Hey Mel! You've got a message!

#35-Νευρα

Φτάνω στο 12 και μπαίνω απ'το σπασμένο παράθυρο. Τα φώτα είναι κλειστά και το κτίριο μου προκαλεί μία οικεία ζεστασιά.

Ανοίγω το φως και κοιτάω γύρω μου, μυρίζοντας το 'άρωμα' του χώρου.

Αφήνω την τσάντα κάτω και πάω να κάνω προπονηση.

Αφού έκανα ζέσταμα, πήγα να πάρω τα γάντια μου για να εκτονωθω για τα καλά.

Όμως... πωωω, ξέχασα τα γάντια!

Πφφφ, τέλεια! Συγχαρητήρια Μελ, κι εις ανώτερα!

Κάθομαι στον παλιό καναπέ που έχει ο χώρος και χτυπάω εκνευρισμένη τα πόδια μου στο πάτωμα.

Όταν όμως το κάνω αυτό, ακούγεται ένας υπόκωφος ήχος, λες και κάτι υπάρχει εκεί κάτω.

Περίεργη, σηκώνομαι και τραβάω το χαλί σε μια άκρη. Τότε βλέπω ένα χερούλι και μετά κατάλαβα ότι ήταν μια μικρή πόρτα.

Παραξενεμενη την ανοίγω και κατεβαίνω τη σκάλα που έχει, με την περιέργεια μου να μεγαλώνει με το δευτερόλεπτο.

Μόλις φτάνω κάτω μένω με το στόμα ανοιχτό. Ένα ολόκληρο γυμναστήριο, εξοπλισμένο! Βάρη, διάδρομος, ποδήλατο, σάκοι και αλλά πολλά υπάρχουν εδώ κάτω! Είναι σαν ένα κανονικό γυμναστηριο!

"Σε λατρεύω παππού" ψιθυρίζω και πλησιάζω άφωνη έναν απ'τους σάκους.

Παίρνω ενα ζευγάρι, μαύρα, γάντια και, φορώντας τα, αρχίζω να χτυπάω έναν απ'τους σάκους.

Όλος μου ο θυμός, αλλά και ο ενθουσιασμός που βρήκα κάτι τέτοιο σήμερα, εκτονώνεται στον σάκο και στο τέλος, χτυπάω μια δυνατή κλωτσιά κι ο σάκος κουνιέται γρήγορα, από πάνω μέχρι κάτω.

Και ναι, κάνω kick box. Από μικρή, είχα τόσο θυμό και θλίψη, που ήθελα να τα εκτονωνω κάπου.

Συνήθως, έμπαινα σε μπελάδες στο σχολείο, επειδή κατέστρεφα τα ξύλινα παγκάκια του σχολείου, ή οτιδήποτε άλλο εύκολο και δύσκολο να καταστραφεί.

Ναι, δεν ήμουν τόσο ήσυχο κοριτσάκι στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο.

Ειδικά στο Γυμνάσιο... οι καθηγητές θα με θυμούνται για πάντα.

Ο παππούς μου ήταν αυτός που πάντα με υπερασπιζόταν σε αυτή μου την παρόρμηση και, στα εφτά μου χρόνια, άρχισε να με διδάσκει kick boxing και στα δώδεκα μου έκανε έκπληξη αυτό εδώ το μέρος, για να προπονουμαι.

"Τα συναισθήματα είναι για να τα δείχνεις, όχι να τα κρύβεις" έτσι έλεγε.

Είχα μάθει πολλά από αυτόν.

Τον αγαπούσα πολύ, και γι'αυτό στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, όταν πέθανε ένα χρόνο μετά, τη μέρα των γενεθλίων μου.

Ήταν σπουδαίος άνθρωπος, αλλά αυτό... δεν μπορούσα καν να φανταστώ, ότι θα έφτιαχνε κάτι τέτοιο για μένα!

Η γιαγιά μου, φυσικά, και ΔΕΝ το ξέρει, ήταν πάντα κατά τις βίας...

Γι'αυτό και διδασκομουν κρυφά.

Αφού έκατσα και θαύμασα για λίγο ακόμα όλο αυτό, μάζεψα τα πράγματά μου κι έφυγα.

Λίγα τετράγωνα μακριά απ'το σπίτι μου, είδα τον Aston.

"Γεια Aston!" τον χαιρέτησα χαρούμενη, αλλά αυτός με αγνόησε και με προσπέρασε, χωρίς να μου μιλήσει.

Τι στο...

"Rude!" φωνάζω γεμάτη νεύρα και συνεχίζω το δρόμο μου.

Είχα δεν είχα, πάλι νεύρα έχω!

Γενικά, νομίζω ότι η μόνη έννοια μου σ'αυτή τη ζωή, είναι να έχω νεύρα.

Αλλά τώρα έχω εξαιτίας του!

Πφφ, τι επαθε πάλι;

Ώπα ώπα, κι εμένα τι με νοιάζει; Ας κάνει ότι θέλει, σκασίλα μου! Αν δεν θέλει να μου μιλάει, ας μη μου μιλάει, καλύτερα για μενα!

Με στεναχωρεί όμως που, πριν λίγη ώρα ήμασταν καλά, και τώρα απλά δεν μου μιλάει!

------------------------

Χμμ μαθαμε κτ για το παρελθον της Μελ😏

Κακος Αστον:(

Αυτο δν μπορειτε να πείτε ηταν μεγαλο😂

⏰ Αγαπημενη εποχη;⏰

Εμενα νμζ χειμωνας κ καλοκαιρι

Δεν σε ρωτησαμεεε

-Sof