Hey Mel! You've got a message!

#82-Ζηλεια

"Πρεπει να παμε να επισκεφτουμε εκεινη την πιτσαρια που μας ειχε πει ο Andrew! Ω, και να παμε και σε εκεινο το σινεμα για να δουμε την ταινια που βγηκε! Α, α, και-"

"JESSS ΠΑΨΕ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΜΟΝΟ 5 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΗΔΗ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΖΑΛΙΣΕΙ!" φωναζω και πιανω το μετωπο μου.

Δεν θα βγω ζωντανη απο δω, να μου το θυμηθειτε.

"Εμ, Μελ;"

"Τι θες παλι;" την ρωταω αγανακτισμενη.

Αν μου πει για αλλο ενα μαγαζι που πρεπει να παμε, ορκιζομαι θα-

"Αυτος δεν ειναι o Chris;" λεει και βγαζει καρδουλες απ'τα ματια.

Γυρναω βαριεστημενα το βλεμμα μου για να κοιταξω, και αυτο που βλεπω με αφηνει αφωνη.

Και οχι, δεν ειναι ο Chris, δυστυχως, αυτος που με αφησε αφωνη -αν και θα με σκοτωνε η Jess-. Ειναι ο Αston..

Ειναι με την παρεα του και.. τραγουδανε; Ναι, κι ομως, το ειδα κι αυτο. Οκ, ΤΩΡΑ μπορω να πεθανω ησυχη.

Εχουν σχεδον γονατισει μπροστα απο ενα μικρο κοριτσακι και του τραγουδανε. Ο Aston ειναι πρωτος πρωτος και κραταει μια κιθαρα στο χερι του, καθως τραγουδαει στην μικρουλα.

Ενα τσιμπημα ζηλειας με διαπερναει. Νομιζα οτι τραγουδαγε μονο σε μενα..

| Flashback στα γενεθλια της |

Μετα την 'εξαφανιση' του Aston δεν ειχα ορεξη να παω στο παρτυ. Εξαλλου, τα λογια του τριγυριζαν ακομα στο μυαλο μου και ηθελα να σκεφτω.

Ετσι, ανεβηκα στην ταρατσα του σπιτιου και εκατσα να κοιταω τον ουρανο, ο οποιος ειχε γεμισει με χιλιαδες αστρα και μου δημιουργουσε μια απροσδιοριστη ζεστασια.

Λατρευω να κοιταω τον ουρανο. Η γιαγια μου μού το κολλησε αυτο. Παντα μου ελεγε να εχω το νου μου για πεφταστερια. Ειναι πολυ ομορφα, ετσι μου ειχε πει.

Ετσι, παντα κι εγω κοιταγα για πεφταστερια. Ηθελα πολυ να δω ενα, ακομα και τωρα.

"Μελ;" η φωνη του με αποσπαει και γυριζω να τον κοιταξω.

Τα μαλλια του ειναι ανακατεμενα, τα δυο πρωτα κουμπια στο πουκαμισο του ειναι ανοιχτα και κραταει μια κιθαρα στο χερι του. Ερχεται και καθετε διπλα μου.

"Δεν πιστευες αληθεια οτι θα σου εδινα μονο το κολιε για τα γενεθλια σου, ετσι;" η φωνη του ειναι βαρια και με κανει να νιωσω μια παραξενη αισθηση.

Την διωχνω ομως κατευθειαν. Τον κοιταω παραξενα και γελαει. Παιρνει την κιθαρα στα χερια του και αρχιζει να παιζει μια μελωδια.

Μελωδια... ειρωνια το οτι το ονομα μου ειναι Melody. Δεν νιωθω σαν μια μελωδια.

"People say we shouldn't be together. Too young to know about forever. I say, they dont know what they talk-talk-talking about. 'Cause this love is only getting stronger, so I dont wanna wait any longer i just wanna tell the world that you're your mine girl" χαμογελαει και δαγκωνει το χειλος του.

"They dont know about the things we do, they dont know about that I love you.." συνεχιζει και γελαω.

| End of the flashback |

Κουναω το κεφαλι μου -οπως και την αισθηση της ζηλειας που ενιωσα-, για να διωξω την αναμνηση και συνεχιζω να τους κοιταζω μισο-σοκαρισμενη.

Καταρχας, αυτοι τι θελουν εδω; Δεν ειχαν κανονισει μια εκδρομη μονοι τους, μαζι με ολη την τριτη; Ξαφνικα, η ματια του Aston πεφτει πανω μου και χαμογελαει στραβα.

Νιωθω μια αναστατωση στην κοιλια μου, αλλα δεν δινω σημασια. Μαλλον πειναω.

"You dont know you're beautiful. And thats what makes you beautiful!" τελειωνουν το τραγουδι κι ο κοσμος που ηταν εκει και τους παρακολουθουσε χειροκροταει.

Ο Aston σηκωνεται και υποκλινεται και στελνει φιλια γυρω γυρω. Στριφογυριζω τα ματια μου. Μα φυσικα, η ψωναρα. Υστερα, πλησιαζει το κοριτσακι και το χαιδευει στο κεφαλι.

"Χρονια πολλα, μικρη" της λεει και της δινει ενα φιλι στο μαγουλο.

Τωρα το αισθημα της ζηλειας ειναι πιο εντονο απο ποτε. Σχεδον θελω να τρεξω, να τον αρπαξω και να τον φιλησω, για να δουν ολοι οτι ειναι δικος μ-

ΜΑ ΤΙ ΛΕΩ;; ΣΥΝΕΛΘΕ ΜΕΛ! Ειναι δυνατον να ζηλευεις ενα μικρο κοριτσακι; Και γιατι να τη ζηλεψω κιολας; Δεν υπαρχει λογος!

Ισως, γιατι, ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟΝ ASTON;!

Τι λες Αφροξυλανθη, ουτε καν! Σταματα κι εσυ, με μπερδευεις! Βλακειες λες!

Εγω μονο αληθειες λεω, Μελ μου:)

Πφφ, οτι πεις. Θα μιλησω στην Jess και θα δεις οτι θα συμφωνησει κι οτι αυτα που λες ειναι αερολογιες!

Ναι ναι, καλα, ο,τι πεις.

Γκρρ.