Hey Mel! You've got a message!

#41-Συγχρονισμός

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγαίνω έξω. Βλέπω τον Aston, που'χει ήδη μπει στο αμάξι και με περιμένει, και ξεφυσαω. Μπαίνω κι εγώ και ξεκινάει.

Σε όλη την -σύντομη- διαδρομή κανείς δεν μιλούσε. Εγώ κοίταγα συνέχεια έξω απ'το παράθυρο κι ο Aston κοίταγε τον δρόμο, και γενικά, επικρατούσε μια αμήχανη σιωπή.

Μόλις φτάσαμε βγήκα γρήγορα έξω απ'το αυτοκίνητο, και πετώντας ένα "ευχαριστώ" στον Aston, άρχισα να περπατάω γρήγορα προς τα μέσα.

Και μακριά του.

Αν έμενα κι άλλο σε εκείνο το αμάξι, ή θα τον έσφαζα ή θα τον βιαζα.

Η πρώτη εκδοχή μου φαίνεται καλύτερη.

"Χευυ" άκουσα τη φωνή της Jess και σταμάτησα.

"Γεια" είπα κοιτώντας κάτω.

Πραγματικά, δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν αυτή τη στιγμή.

"Είσαι καλά; Μου φαίνεται πως έχεις κάτι" λέει.

"Όχι όχι, τίποτα" λέω γρήγορα, προσπαθώντας να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση.

"Έλα τώρα Μελ, σε ξέρω καλύτερα από ότι εσύ εσένα"

Jess, δεν εξηγείται αλλιώς, θέλεις να πεθάνεις.

ΑΦΟΥ ΣΟΥ ΛΕΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΚΟΚΛΑ ΜΟΥ, ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ.

Με κοιτάει για λίγο, έντονα, και τελικά ξεφυσαω. Αρχίζω να της τα διηγούμαι όλα.

"ΙΙΙΙΙΙΙΙ" αρχίζει και τσιρίζει και όλοι γυρίζουν να μας κοιτάξουν.

"Σκάσε μαρη!" της ψιθυροφωναζω και της κλείνω το στόμα.

Ύστερα γυρνάω στους υπόλοιπους με ένα αμήχανο βλέμμα. "Χεχε, τίποτα το ανησυχητικό, απλά δεν πήρε τα χάπια της, επιστρέψτε στις δουλειές σας"

Και ξαναγυρίζω στην τρελή.

"Λοιπόν, θα είσαι καλό σκυλάκι και αν βγάλω το χέρι μου δεν θα φωνάξεις, ναι;" της λέω, λες και μιλάω σε καθυστερημένο.

Εκείνη μου γνεφει κι εγώ της απελευθερωνω το στόμα.

"Σε φίλησε!! Ιιιιι" ψιθυροφωναζει μόλις παίρνω το χέρι μου απ'το στόμα της.

"Ναι και; Δεν σημαίνει κάτι" της λέω συνοφριωμενη, κοιτώντας κάτω.

"Εξάλλου, έχω τον Jake!" λέω και την κοιτάω, προσπαθώντας να το παίξω αδιάφορη.

"Ποιος τον χεζει αυτόν τώρα!" λέει και στριφογυριζω τα μάτια μου. "Σε φιλησε!!" συνεχίζει.

"Jess, δεν είναι μόνο αυτό..." της λέω και με κοιτάει γεμάτη περιέργεια.

Ξεροκαταπινω και της λέω: "Είδα τον Lex"

Τώρα κι αν είναι που το σαγόνι της ακουμπάει το πάτωμα.

"ΤΙ;;" φωνάζει και πάλι γυρνάνε όλοι να μας κοιτάξουν.

"ΩΧΟΥΥΥ, ΕΙΠΑΜΕ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΤΗΣ ΤΙ ΚΟΙΤΑΤΕ ΟΛΟΙ;"

"Τι;;" ψιθυροφωναζει ξανά.

"Ναι... όταν ήμουν στο νοσοκομείο" λέω και ακόμα με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και ανοιχτό στόμα.

Της εξηγώ όλα όσα έγιναν και, ναι, φοβάμαι λιγάκι, είναι λες κι έχει πεθάνει...

"Εεε, χωριό, ζεις;" ρωτάω και κουνάω το χέρι μου μπροστά στο πρόσωπό της.

"Όχι!"

"Κάτι κατάλαβα"

"Τι στην ευχή Μελ;; Π-Πως έγινε αυτό;" ρωτάει και ξεφυσαω.

"Δεν ξέρω... Το θέμα είναι ότι τον είδα! Μετά από πολύ καιρό..." λέω και προσπαθώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

"Ποιον ειδες;" ακούω μια φωνή πίσω μου.

Ω, τέλεια.

Βλέπω το πρόσωπό της Jess και επιβεβαιώνομαι ότι είναι αυτός που άκουσα. Γυρίζω σιγά σιγά προς τα πίσω, μόνο και μόνο για να αντικρίσω τον Aston.

Μπράβο παιδί μου, τέλειος συγχρονισμός.

Πάντα έτσι να εμφανίζεσαι!

"Λοιπόν; Θα μου πει κανείς; Ποιον είδες;" ρωτάει και ξεροκαταπινω.

Την έκατσα...

-------------------------

Την κατσαμε τη βαρκαααα