Hey Mel! You've got a message!

#74-Χωσου (χειροτεροπαρτεβερ)

Ο Aston σήκωσε το κεφάλι του, που το είχε χωμένο στα χέρια του, και με κοίταξε. Μόλις με είδε, γουρλωσε τα μάτια του και πετάχτηκε όρθιος.

"Μελ!" φωναξε και έτρεξε προς το μέρος μου, αγκαλιάζοντας με.

Παραπατησα έκπληκτη από αυτή του την κίνηση, αλλά, σύντομα, έβαλα τα χέρια μου γύρω απ'τη μέση του και τον αγκάλιασα όπως μπορούσα (μη ξεχνάμε ότι ο Aston είναι γίγαντας).

Καθίσαμε έτσι για λίγες στιγμες, μέχρι που ο Aston με έσπρωξε απότομα από πάνω του και με κοίταξε θυμωμένα. Ουαου, το παιδί είναι διπολικο.

Αντε.

"Που ησουν;" με ρώτησε ψιθυροφωναζοντας.

"Εμ, εγώ... ήμουν..." άρχισα να ψαχνω για μια δικαιολογια, οταν θυμήθηκα τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας.

Βασικα, της σημερινης. Πφφ, μπερδευομαι.

"Κι εσένα τι σε νοιαζει;" τον έσπρωξα. "Με άφησες μόνη μου για να κάνεις τις 'δουλειες σου' και έχεις το θράσος να έρχεσαι και να μου ζητάς τα ρεστα; Ε λοιπον, δεν το δεχομαι!" φωναζω λιιιγο παραπανω και σταυρωνω τα χερια στο στηθος μου.

Ποσο θρασος παιζει να εχει αυτο το παιδι;

Πολυυυυ, αλλα σ'αρεσει *πονηρη φατσουλα*

Τς, οτι πεις.

"Τι; Σοβαρά, αυτό εχεις να πεις; Καθόμουν και σ'εψαχνα, σαν τον μ@λ*κα στους δρόμους, πέντε ώρες, και έρχεσαι και μου φωναζεις;!"

"Να σου θυμίσω ότι, σε αυτή τη θέση βρέθηκες, επειδή ΕΣΎ με είχες κάνει να φύγω εξαρχής!" στριφογυρισα τα ματια μου.

Τα ματια του σκουρυναν και με κοιταξε αγριεμενος. Ουπς.

"Γαμωτο, σε έχω βαρεθεί, και όλα αυτά τα-" είπε, αλλά σταμάτησε.

"Όλα αυτά, ποια;" φωναξα και τον κοιταξα κι εγω αγρια.

"Melody;" ακούω τη φωνή της γιαγιάς μου και γυρνάω προς την πόρτα.

Τέλεια. Εξαιτίας του ξύπνησα και τη γιαγιά μου.

"Είναι όλα καλα;" ρώτησε νυσταγμένα. "Άκουσα φωνές. Μας επιτίθενται; Γίνεται ο 3ος Παγκόσμιος Πολεμος; Ο Χίτλερ σηκώθηκε απ'τον τάφο του και ηρθε να μας εκδικηθει;"

*facepalm*

Χιουμορ μπουκ, χιουμορ μπουκ, αλλα οχι να λεμε και τετοιες βλακειες σε τετοιο καβγα! Δηλαδη, τζιζ.

"Όχι γιαγιά, τίποτα από αυτά, πέσε να κοιμηθεις" της είπα γλυκά και έγνεψε.

Πριν βγει όμως απ'το δωμάτιο, πλησίασε τον Aston με πονηρό βλέμμα και του ψιθύρισε κάτι που, δυστυχως, άκουσα.

"Χωσου, χωσου, 0-0-11"

Ααα, ως εδω, εγω παραιτουμαι!

"ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ!" φωναζει η συγγραφεας.

Πωω, κακιασμενη κι αυτη.

"Γιαγιά!" φωναζω.

"Καλά κορίτσι μου, πως κάνεις έτσι, φευγω, πωπωωω" είπε και καλά 'αθωα' και έφυγε απ'το δωμάτιο, ενώ ο Aston είχε σκάσει στα γέλια.

"Σκασε" του είπα με αγριο βλεμμα, αλλά το γέλιο του ήταν μεταδοτικό, κι ετσι, βρέθηκα κι εγώ να γελάω μετά από λίγο.

Σπαστικο χιουμορ μπουκ.

----------------
Αφηστε οτι ελεγα, αυτο ειναι το χειροτερκ κεφ που εχω γραψει ποτε μου, παω να πεθανω, αντιο