Paper Hearts

Verse 45

Somebody Else

"Welcome back Ma-"

I didn't even bother greet the maids back and walk past them. I am fucking sure that my make up is a total mess and I don't wanna get hilarious. I ran through the ladder and go to my room. The loud sound of my door surely conquered the whole house. I threw my bag on the floor and jump to my bed and cried my ass out.

Ni hindi ko nga alam kung paano ko nagawang makauwi nang walang aksidenteng nangyayari, Dahil sa buong oras na nagmamaneho ako ay patuloy pa rin akong umiiyak. Kahit na ilang beses ko pang punasan ang mga luha ko o pigilan ang paghikbi ko, nagpupumilit pa rin itong kumawala sa aking dibdib.

He don't love me anymore.

He doesn't care about us. Our past.

Paulit ulit kong naririnig sa aking utak ang mga salitang binitiwan nya. Sa bawat pag uulit ay mas lalong sumasakit ang aking kalooban. Hindi ko matanggap. Sobrang sakit. Ang malaman na wala na siyang nararamdaman para sa akin ay isang bagay na hindi ko makaya. Ang lalaking nagpalaya sa pagkakakulong ko. Ang taong nagparamdam sa akin ng pag tanggap. Siya na nagbigay sa akin ng magagandang alala. Mananatili na lang talaga sa aking alaala.

I never thought that I will feel this kind of pain. I was prepared. I thought that I already forgot him. I thought that If I will meet him, I will feel nothing . But I was wrong. I feel shit. I feel damned. At first, I thought that the feeling I have when I met him is just a longing for a friend or a guilt. But it was beyond that. I ignored it at first. But I can't fool myself anymore. My heart is yearning for him. Maybe I got so numb with all the laughter that I forgot about the pain.

Pero huli na ang lahat. Kahit pa alam ko na sa sarili ko na mahal ko pa rin siya ay wala nang mangyayari dahil patay na ang pagmamahal niya sa akin. Para sa kaniya ay isa na lang akong ala alang hindi na dapat binabalikan.

Indeed there exist life defining moments where a single choice can change the course of an entire life. I lost him. I prioritize my own selfish life and neglect him. No one can have everything. To gain something, you have to give up something else. I lost my happiness in the pursuit of my success.

I've said a lot of words that I regret. Words I can't take back. I stuck knives in my own chest. I took him for granted while he was there for me. And now that he's gone, I'm left yearning for a love that I never deserved. I am full of regret. I have always been more thorn than a flower. I am full of thorns.

The world has seemed to have gone colder. And I'll go back to sleep with tears streaming down my face and hopefully I'll find peace.

Naalimpungatan ako ng marinig ang sunod sunod na katok sa aking pintuan. Kahit na tinatawag pa ako ng katulong ay hindi ako nag abalang tumayo at tugunan man lang siya. Kinuha ko ang aking unan at tinabunan ang aking ulo. Ilang sandali pa ay nawala na ang mga katok. Mabuti at tumigil na sila.

Ngunit hindi na ako muling nakatulog pa. Nanatiling gising ang aking diwa at kahit na ipikit ko pa ang aking mga mata ay hindi na ako nakakaramdam ng antok. Bwisit na mga maids yan. Naramdaman ko rin ang pagkulo ng aking sikmura na dahilan ng pagbangon ko sa aking higaan. Tumayo ako at lumabas na ng kwarto.

Sa hapagkainan ay nadatnan ko si Daddy na kasalukuyang nagbabasa ng dyaryo. Naptatingin ito sa akin ng maramdaman ang presensya ko. Hinigit ko ang upuan sa kanyang tabihan at umupo. Dinampot ko agad ang tinapay at nginuya.

"Pagang paga ang mga mata mo. Umiyak ka? Anong problema?"

"I'm okay Dad. Nag movie marathon lang ako kagabi. You know me. I'm a cry baby."

"Are you sure?"

"100 percent sure."

Labis ang aking pasasalamat ng hindi na sya muling nagtanong pa. Ayaw kong umiyak sa harapan ni Daddy. Nakakahiya. I better keep my shit to myself. Like always.