Paper Hearts

Verse 3

Jackass

It's the first day of school. I am now a college student. I woke up early to prepare myself for schooling. I should make this day good somehow.

I took a bath for an hour and randomly choose the clothes I'm gonna wear. I picked a skinny jeans and a black long sleeves. I straighten my shiny black hair and put make up.

After getting my backpack, I stormed out of the room and go to the dining room. My pace slowed down when I saw Dad with my Step Mother eating together. I stop walking and make a u turn.

"Amber! Where are you going? Have a breakfast first!"

Napayukom ang mga kamao ko ng marinig ang tawag ng aking madrasta.
Dahil sa pagtawag niyang iyon ay hindi na ako makakatanggi pa dahil narinig na ng ama ko.

Nagsimula akong maglakad papunta sa kanila. Hindi ko pinansin ang nakangiting mukha ni Alicia at umupo malayo sa kanila.

I took a plate and put a bread with egg. The maid came near me give me a glass of milk. I smiled at her.

"It's your first day right? Good luck! Sana maging masaya ang araw mo ngayon. Make this day memorable. "

I ignore her and continue eating.  Paanong magiging masaya ang araw na ito ngayong umaga pa lang ay sinira niyo na? Hindi ko alam kung ano ba ang gusto niyang mangyari at nagsasalita siya ng ganyan. Trying to be a good mother huh? Try hard.

"I'm sure all guys will flock at you!"

Tumikhim ang aking ama sa sinabi niya. Palihim naman akong umirap. Ano na naman kaya ang sasabihin nito?

"No Boys Amber."

Hell yeah. No boys because I already have a boyfriend. He's in Korea right now. Daaang!

"Do not do anything stupid."

After hearing nonsense, I walked out of the dining room and went to the car. The car immediately run when I got in.

I scanned my phone to see if there's any sign of JK. Gaya ng nakaraan, missing in action na naman siya. Minsan ay naiinis na ako sa palagian niyang pagkawala sa eksena pero bigla ko na lamang naiinitindihan na abala siya sa gawain niya.

Malungkot kong ibinaba ang cellphone at inilagay sa bag. Nakaka miss din yung ilong na iyon. Wala nang magulong isip bata. Wala na yung ka jamming ko sa pagkanta at pagsayaw. Wala na yung sandalan ko.

Ba't ba ang drama ko?

Makalipas ang isang oras ay nakarating na kami sa University. Kitang kita ko ang mga nakakasilaw na ngiti ng bawat estudyanteng nadadaanan namin. May mga grupo at mayroon ring mga solo.

"Diyan na lang Manong."

Nang tumigil ay agad akong lumabas ng sasakayan. Inayos ko ang natiklop kong damit at nagsimula nang maglakad.

There's one thing I could observe in every people I passed by. They're damn noisy. Magkakalapit lang naman na magkakausap pero ang mga boses ay abot hanggang sa gate sa lakas. Parang mga balikbayan lang.

Dahil alam ko naman na kung saan ang room ko ay hindi ako naligaw. Pumunta ako sa tapat ng elevator at nag intay. I saw some students looking at me. I sway my hair in my mind. They're obviously drooling and some girls are insecure looking.

Room 301. That's my room for the first subject. I did not press the button because someone already pressed it. Another Freshman maybe?

Madali akong lumabas ng elevator at hinanap na ang room. I spotted the 301 sign on the first door after walking. May mga estudyante pa sa labas at nakaharang sa pinto. Of course, they're bunch of boys.