Hey Mel! You've got a message!

#40-Μελ

Ομγ παρτ 40😱 Εν τω μεταξυ ειχα πει να τους κανω να φιληθουν σε αυτο το παρτ αλλα οκ γουατεβα😂

Μόλις σταματάμε για να πάρουμε ανάσα, ο Aston κολλάει τα μέτωπα μας και για λίγο απλά προσπαθούμε να ανασανουμε σωστά.

"Μελ-" πάει να πει, αλλά δεν τον αφήνω.

"Εμ, ε-εχουμε σχολείο. Π-Πρεπει να ετοιμαστώ" του λέω και, χωρίς να του αφήσω περιθώρια να απαντήσει, τον σπρώχνω, κατεβαίνω απ'τον πάγκο και τρέχοντας, ανεβαίνω στο δωμάτιο μου.

Με όλα αυτά που έγιναν έχουμε χάσει ήδη την πρώτη ώρα.

Κλείνω την πόρτα και κολλάω πάνω της, ενώ ανασαινω βαριά. Θεέ μου, τι έγινε εκεί κάτω; Γιατί με φίλησε; Και κυρίως... γιατί τον άφησα και ανταπέδωσα;

Φφφ...

Ξαφνικά ακούω έναν απαλό χτύπο στην πόρτα.

"Μελ" ακούω την απαλή φωνή του Aston.

"Εμ, ένα λεπτό ετοιμάζομαι" φωνάζω και σηκώνομαι πάνω, φορώντας ότι βρω μπροστά μου.

Ανοίγω απότομα την πόρτα και αντικρίζω τον Aston.

"Μελ..." πάει να πει, αλλά πάλι δεν τον αφήνω να μιλήσει.

"Έτοιμη, ώρα να φύγουμε!" λέω καθώς κατεβαίνω κάτω.

Ναι, προσπαθώ να ξεφύγω από αυτήν την άβολη κατάσταση οκ;

"Μελ-" λέει καθώς κατεβαίνει τις σκάλες, αλλά τον διακόπτω ξανά.

"Θα αργήσουμε, πρέπει να προλάβουμε την δεύτερη ώρα, άντε!" λέω καθώς κατευθύνομαι προς την πόρτα.

"Μελ!" φωνάζει και με πιάνει απ'τον καρπό.

Αφήνω μια κόφτη ανάσα.

Γυρίζω να τον κοιτάξω και για λίγο απλά κοιταζόμαστε, χωρίς να λέμε τίποτα.

Στο τέλος κουνάει το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά, και παίρνει το συνηθισμένο του, στραβό, χαμόγελο.

"Θα σε πάω εγώ" λέει και, αφήνοντάς με, βγαίνει έξω, χωρίς να με αφήσει να αρνηθώ.

Τέλεια...

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω έξω.

----------------------

Αλλο ενα μικρο επδ ειμαι καλος ανθρωπος:)

-Σοφ