Paper Hearts

Verse 33

Today My Life Begins

I stared at the black ceiling above me. The hard floor is pressed under my back not feeling the coldness creeping inside my body. The music is blasting inside the dance studio. The three other girls are curently dancing our piece for this monthly evaluation while my ass is having a get together with the floor.

I move sideward and saw my reflection in the mirror. Swollen eyes and dark circles under it emphasizes my situation for the last 2 months. I looked like shit. It's been 8 fucking weeks and my heart is still crushed like a sand. Every night, that heart wrenching moment kept playing inside my stone head. Just thinking his face makes my heart crumble again. I curse when my tears starts to run down my face again. It still fucking hurts.

"Uh... Good Afternoon Sajang-nim."

Napabalikwas ako sa kinahihigaan ng marinig ang sinabi nina Minnie. Mabilis kong pinunasan ang mga luha kong umaagos at tumayo para humarap sa Main Producer. Sa kabila ng matalas nyang tingin sa akin ay binati ko pa din sya. Shit. Nahuli nya akong nakahiga lang. Bakit nandito siya? Sa isang linggo pa ang evaluation ah.

"Mukhang busyng busy kayo ngayon ah."

Napatungo ako ng makitang sa akin sya nakatingin ng sabihin nya iyon. Lumingon naman sa akin ang tatlo ko pang ka grupo. Hindi naman ako makatingin sa kanila dahil nahihiya ako.

"Napadaan ako para tingnan kung anong ginagawa niyo. Hindi ko inaasahan na may makikita akong nakahiga lang sa halip na nag eensayo. Anong masasabi mo Ambrose?"

Hindi ako nakasagot sa kanya. Mukhang mapapagalitan na naman ako. Dalawang evaluation na akong nagigisa ng husto. Puro panlalait na ang natatanggap ko. Walang energy. Strained na boses. Hindi marunong sumayaw. Lahat ng ito ay narinig ko na galing sa kanya. Mukhang madadagdagan na naman ngayon.

"Ano sa tingin mo ang ginagawa mo ha?! Ilang evaluation ka nang walang magandang ipakita tapos ganito pa ang ginagawa mo sa halip na mag ensayo? Nagsasanay yung mga ka grupo mo tapos heto at tatamad tamad ka! Pinasok na ba ng kayabangan yang utak mo? Dahil nasa line up ka na ng debut ay tingin mo magaling ka na? Gusto mong tanggalin kita?!"

Doon ako natauhan. Mabilis akong umiling sa kanya.

"Hindi po Sajang-nim! Gusto ko pong mag debut!"

"Kung gusto mong mag debut ay umayos ka! Kung hindi ka nahihiya sa sarili mo ay mahiya ka sa mga kagrupo mong nagpapagod dito!"

"Pasensya na po Sajang-nim."

"Kayo naman Minnie. Bakit nyo hinahayaang nakahiga lang itong isa?! Hindi ba't isang grupo kayo? Bakit may isang miyembrong hindi nag eensayo?!"

"Pasensya na po Sajang-nim." nakatungong sabi nina Minnie.

Napakagat ako sa labi sa hiya. Pati sina Minnie nadadamay sa kagagahan ko. Sinabihan naman nila ako at pinaalalahanan. Ngunit dahil sa hindi ko magandang mood ay hinayaan na lang nila ako.

Matapos nya akong pagalitan ay lumabas na sya. Napahilamos ako sa aking mukha at tumingin ulit sa sariling repleksyon. Sa dinami daming pagalit nya sa akin ay ngayon lang nabanggit ang katamadan. Karaniwan ay ang hindi ko kagalingan sa pagsasayaw kaya naman palagi akong nagsasanay.

Ano bang nagyayari sa akin? Ano bang ginagawa ko? Hindi ba't ito ang pinili kong buhay? Ito ang pinili kong gawin? Bakit ganito ang nangyayari?

"Ambrose."

Napalingon ako sa tumawag. Nakita ko si Minnie na ngayon ay nasa harapan ko na. Sa likuran naman ay ang dalawa pang babaeng nasa akin rin ang atensyon. Lahat sila ay mga pawisang lahat. Nakaramdam tuloy ako bigla ng pagkahiya.