Paper Hearts

Verse 10

Everything Has Changed

"Ambrose come here."

I didn't go to Mom instead I looked around. There's around 7 kids inside the room looking at me. I stepped back. Hindi ko sila kilala. I'm scared.

"Baby don't be scared. They're my students! They want to be your friends. Right kids?"

Sabay sabay na sumagot ng yes ang mga ito. Pero hindi pa rin ako nakumbinsi. Nanatili akong nakatayo at tinititigan sila.

"Teacher she don't wants us." sabi ng isang lalaki.

Nagulat ako ng may isang batang babaeng umiyak. Agad na lumapit si Mommy sa kaniya at inalo siya.

"Why are you crying Heidi?"

"She don't want to be my friend! She hates me." at lalo itong umiyak.

"No. I don't hate you." mahina kong sabi.

"Really?"

Tumango ako sa kaniya. Ngumiti naman sa akin si Mommy at lumapit ng tumigil na sa pag iyak si Heidi.

"Then can you show them how you play the piano?"

"Yes."

Sumunod ako kay Mommy at umupo sa harap ng piano katabi siya. She started to play so I. We played our favorite song.

I looked at her and she was already looking at me. She smiled and mouthed 'very good'. A smile formed on my lips.

After playing the piano. Those kids clapped their hands. My smile widen. They liked it. I felt Mom's warm arms embracing me. I hug her too.

"Good Job Baby."

"Thank you Mom."

"Maam Amber!"

Napadilat ako ng marinig ang malakas na katok sa aking pinto. Umupo ako at napahilamos ng mukha. Basa ang paligid ng aking mga mata. Napasabunot ako sa buhok. Napanaginipan ko si Mommy.

"Bakit?" sigaw ko.

"Pinapatawag po kayo ni Sir. Inaantay po kayong magbreakfast."

Ano naman kaya ang kailangan niya sa akin? May iuutos na naman siguro. Palagi naman ganoon ang nangyayari na kapag nandito siya at pinapatawag ako ay may ipapagawa siya.

"Sige. Sabihin mo na maghihilamos lang ako."

Hindi na muli kumatok ang katulong. Mukhang umalis na ata ito. Tumayo na ako mula sa kama at pumuntang banyo at nag ayos.

Pagkatapos maghilamos at magpalit ng damit ay lumabas na ako ng kwarto. Naabutan ko si Daddy na nagbabasa ng diyaryo habang umiinom ng kape.

"Good Morning Dad."

Gaya ng nakasanayan ay hindi niya ako sinagot at nilapatan lang ng tingin. Ibinaba niya ang diyaryo at nagsimulang kumain.

I started eating too. The familiar silence conquered the dining roon. May dalawang katulong na nasa paligid na handang mag serve ng pagkain. Tahimik lang din ang mga ito na nag aantay ng utos.

"We're going to a party later. 8 pm. Wear a decent clothes and make yourself presentable."

"Yes Dad."

Hindi na ulit siya nagsalita at kumain ng muli. Nang matapos ay ibinaba niya ang mga kubyertos at pinunasan ang bibig.

"I'm going to the office."

Gaya ng sinabi niya ay umalis na siya. Hindi ako naniniwala sa pamahiin na bawal umalis kapag may kumakain pa at mabibilaukan. Dahil ilang taon na niyang ginagawa yan sa akin.