώθηκα απότομα και πήρα μια μεγάλη ανάσα.
Ένιωθα το σώμα μου ταλαιπωρημένο και ξανά έπεσα στο κρεβάτι νοσοκομείου, εξαντλημένη.
Περίμενε.
Κρεβάτι νοσοκομείου;
Α ναι, βρίσκομαι στο νοσοκομείο..
"Τα καταφέραμε, μπράβο γιατρέ!"
Πφφ, ψωναρα.
Λες και έκανες κάτι σημαντικό.
Ο γιατρός, αφού μου κάνει κάτι εξετάσεις, βγαίνει απ'το δωμάτιο για να ξεκουραστω.
Ξαπλώνω στο κρεβάτι ξανά έτοιμη να κοιμηθώ, αλλά ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα φουριοζα, η Jess.
"Ω Θεέ μου, Μελ, πάλι καλά είσαι εντάξει!" φώναξε κλαίγοντας και με αγκάλιασε σφιχτά.
"Jess... αέρα" είπα όσο μπορούσα, γιατί ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ.
"Ουπς, ναι..." είπε και απομακρύνθηκε.
"Ποτέ βγαίνω;" τη ρωτάω.
"Λογικά μεθαύριο, το απόγευμα... Γιατί;" μου λέει, σκουπίζοντας τα μάτια της.
"Τίποτα, απλά ρώτησα"
"Μελ, μην το ξανακάνεις αυτό, σε παρακαλώ... Δεν ξερεις πόσο ανησύχησα!"
"Μην ανησυχείς... Δεν θα το ξανακάνω" την καθησυχαζω και, με μια τελευταία αγκαλιά, βγήκε απ'το δωμάτιο.
+
Έχω πάρει εδώ και δυο μέρες εξιτήριο και τώρα είμαι σπίτι. Έχω βρει το παλιό άλμπουμ και κοιτάζω τις φωτογραφίες.
Ξαφνικά, πέφτω πάνω στις φωτογραφίες του Lex.
Είναι τόσο όμορφος...και ήταν τόσο νέος...σκέφτομαι και ακουμπάω με τα δάχτυλά μου τις φωτογραφίες του.
---------------------------
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Εμ.....για πιο να πρωτο-ουρλιαξω..;
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΕΙΜΑΣΤΕ #2 ΣΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΤΙΣ 1,04Κ ΠΡΟΒΟΛΕΣ!!!!!!
