after alyssa • malik

white rabbit

Damien ile birlikte bahçesi bir ormanı andıran kafeye gittiğimizde oradaki masalardan birisine oturmuş ve başlangıç olarak birer kahve söylemiştik.

Genellikle yeni tanışılan bir insanla ikinci konuşma, ilki gibi olmazdı fakat Damien ile sanki dün kaldığımız yerden sohbetimize devam etmiştik. Dün gece neler yaptığını anlatırken kahvelerimiz de geldi ve ardından deri çantasından çıkardığı defterini incelemem için bana uzattı.

Çalışmaları profesyonel, eşsiz ve ilham vericiydi. Ben portre çalışmayı severken o ise genel olarak doğayı tercih ediyordu. Kalemlerin izleri, gölgeler, ışık yansımaları... O kadar güzeldi ki ilhamla doldum ve işte o an resim yapmayı gerçekten istedim. Bu ilhamı kaçırmak istemediğimden evden getirdiğim kağıtları ve kalemleri masaya bırakarak aklımdakileri çizmeye başladım. Damien ise beni izliyordu.

"Sana ilham vereceğimi söylemiştim." dedi alayla.

"Bu kadar hızlı olacağını sanmazdım."

"Ne çiziyorsun?"

"Göz."

"O kadar mı?"

"Evet. Detaylı bir göz olacak bu."

"Burayı sevdin mi?"

"Çok fazla. Gerçekten orman gibi."

Kahvesinden içti. "Benim de burayı keşfetmeme annem neden olmuştu. Onunla her zaman gelirdik."

"Şimdi gelmiyor musunuz?"

"Annemi geçen sene kaybettim."

Çizimimdeki gözlerimi ona kaldırıp kırık yüzüne baktım ve "Çok üzgünüm." dedim sessizce.

"Evet, ben de."

"Nasıl oldu?"

"Kanser."

"Senin için çok zor olmalı. Tüm o tedavi süreci-"

"Annem tedavi olmadı." dedi Damien. "Öğrendiğimizde kanser neredeyse tüm vücuduna yayılmıştı zaten. Onunla olan son hatıralarımızda ölü gibi görünmek istemediğini söylemişti. Babam... Onun saçlarını severdi. Hepimiz severdik."

"Annen güçlü bir kadınmış."

"Öyleydi. Keşke onunla tanışabilseydin. Seni severdi."

Annesinin acısını hala atlatamadığını görebiliyordum. Bunu kendi annem için düşününce benim de canım yanmıştı.

"Baban nasıl birisi?" diye sordum merakla.

"Babam harikadır." Gülümsedi. "En yakın arkadaşım da olur aynı zamanda. Bazen kamp yapmaya gideriz. O, ben ve bir de erkek kardeşim Dennis var. On altı yaşında bir ergen. Seni görse muhtemelen aşık olur."

Güldüğümde "Neden?" diye sormuştum.

"Bir nedeni yok. Kadın olman onun için yeterli."

Tekrar kahkaha atarken gözlerimi çizimime indirdim.

"Kendi ailenden bahsetsene?"

"İnsanları yaptığı yemeklerle boğmayı seven bir annem var. Yemekleri çok lezzetli bu arada, onu da eklemem gerekir. Onun en yakın arkadaşım olmasını isterdim fakat annem... Çıldırmış gibi, bilemiyorum. Babam annemden daha akıllı ve sakin yapılıdır. İşi gereği sürekli seyahat halinde."

"Annen bu durumdan hoşlanmıyor olmalı."

"Annemle babam çoktan boşandı."

"Ah."