Esmesin Ayrılık

Bölüm 17

Sonunda eve gelebilmiştik. Bütün yol uyumuştum ama yine de kendimi yorgun hissediyordum. Sürmene'nin temiz havasını içime çektim. Ne de çok özlemiştim buraları. Valizleri alıp eve geçtikten sonra kendimi direkt koltuğa attım.
"Cengiz abim bilmiyor mu geleceğimizi?"
"Yok sürpriz olsun dedik." Eren abime kafa sallayıp oturduğum yerden kalktım. Didem ne kadar özlemedim ne işim olur dese de eve özlem dolu gözlerle bakıyordu. Cengiz abimle birbirini gördükleri zaman nasıl olacaktı merak ediyordum. Çok aşıklardı birbirlerine onlar, ama yengem ayak uyduramamıştı buralara işte. Severek ayrılmak ne kadar saçma olsa da öyle olmuştu onlar için. Ben biliyordum, yıllardır ikisi de yanıyordu hem acılarından hem hasretlerinden ama ikisi de adım atmıyordu.

"E hayde biz yemek yapalum Didem." Ayşe yengem Didem'i alıp mutfağa gitti. Füsun'da direkt kendi evine gitmişti.
"Kalk finduk biz de evi temizleyelum." Babaanneme kafa sallayıp temizlik malzemelerini hazırlamak için banyoya gittim. Görüyorsunuz değil mi? Yorulmuştur kızım biraz dinlensin falan asla yok. Hemen temizlik yaptırıyorlar ya. Söylene söylene malzemeleri hazırladıktan sonra salona indim ve temizliğe başladık.

———

Kendimi yatağa atalı yarım saat falan oluyordu ama hala pozisyonumu değiştirmemiştim, çünkü yorgunluktan kolumu kaldıracak halim yoktu.
"Yengem kalk hayde."
Yengem odama gelip pencereleri açtıktan sonra beni kaldırmaya çalışıyordu.
"Valla öldüm ben. Bittim. Kolumu kaldıramıyorum hatta hissetmiyorum. Babaannem kalk beraber yapalım dedi ama bütün temizliği bana kitledi." Yengem dediğime güldü.
"Hee sen bilmey misın Fadime hanumi? Ha nerede görülmüş galkup bize yardum ettuği?" Ben de dediğine gülmüştüm. Yengeme de hep kalk temizleyelim der odasına çekilip yatardı, temizlik bitince kalkıp 'kız bekleseydin bir dinleneyim dedim' der koltuğuna kurulurdu. Ne diyeyim uyanık kadın.

"Masa hazır hadi inin." Didem'in bizi çağırmasıyla odadan çıkıp aşağı indik. Taa dedemin bile dedelerinden kalma konaktı burası. Öyle çok büyük değildi ama yine de büyüktü ve köyün en güzel eviydi. Çok talip görse de kesin bir dille her zaman reddedilmişti. Masaya oturduktan sonra ne kadar acıktığımı anlayıp yemeğe başlamak için sabırsızlandım. Anahtar sesi duymamızla hepimiz girişe baktık. Cengiz abim içeri girer girmez şaşırıp kalmıştı. Sonra gülümseyerek ilk babaannemin sonra hepimizi öpüp o da sandalyesine oturdu.

"Ula siz nereden çıktunuz?"
"Evimize de mu gelmeyelum uşak?"
"Gelun babaannem gelun da bilseydum karşulardum ha." Hepimiz abimin gelmesiyle yemeğe başladık. Yemeğimi yedikten sonra dolaşmak için dışarı çıkmıştım. Özlemiştim yahu buraları. Bizim burada bir parkımız vardı. Köyde şu an benim yaşımda ne kadar insan varsa hepimiz küçükken o parkta oynamışızdır. Eskilerin aklıma gelmesiyle gülümseyerek banka oturdum. Fatih'le ne çok oynamıştık burada, nelerimize şahitti bu park bizim.

"Selin?" Duyduğum sesle yerime çakılmıştım. Be-ben biliyordum bu sesi. Bir an aklımdan çıkmamıştı, nasıl unuturum ki? Korktuğum ise başıma gelmişti, gördüğümde ya kalbim çarparsa diye korkarken sesi bile yetmişti buna. Arkamı dönüp diktim mavilerimi balların.
"Fatih."
"Gelmişsin." Dolan gözlerimle kafamı salladım.
"Geldim." Fatih hızlı adımlarla yanıma yaklaşmış yüzümü inceliyordu. Bense onu.
"Bir daha gelmezsin sandum. Aramadun hiç, ne ettun kızum sen da?"
"Çok gitti elim telefona, yapamadım Fatih."
"Yeni bir hayat istiyordun, kurabildin mi?" Sorusuyla ağlamam daha da şiddetlenmişti. Ne çok kırmışım onu.
"Kurdum. Ama o da başıma yıkıldı." Cevabımla kaşlarını çattı.

"Oo buluşmuş bile bizimkiler. Hiç haber vermekte yok aşk olsun." Birden gelen Füsun'la gözyaşlarımı silip tekrar banka oturdum. Füsun'da gelip yanımıza oturmuştu.
"Denk geldik ya. Yoksa haber vermez miyiz hiç?"  Fatih Füsun'un burnunu sıkmıştı. Onlar bizim aksimize hep abi kardeş gibiydiler. Onlar konuşurken Fatih'e takıldı gözüm. Değişmemişti, bal gözlerindeki bakış, kirli sakalları hiç değişmemişti. Şu an o kadar çok göğsüne yatıp ağlamak istiyordum ki. O kadar çok beni sarıp sarmalamasını istiyordum ki.