Switch Series 1: Constantly Yours,

CHAPTER 6

Denial (3)

🌻🌻🌻

CHRIS POV

HUMINGA muna ako ng malalim bago buksan ng pintuan ng starbucks. Tumingin ako sa palagid, ang daming tao syet. San ko hahanapin ang tinutukoy ni Chief na makaka-usap ko para sa bago kong assignment?

Talagang pagmeeting na ganito ay starbucks, para sosyal.

Napatingin ako sa brown envelope na naka-ipit sa bandang kili-kili ko. May contact number pala don. Nice one rin si Chief eh, kahit na may amats yon.

Ni-dial ko ang numero, Importante ang promotion na iyon sa’kin ang tagal ko ng hinihintay ‘yon at isa lang ang dapat kong gawin para makuha iyon.

“Hello? Who’s this?” bungad  nito sa akin. Babae ang nasa linya.

“Ma’am nasa starbucks na po ako. Where are you po?” namanhid na ang paa ko.

Tumikhim muna ito bago sumagot, “Oh, So you’re here, Chris. Come, I am wearing a yellow dress from your right.”

Napatingin ako sa kanang bahagi ko, agad ko naming nakita ang ginang na ‘yon dahil dilaw na dilaw nga ang suot nito kahit palubog na ang araw.

Tumungo ako sa table nya at nalaman kong nag-iisa lang sya. Nakakapagtaka, walang body guard itong kasama.

“Magandang hapon Señora Eli.” nakipag kamay ako sa kaniya.

“Good day and it's nice to see again, Chris.”

Sya si Señora Eliora Thompson, nanay ni Bettina. Matagal na kaming magkakilala dahil minsan na rin akong naging PSPG ng kanyang Governor na asawa, nung bago bago pa lamang ako sa PNP.

Lalong gumaganda si Señiora Eli. Parang si Bettina lang.

“Nice to see you too, Señora Eli.” I gave her a formal smile and shake hands with her.

“Have a seat.” nakangiti nitong saad.

Nakatitig lang ako kay Señora Eli habang humihigop ito ng kape, kasi talaga kamukhang kamukha nya si Bettina. Hala syet!

Tumingin sya sa akin at itinuro ang kapeng nasa harap ko, “That’s for you, my dear.”

Nginitian ko nalang sya. Napansin kong malungkot ang mga mata ng Señora.

“Salamat po,” umayos ako ng upo.

“Ano nga po pa lang lagay sa Mansion?” pangangamusta ko rito.

Malungkot syang ngumiti,
“I-It’s still feels empty. I-I don’t know.” napalunok ako ng makitang nagtubig ang kaniyang mata.

“H’wag kayong mag-alala, Señora Eli. Hindi ko man alam ang pinagdadaanan nyo, alam kong darating ang araw magiging masaya kayo muli, mas masaya pa sa inaakala nyo. Tiwala lang.” malungkot itong tumingin sa akin.

“I've waited for so many years. I-I'm fuckin' tired of waiting. So fuckin' tired." she sobs

I watch her crying. I know somethings not right with Señora and her family, her husband. I guess...it's a big problem. Big family problem.

I reach for her hand, "Señora Eli, as I say, I may not know what kind of problem is you and your family, your husband's facing these days, pero..." tumingin ako sa kaniyang mga mata, "...ganon naman talaga ang buhay, walang perpektong tao kaya wala ring magiging perpektong pamilya. Nakakagawa tayo ng mga kasalanan, na hindi naman natin ginusto. Lahat tayo may kahinanan. At sa puntong ito ng buhay mo, nalaman mo na ang kahinaan mo pala ay ang pamilya mo. Hindi mo kayang mawala sila sa piling mo. Tama?"